Γράφει ο Ευάγγελος Γ. Σπύρου*,
Κοίταζα απ’ το τζάμι σήμερα το πρωί, πίνοντας καφέ, ένα μικρό τόσο δα κοκκινολαίμη-καλογιάννο που καθόταν σ’ ένα ανθισμένο κλαράκι βερυκοκιάς στον κήπο, όταν κάποια στιγμή άρχισε να μιλάει στο MEGA με το Γιώργο Οικονομέα και Καμπουράκη ένας αγανακτισμένος επενδυτής από την περιοχή Δράμας… Νέος άνθρωπος, Σταύρος Γκονής λεγότανε για χρόνια προσπαθεί να φτιάξει μια επιχείρηση ξυλείας. Το 2007 δούλευαν 80 άνθρωποι εκεί, σήμερα οι μισοί και για χρόνια ζητούσε την κρατική ενίσχυση σύμφωνα με νόμους και παρανόμους… Για χρόνια πάλευε με την γραφειοκρατία και τα αρπαχτικά που του ‘καναν 18 μήνες μέχρι να του δώσουν ένα χαρτί και του ζητούσαν 200.000 ευρώ για «κίνητρο» να «ξεκολλήσει» ο φάκελος να προχωρήσει… Ήταν τραγικά όσα έλεγε. Η υπουργός Διαμαντοπούλου απέλυσε ολόκληρη την υπηρεσία χθες, περίπου 50 άτομα, διέταξε έρευνα πόθεν έσχες και αναδρομικούς ελέγχους… Απελπισία και οργή η όλη η υπόθεση που μου θύμισε και μια προσωπική ιστορία.
Ήταν το 1989-90 όταν ξεκίνησα τις εκδόσεις του ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΝΑΙ… Από το 1973 δήλωνα κανονικά τα εισοδήματά μου σαν ασφαλιστής (δεν είχα και τίποτα άλλο) σύμφωνα με το εκκαθαριστικό που μου ‘στειλε η INTERAMERICAN στην οποία εργαζόμουνα…
Έμεινα στο Νέο Κόσμο, οδός Αντισθένους 32 στο Φιξ και δήλωνα τι έβγαζα σε μια εφορία κάπου εκεί στην αρχή Θησέως. Συνέχισα εκεί όταν έμεινα στην οδό Φιλοπάππου 29 παντρεμένος.
Μεταφέρθηκα Προφήτη Ηλία 13 στην Αγία Παρασκευή δίπλα στην Εκκλησία και έκανα δήλωση κάπου εκεί στην Πλατεία Αγίας Παρασκευής απέναντι απ’ την Εκκλησία. Εν συνεχεία πήγα στο Μαρούσι, στην οδό Προμηθέως 11 και κάπου εκεί ζήτησα τις σχετικές άδειες για έκδοση του ΝΑΙ, τιμολόγια, έναρξη επαγγέλματος κλπ… Ήταν απ’ τις πιο μαύρες μέρες και νύχτες της ζωής μου.. Είχα μια ιδέα των φορολογικών υποχρεώσεων των ασφαλιστών απ’ τη θητεία μου στο ΔΣ του ΠΣΣΑΣ ως αντιπρόεδρος συντονιστών Ελλάδος. Είχα κάνει αγώνες, είχα επισκεφθεί τα Υπουργεία, είχα πάει με επιτροπή στον Υπουργό Οικονομικών Δ. Τσοβόλα και «έκανα και τον μάγκα» ως γνώστης τάχατες… Αλλά πού πήγαινα ο «Καραμήτρος»! Νόμιζα ότι το θέμα ήταν απλό.
