Είχε εξελιχθεί σε θεσμό τα προηγούμενα χρόνια, κάθε Δεκέμβρη οι εφημερίδες και τα περιοδικά να κάνουν διάφορα πρόχειρα «αφιερώματα» για τον ματωμένο αυτό μήνα του 1944 που άρχισε η ελληνική τραγωδία του εμφυλίου πολέμου που τις συνέπειες του ζούμε ακόμη και σήμερα.
Δεν θα αναφερθώ περισσότερο σε αυτά τα «αφιερώματα», λίγο πολύ οι περισσότεροι τα γνωρίζετε και αναλόγως τα εκτιμάτε για τη συνεισφορά τους στην ιστορική γνώση και φυσικά για τη συμβολή τους στην πληροφόρηση των νεότερων πάνω σε αυτό το φοβερό ζήτημα.
Επειδή όμως το έφερε η τύχη σήμερα και βρήκα σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο το σπάνιο βιβλίο του Μενέλαου Λουντέμη «Ο Μεγάλος Δεκέμβρης» (Εκδόσεις Μαρή - Κορόντζη, Αθήνα 1945) το καταχάρηκα και πήρα και το θάρρος να πω πως είναι το σπουδαιότερο βιβλίο που γράφτηκε αμέσως μετά από αυτά τα γεγονότα. Με εξαιρετικό τρόπο ο Λουντέμης γράφει για τα αυτονόητα, πως δηλαδή μας έβαλαν οι Σύμμαχοι να σκοτωθούμε μεταξύ μας και το ρόλο των πρωταγωνιστών πολιτικών εκείνης της μαύρης εποχής.
Σαν παραμύθι είναι το μόλις 80 σελίδων βιβλίο και διαβάζεται με τη μια, αλλά από εκείνη τη μοναδική έκδοση δεν ξαναπήγε στο τυπογραφείο, άγνωστο για ποιο λόγο πιθανόν γιατί ήταν τόσο αληθινό και ενοχλούσε κάποιους, οπότε και αφέθηκε να ξεχαστεί. Δεν ξέρω, δεν μπορώ να κατηγορήσω γι’ αυτό κανέναν. Υπάρχουν άλλοι ποιο αρμόδιοι από μένα να το ερευνήσουν και να το επανεκδώσουν γιατί πέρα από τη λογοτεχνία του Λουντέμη, αποτελεί ένα σοβαρό ντοκουμέντο για την προσέγγιση της νεότερης ελληνικής ιστορίας.
Θα ήθελα πολύ να αντιγράψω ορισμένα κεφάλαια του βιβλίου να τα διαβάσετε, αλλά όπως καταλαβαίνετε είναι πρακτικά αδύνατον. Περιορίζομαι σε λίγες αράδες για να σας βάλω στο πνεύμα του Λουντέμη και να σας κάνω να αναλογιστείτε τι ακολουθεί στις επόμενες σελίδες…
«Ο Δεκέμβρης άνοιξε πληγές πάνω στα σπίτια μας, μα άνοιξε και τα μάτια μας. Τώρα αρχίσαμε να εξηγήσουμε μερικά πράγματα που συνέβαιναν στην Κατοχή εδώ κι’ έξω. Κι’ ας αρχίσουμε απ’ έξω. Στο κατεχόμενο από τους Ναζιφασίστες Μιλάνο μια μέρα ο λαός ξεσηκώθηκε και ξεχύθηκε στις πλατείες και τους δρόμους να διαμαρτυρηθεί για την αιματοχυσία., να ζητήσει ειρήνη, να χαιρετήσει τη R.A.F. και να φωνάξει ότι υπάκουσε τις εντολές της. Κι’ η R.A.F. τους έστειλε τις ευχαριστίες της μ’ έναν από τους βαρβαρότερους βομβαρδισμούς του πολέμου.
Τώρα επίσης αρχίσαμε να εξηγούμε γιατί τα «Λυμπερέϊτορς» αντιπαρήρχοντο τα κατάφορτα οπλιταγωγά του Πειραιά, τα εργοστάσια και τις πολεμικές βάσεις του εχθρού και πήγαιναν και έριχναν τις μπόμπες τους στις φτωχογειτονιές μας. Και τώρα εξηγεί κανείς γιατί μετά την κατάρρευση τα πολεμικά εργοστάσια της Γερμανίας βρέθηκαν άθικτα και γιατί βρέθηκαν ερείπια τα σπίτια.
Η ξεσπιτωμένη γρηούλα του Πειραιά που ανέβηκε ένα βράδυ αλαλιασμένη μετά απ’ τον απάνθρωπο βομβαρδισμό του στην Αθήνα δεν ήξερε διόλου από την πολεμική ταχτική των Συμμάχων. Ήξερε όμως καλά τούτο: Πως ούτε τα στούκας των Γερμανών, ούτε τα Καπρόνι των Ιταλιάνων ρίξανε το σπίτι της και σκοτώσανε τα παιδιά της. Και στάθηκε αδύνατο, μ’ όλη μας η ρητορική, να την πείσουμε ότι αυτοί που σκότωναν τον πειραιώτικο λαό τον σκότωναν για να τον απελευθερώσουν. Όσο πίστεψε αυτό άλλο τόσο πίστεψε και το ότι ο Ράλλης τους έστελνε στον Πειραιά για… καλό δικό τους».
