Το μακρινό 1969 ήταν η χρονιά που τέλειωσα το Δημοτικό Σχολείο στο χωριό μου, την Μεγάλη Κάψη Φθιώτιδας και έδωσα εξετάσεις για να περάσω στο Γυμνάσιο Αγίου Γεωργίου όπου αποφοίτησα το 1976. Σαν σήμερα, παραμονή του Αη – Λιά, ήμουν θυμάμαι, πολύ χαρούμενος που είχα ένα απόγευμα ελεύθερο από τις υποχρεώσεις του σπιτιού, του κοπαδιού καλύτερα που ήμουν χρεωμένος και θα μπορούσα να πάω στο Πάρκο που παίζαμε και στα μαγαζιά να καταθέσω το χαρτζιλίκι που είχα λόγω εορτής σε κόκα – κόλες!

Ναι σε κόκα – κόλες που για πρώτη φορά εκείνο το καλοκαίρι είχε φέρει ο Γιώργος Ξαγάρας στο μαγαζί του, στο ισόγειο του σπιτιού του Στέλιου Υφαντή, πάνω από την εκκλησία. Οι κόκα – κόλες (3 δραχμές έκαναν τότε έναντι 2 της λεμονάδας και πορτοκαλάδας ΕΨΑ ή άλλων τοπικών βιοτεχνιών και τις οποίες το αμερικάνικο ποτό τις έβγαλε από τις προτιμήσεις μας μέσα σε μια εβδομάδα) κρύωναν σε ένα μεγάλο ψυγείο με βιτρίνα που για πρώτη φορά λειτουργούσε στο χωριό και το οποίο φιλοξενούσε επίσης και γλυκά ταψιού, πάστες και τα σχετικά που στράγγιζαν το πενιχρό χαρτζιλίκι μας.

Το πιο σημαντικό όμως απ’ όλα ήταν ότι πάνω στο ψυγείο υπήρχε μια τηλεόραση, η πρώτη που ήρθε στο χωριό, μάρκα Urania αν θυμάμαι καλά και σε αυτή είδαμε πρώτη φορά τηλεοπτικές εκπομπές και φυσικά ειδήσεις. Μέχρι τότε βολευόμασταν με τα ραδιόφωνα και όχι πάντα τακτικά, μόνο το βράδυ αφού όλη την ημέρα ήμασταν έξω από το σπίτι για δουλειές. Ειδήσεις πάλι διαβάζαμε από εφημερίδες που παρήγγειλαν οι συνταξιούχοι συγχωριανοί μας που παραθέριζαν στο χωριό. «Απογευματινή», «Ελεύθερος Κόσμος», «Ακρόπολη» ήταν οι τίτλοι που είχαν πέραση τότε κι απ’ αυτές κόλλησα το μικρόβιο…

Σαν σήμερα θυμάμαι όλοι στο χωριό περιμέναμε να δούμε από την τηλεόραση κι ένα μεγάλο γεγονός για την ιστορία του ανθρώπου, το πάτημα του πρώτου ανθρώπου στη σελήνη και κλείναμε θέση στο μαγαζί του Ξαγάρα. Οι μεγαλύτεροι κάθονταν σε τραπεζάκια και έπιναν διάφορα ενώ εμείς οι πιτσιρικάδες καθίσαμε στη σειρά και χωρίς να βγάζουμε τσιμουδιά στο πάτωμα και είδαμε ζωντανά τον άθλο του ανθρώπου και της τεχνολογίας. Οι μεγαλύτεροι έλεγαν ότι αυτά ήταν ψέματα, όπως και ότι άλλο έβλεπαν στην τηλεόραση ενώ εμείς πιστεύαμε το αντίθετο και η φαντασία μας οργίαζε. Όταν τέλειωσε η εκπομπή βγήκαμε να δούμε το φεγγάρι που εκείνο το βράδυ ήταν ολόγιομο και νομίζαμε πως βλέπαμε να κινείται γύρω του το Απόλλων 11. Αυτά που είδαμε στην τηλεόραση μας φούντωσαν την φαντασία και όλες τις επόμενες ημέρες ήταν το θέμα συζήτησής μας.

Τα όσα συνέβησαν την 20η Ιουλίου του 1969 στο διάστημα όμως έμελλε να γίνουν σταθμός στην ζωή μας. Η πρώτη αποστολή ανθρώπου στο φεγγάρι άνοιξε μια καινούργια εποχή για την ανθρωπότητα, τόσο για την επιδίωξη της κατάκτησης του διαστήματος αλλά για την ιλιγγιώδη ανάπτυξη της τεχνολογίας που σήμερα πια δεν προλαβαίνουμε να παρακολουθήσουμε. Επόμενο ήταν να μας επηρεάσει όλους ακόμα και στο μικρό χωριό μας. Εκείνο όμως που έμεινε και ζούσαμε καθημερινά μέχρι να μπει και στα σπίτια ήταν η τηλεόραση πάνω στο ψυγείο του Ξαγάρα και η κόκα – κόλα που μπήκε στη ζωή μας για τα καλά.

ΥΓ. Στη φωτογραφία το πάτημα του Άρμστρονγκ στην επιφάνεια της σελήνης