Έναρξη ζητούσα, νόμιμα και ωραία. Αλλά ένα «αρπαχτικό» στην Εφορία Αγίας Παρασκευής, βίος και Πολιτεία, με γράπωσε στα γαμψά νύχια και με ξέσχισε… «Δεν ελέγχθηκες κ. Σπύρου» και θα ‘ρθεις για έλεγχο… Μα κύριε Βασίλη… εγώ δεν είχα άλλα εισοδήματα, μου τον παρακρατούσαν κάθε χρόνο το φόρο, να οι δηλώσεις, να οι πληρωμές… Ναι, μπορεί να είναι έτσι αλλά έκανες παράβαση Κώδικα Φορολογικών στοιχείων επειδή για τα εισοδήματα Δ’ πηγής, ανεξάρτητα αν βγάζεις μια δραχμή ή εκατομμύρια έπρεπε να τηρείς ανελλιπώς βιβλία έστω και μηδενικά και παρόλο δεν είχες φορολογητέα ύλη, του νόμου τάδε, ο Κώδικας προβλέπει ότι ανεξαρτήτως έτσι και… Παναγία μου καθώς τα θυμάμαι με στέλνει στο Κουκάκι να φέρω το τάδε χαρτί και τούτο και το άλλο και εφόσον μετακόμισες έπρεπε να δηλώσεις και έτσι κι αλλιώς και συν αυτό το πρόστιμο επί δέκα και το άλλο επί 3, προσαυξημένο με νεώτερο νόμο και, και, και… οφείλεις τέσσερα εκατομμύρια για να πάρεις έναρξη!
Μου ‘ρθε ο ουρανός σφοντύλι! Ταμπλάς στο κεφάλι! ….
Πού να βρω 4 εκατ. κύριε Βασίλη… (είναι αληθινό το όνομα).
Δεν ξέρω αν πω και στον Επιθεωρητή, έλα πάμε δίπλα…
Ο κύριος έχει πρόστιμα 4 εκατ. τι να κάνουμε;… Άσε με έχω δουλειά του είπε εκείνος. Κάνε ό,τι θέλεις, εγώ δεν θέλω τίποτα… Ναι εγώ θέλω 2 εκατομμύρια να πληρώσεις στο ταμείο της εφορίας για να μπορέσεις να πάρεις το χαρτί που θέλεις μου είπε αυτός ο γύπας που τον έμαθε το Πανελλήνιο από μια εκπομπή του Τριανταφυλλόπουλου που πήρε προαγωγή όταν ο Σαμαράς έγινε υπουργός Οικονομικών (ήταν πατριώτες…) Όλοι εκεί οι «κολασμένοι» φορολογούμενοι τον ήξεραν στην περιοχή Αγίας Παρασκευής και Μεσόγεια… Ξέρεις τι μου κάνεις κύριε Βασίλη μου; Έχω μικρά παιδιά, τώρα ξεκινάω, έχω έξοδα, πρέπει πρώτα να κόψω τιμολόγια… Έτρεμα μπροστά στον Βασανιστή Κριτή. Ήθελα να ορμήξω να τον πνίξω με τα χέρια μου… Θόλωσα… Ήμουνα ικανός να τον σκίσω να του φάω την καρδιά… Εγώ που ήμουνα «αρνί»… Αυτόν τον λύκο… Τον κοίταξα απαθέστατο… Απ’ το γραφείο του στην Εφορία, φαινόταν η Εκκλησία Αγία Παρασκευή... Θυμήθηκα το φίλο μου τον Δημήτρη Δημάκη… Είχε υποκατάστημα INTERAMERICAN και φαινότανε απέναντι από την Εκκλησία όπως ανεβαίνουμε τη Μεσογείων… Από λεφτά είχα ελάχιστα… Με είδε σε έξαλλη κατάσταση και ίσως κατάλαβε ο εφοριακός ότι κάτι θα συνέβαινε… Έτρεμα… Μου λέει παγερά: "Κοίταξε να δεις, αντί να δώσεις 2 εκατ. πρόστιμα, αν μου δώσεις 400 χιλιάρικα θα πάρεις χαρτί ενημερότητας…". "Δηλαδή αέρα σε σένα;", του είπα. "Όχι είναι και ο επιθεωρητής Στ… Ξαναπάμε μέσα…" Σου είπα κάνε ό,τι θέλεις του είπε εκείνος. Δεν ξέρω λέει ο κ. Βασίλης ο Καλαματιανός, που προήχθη επί Σαμαρά, δεν ξέρω, εγώ τα δικά μου τα θέλω. Διακόσια χιλιάρικα. Λέω: "Να πάρω ένα τηλέφωνο;". Πήρα το Δημάκη. "Ρε Μήτσο, έχεις να με δανείσεις;". "Ναι, έλα κλείνω ταμείο INTERAMERICAN κάτι θα σκεφτώ, τώρα όμως έλα"… Γυρίζω στον εφοριακό απατεώνα και του λέω: "Εκατόν πενήντα χιλιάδες δραχμές" του λέω, "τόσα έχω". Έβλεπα τυφλωμένος ότι χάνομαι. Δεν άντεχα καθυστέρηση. Συμφωνήσαμε να βγω και να τα δώσω μπροστά στο παρκάκι… Σε μισή ώρα… Έβαλα λεφτά απ’ το Ταμείο INTERAMERICAN που είχα σαν υπ/μα με σκοπό να βρω το απόγευμα να τα βάλω… Είχα μια μέρα ως το μεσημέρι που παρέδιδα ταμείο… κανέναν δεν θα βλάψω είπα, είναι διαδικαστικό, και μόλις τελειώσω εδώ θα πάρω στα κεντρικά να συνεννοηθώ. Μου ‘δωσε και ο Δημάκης λεφτά που τα πήγα αργά το βράδυ… Ήταν θέμα ωρών…
