Κρατική ενίσχυση στα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, διεθνώς, προτείνει το ΔΝΤ, ώστε αφενός να ξεπεράσουν το πρόβλημά τους και αφετέρου να ξεκινήσουν και πάλι να καταναλώνουν και κατά συνέπεια να δημιουργούν ζήτηση.

Αναφερόμενοι στο παράδειγμα των ΗΠΑ, οι συντάκτες της έκθεσης επισημαίνουν ότι τα νοικοκυριά που έχουν πολύ υψηλό χρέος συνηθίζουν να περικόπτουν υπερβολικά την κατανάλωσή τους. Κάτι τέτοιο όμως δημιουργεί ρήγμα στο σύνολο της οικονομικής δραστηριότητας και κατά συνέπεια και στο ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας.

Με δεδομένο ότι βασικό στοιχείο της υπερχρέωσης στις ΗΠΑ και την Ιρλανδία είναι τα στεγαστικά δάνεια τα οποία είναι μεν ενυπόθηκα αλλά αφορούν πολύ μεγαλύτερες περιόδους αποπληρωμής και υψηλότερα ποσά, το ΔΝΤ τονίζει ότι οι κατασχέσεις κατοικιών και οι πλειστηριασμοί δεν είναι λύση. Προκαλούν απότομες αναταράξεις στην αγορά κατοικίας και τελικά προβλήματα και στις τράπεζες οι οποίες έχουν χορηγήσει τα στεγαστικά.

Ως λύση προτείνεται μια κρατική ενίσχυση των υπερχρεωμένων νοικοκυριών, προκειμένου να γίνει επανεκκίνηση της ανάπτυξης. Επικαλούμενος ανάλογα διεθνή μοντέλα, ο διεθνής οργανισμός ισχυρίζεται ότι με κρατική ενίσχυση ύψους 1% του ΑΕΠ προς τα νοικοκυριά που δεν μπορούν πλέον να καταναλώσουν είναι δυνατό να υπάρξει αύξηση του ΑΕΠ που θα φτάνει το 1,3% για τις ΗΠΑ και 1,1% του ΑΕΠ για τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Προηγουμένως θα πρέπει να υπάρξουν κρατικές πρωτοβουλίες οι οποίες θα βοηθούν τους δανειολήπτες που αντιμετωπίζουν πρόβλημα στην κάλυψη του χρέους τους να επανέλθουν σε ένα φυσιολογικό πλαίσιο πληρωμών. Κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί και με νομοθετικό πλαίσιο, το οποίο θα επιτρέπει εξειδικευμένους εξωδικαστικούς συμβιβασμούς μεταξύ των τραπεζών και των δανειοληπτών.

Με δεδομένο ότι η κίνηση αυτή θα πλήξει τις τράπεζες, ο διεθνής οργανισμός προτείνει κρατική παρέμβαση με την εξαγορά επισφαλών δανείων και αφού τα αναδομεί να τα επαναπροωθεί στην αγορά για να καλύπτει το κόστος που θα έχει.

Σε ό,τι αφορά τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να υπάρξει κρατική παρέμβαση στους υπερχρεωμένους δανειολήπτες, σε πρώτη φάση επικαλείται την κρατική επιδότηση μέσω του δικτύου κοινωνικής προστασίας που ισχύει σε κάθε κράτος.

Μια δεύτερη επιλογή που δίνεται από το ΔΝΤ είναι να επιδοτούνται κατευθείαν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα τα οποία αντιμετωπίζουν πολλά «κόκκινα» δάνεια. Τούτο με την έννοια ότι οι υψηλές επισφάλειες των τραπεζών τις αποτρέπουν από το να χρηματοδοτήσουν υγιείς τομείς της πραγματικής οικονομίας.

Με τον τρόπο αυτό θεωρείται πιθανό ότι οι εμπορικές τράπεζες θα μπορέσουν να κάνουν οικιοθελώς αναδιάρθρωση των κακών δανείων τους. Σε δεύτερη σκέψη, όμως, το ΔΝΤ αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο κάτι τέτοιο να μη συμβεί. Να υπάρξουν δηλαδή τράπεζες οι οποίες θα κρατήσουν την υπερβάλλουσα ρευστότητα για τη δική τους χρήση και να μη βοηθήσουν τα νοικοκυριά που κινδυνεύουν με προσωπική πτώχευση. Από την άλλη, μπορεί μια τέτοια διευκόλυνση να οδηγήσει σε έναν ηθικό κίνδυνο που θα έχει να κάνει με τους ίδιους τους δανειολήπτες.

Πηγή: Ναυτεμπορική

Διαβάστε εδώ τι αναφέρει το ΔΝΤ

http://www.imf.org/external/pubs/ft/survey/so/2012/RES041012B.htm