Πήρα δάνειο από INTERAMERICAN, μίλησα σχετικά, πέρασα μαύρη νύχτα, την άλλη μέρα ήταν όλα τακτοποιημένα… Εξωτερικά… Η καρδιά μου έσταζε αίμα… Δεν ξέρω πού τα βρήκε ο Δημάκης, ίσως να ήταν του Ταμείου… Ξέρω ότι είχε κάνει πολλά καλά… Όλα τα χρόνια ήταν φτιαγμένος να βοηθά κόσμο ασφαλιστές, φίλους… Η ματωμένη μου καρδιά 'κείνη τη μέρα είδε την πράξη του σαν αιμοδοσία…
Πριν καμιά δεκαριά χρόνια σ’ ένα γλέντι κάποιου κέντρου με δημοτικά (Σταλακτίτες;), τα χέρια μας είχαν πιαστεί σε χορό κι ήταν και τότε ματωμένα… Ο μακαρίτης φίλος Δημήτρης ήπιε με μιας το ποτηράκι κρασί κι ύστερα το ‘σφιξε, το έσπασε, το έλιωσε στην παλάμη του… Με τα αίματα πιαστήκαμε να χορέψουμε κάποιο τσάμικο χορό… Ο Δημήτρης, ο Ανδρέας Ζωγόπουλος και εγώ. Άδικα πήγε ο Ανδρέας. Δεν ξεπέρασε ποτέ τον πόνο του θανάτου του. Όταν ήταν στην Ευρωκλινική ο Δημήτρης λαβωμένος απ’ την ανίκητη αρρώστια, με τράβηξε κοντά, εκεί στην είσοδο στο καφενείο και μου ‘πε… «Αυτοί εδώ (οι INTERAMERICANΟΙ) δεν ξέρω τι παν να κάνουν τώρα… Αν τύχει πες τους να προσέξουν την Αγγελική, την κόρη μου… Βλέπω πράγματα που με στενοχωρούν, αλλάζει η INTERAMERICAN που ήξερες. Τίποτ’ άλλο».
Στη μνήμη του έχω να πω ότι με βοήθησε σε δύσκολη στιγμή, ίσως με λεφτά δικά του (που έβγαζε από INTERAMERICAN) ή του Ταμείου INTERAMERICAN που δεν έλλειψαν, αλλά με έσωσαν… Το Ασφαλιστικό ΝΑΙ «βγήκε»… Η INTERAMERICAN κέρδισε και «σώθηκε» κι αυτή αρκετές φορές απ’ το ΝΑΙ…
Το ΝΑΙ διάβαζαν οι ασφαλιστές της όταν όλοι την έβριζαν σε δικές της δύσκολες εποχές… Θα θυμάται και ο Άγγελος Τρωίζος (Δ/ντής Marketing τότε) πόσες χιλιάδες φωτοτυπίες μοιράστηκαν στήριξης του ασφαλιστή INTERAMERICAN όταν ΟΛΑ τα κλαδικά περιοδικά είχαν ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΕΙ τον ασφαλιστή INTERAMERICAN… Το ΝΑΙ αγωνίστηκε εκείνες τις εποχές να κρατηθεί το κύρος της. Το ΝΑΙ και ο Μελάς Γιαννιώτης στήριξαν INTERAMERICAN και Δημ. Κοντομηνά όταν κάποιο περιοδικό που τώρα (άσε καλύτερα) τα ξέχασε και τότε διαφήμιζε την έκδοση βιβλίου για τον «απατεώνα» Κοντομηνά και ένα άλλο προφήτευε ατιμωτικό θάνατο Κοντομηνά κι ένα άλλο δημοσίευε «λίστες» με υποτιμητικά υπονοούμενα για τους Δ/ντές υπ/των INTERAMERICAN και ΝΝ… Τότε λοιπόν καλό θα ήταν να γνωρίσει ο κ. Γ. Κώτσαλος ότι οι Δ/ντές των υπ/των ήθελαν να τα «κάψουν» αυτά τα έντυπα. Το ΝΑΙ συνέχιζε τη στήριξη των Δ/ντών υπ/των INTERAMERICAN. Ο κ. Κώτσαλος ξέχασε την ιστορία ίσως επειδή απουσίαζε σε άλλες εταιρείες και κάπου-κάπου αδικεί το ΝΑΙ με την «ισοπέδωση» προς τα κάτω… Δεν πειράζει εδώ είμαστε, καλών προθέσεων είμαστε όλοι, και αν θέλει μπορεί να του στείλουμε περιοδικά εκείνης της εποχής. Η σωτηρία της ψυχής είναι μεγάλο πράγμα.
Εν πάσει περιπτώσει η ιστορία γράφτηκε, το ΝΑΙ κυκλοφόρησε. Χρήματα INTERAMERICAN εν ευρεία εννοία ήταν και τα χρήματα «σωτηρίας» για έναρξη, και πολλά χρήματα ΕΧΑΣΕ το ΝΑΙ στηρίζοντας μια εταιρεία πρωταγωνίστρια στην αγορά, όταν ήταν τελευταίο στη σειρά για χρόνια στις εγκρίσεις για συνδρομές και διαφήμιση. Όταν μας αγάπησε η μεγάλη κοινότητα των ασφαλιστών πρώτης γραμμής, τότε αποφάσισαν να βγάλουν και καμιά συνδρομούλα για εμάς. Είναι γνωστές και οι αναφορές του Αλέξανδρου Ταμπουρά με τα ποσά των κλαδικών περιοδικών εποχής '90-'95 όπου αυτοί που έβριζαν την INTERAMERICAN έπαιρναν budget των 20 εκ. το καθένα και το ΝΑΙ 300 χιλιαρικάκια μόνο. Είχαν βρει όλοι «έξυπνο» επιχείρημα να μην το στηρίζουν το ότι ο εκδότης του ήταν στην INTERAMERICAN (τιμή μου). Μάρτυράς μου ο Γιάννης Ρούντος που γνωρίζει περισσότερα και για τα βαλιτσάκια της αγάπης του προκατόχου του. Όμως σήμερα όλοι ξέρουν για την προσφορά μας. Δεν έβλαψε η INTERAMERICAN την αγορά και ευτυχώς που ο Γ. Κώτσαλος το κράτησε το όνομα και δεν το μετονόμασε… Είναι πολλοί αυτοί που και σήμερα «πιστεύουν» ότι η INTERAMERICAN είναι και του Κοντομηνά και ας ζει «σε ξένα χέρια» που όντως προσφέρουν πολλά σήμερα στην Ελλάδα… Προσωπικά θα έλεγα ότι το σύστημα άλλαξε σήμερα και όχι οι άνθρωποι. Αλλιώς δουλεύουν οι προσωπικές εταιρείες και αλλιώς οι ξένες. Σήμερα το ζητούμενο είναι η επιβίωση και η διατήρηση εργασίας σε ένα άλλο οικονομικό περιβάλλον. Ίσως ο Γιώργος Κώτσαλος και η σημερινή INTERAMERICAN να γλιτώνουν πολλούς συνανθρώπους μας ή και περισσότερους από τους λίγους του τότε. Πιθανόν και να τον αδικούμε καμιά φορά με τα γραφόμενά μας.
Δημήτρη Δημάκη, στην μνήμη σου τα γράφω όλα αυτά και με την ευκαιρία που το ΝΑΙ ξανοίγεται σε νέες μάχες για την Ιδιωτική Ασφάλιση με εκπομπή στο EXTRA 3, κάθε Τετάρτη βράδυ 8.30-9.30 πριν την εκπομπή του Γιώργου Τράγκα… Στις υπογραφές είμαστε… Και από αυτή τη θέση εύχομαι τα καλά να είναι περισσότερα από τα λάθη. Εύχομαι όλοι και η INTERAMERICAN να έχουν ένα βήμα προς το καταναλωτικό κοινό και να μιλάνε για την ευεργεσία της ασφάλισης.
