Ω, ναι, δεν υπάρχει μεγαλύτερο μαρτύριο από το να εγκλωβίζεις ολόκληρη τη φαμίλια μέσα στον περιορισμένο χώρο των τεσσάρων τροχών για εφτά ή οχτώ ώρες. Τα παιδιά, που δεν έχουν αποκτήσει ακόμα την ικανότητα των γονιών τους να κάθονται ήσυχα και ν’ ανησυχούν για διάφορα πράγματα, βαριούνται αφάνταστα στα πολύωρα ταξίδια με αυτοκίνητο. Επίσης, φαίνεται ότι με κάποιο μυστήριο τρόπο οι κύστες τους συρρικνώνονται με αποτέλεσμα να γκρινιάζουν, να στριφογυρίζουν και να ζητάνε τσίσα κάθε πέντε λεπτά. Οι καβγάδες, οι διαπληκτισμοί και ο σαματάς που κανονικά θα γίνονταν έξω, ή σε άλλο δωμάτιο του σπιτιού, τώρα λαμβάνουν χώρα πίσω από το σβέρκο σας, ενώ εσείς οδηγείτε με εκατό χιλιόμετρα την ώρα. Βρισιές και άδεια χαρτόκουτα χυμών εκσφενδονίζονται πίσω από το κεφάλι σας.

Η αιτία αυτής της συμπεριφοράς: Τα παιδιά ζουν για το παρόν και δεν έχουν πολύ καλή αντίληψη των αφηρημένων εννοιών, όπως του «αργότερα». Μια από τις συνέπειες: δεν έχουν υπομονή. Δεν αντιλαμβάνονται ότι κινούνται προς κάποιον προορισμό, έτσι νιώθουν εγκλωβισμένα με μοναδικό τους όπλο την ασυγκράτητη και αεικίνητη ενεργητικότητα.

Η δική σας αντίδραση: Τα πνεύματα εξάπτονται, όταν προσπαθείτε να συνετίσετε τα παιδιά και, ταυτοχρόνως, να οδηγείτε. Και το χειρότερο, προσέχετε τον δρόμο με την προσοχή σας κομμένη στα δύο. Μια κρίση των παιδιών μέσα στο αυτοκίνητο δεν είναι μόνο ενοχλητική, αλλά και επικίνδυνη.

Η δική σας στρατηγική: Σταματήστε το αυτοκίνητο και αρνηθείτε να συνεχίσετε ώσπου να ηρεμήσουν όλοι και να φερθούν έστω και στοιχειωδώς πολιτισμένα.

Πρώτη σας κίνηση: Σταματήστε να τους λέτε τι να κάνουν και αρχίστε να τους λέτε τι θα κάνετε εσείς. Η ομορφιά της συγκεκριμένης προσέγγισης είναι ότι δείχνετε σθένος, ενώ ταυτοχρόνως μεταθέτετε το βάρος στους δικούς τους ώμους. Είναι το κλασικό μήνυμα του «εγώ» και αξίζει δέκα νουθεσίες του τύπου «πάψε, για όνομα του Θεού» ή «κάτσε κάτω, σου είπα».
Μπορείτε να πείτε από πριν στα παιδιά, «Δεν θέλω να τρακάρω, γι’ αυτό θα σταματήσω ώσπου να ησυχάσετε» - ή να παρκάρετε απλώς στην άκρη του δρόμου (η καλύτερη απάντηση όταν βγάζουν τα παιδιά τη ζώνη τους). Τα παιδιά είναι πανέξυπνα πλάσματα, θα καταλάβουν γιατί σταματήσατε. Προσχεδιάστε το. Βοηθάει πολύ, όταν πηγαίνετε κάπου όπου τα παιδιά θέλουν πολύ να πάνε, όπως στον ζωολογικό κήπο ή στο σπίτι κάποιου φίλου τους. ΠΡΟΣΟΧΗ: Μη στρίψετε το τιμόνι επιτόπου. Φροντίστε να σταματήσετε σε κάποιο πάρκινγκ ή να βγείτε από έξοδο του αυτοκινητόδρομου.

Πρακτικές συμβουλές: Συνήθως, ο εναρκτήριος καβγάς της διαδρομής προς την κόλαση είναι για το μπροστινό κάθισμα ή δίπλα στο παράθυρο. Αποφασίστε από πριν όλοι μαζί, ποιος θα καθίσει πού. Τα παιδιά μπορούν ν’ αλλάζουν θέση εκ περιτροπής. Μην ξεκινήσετε για πουθενά, αν δεν επιτευχθεί συμφωνία. Και μη βιαστείτε, αφήστε τα να πάρουν αποφάσεις με την ησυχία τους. Και να θυμάστε, είναι δική τους ευθύνη, όχι δική σας.

Για ν’ αποφύγετε «επεισόδια» στη διάρκεια πολύωρων ταξιδιών, είναι κρίσιμος ο προγραμματισμός:

• Δεχτείτε ότι το παιδί σας βαριέται εύκολα. Κάνετε συχνές στάσεις και, αν γίνεται. Ακολουθείτε διαδρομές πιο ενδιαφέρουσες. Μια οκτάωρη διαδρομή, με τα παιδιά ας πάρει και δέκα ώρες.
• Πάρτε μαζί παιχνίδια, όπως φορητά βιντεοπαιχνίδια, κούκλες, αυτοκινητάκια και χνουδωτά.
• Πάρτε βιβλία και κασετόφωνα.
• Φέρτε μαζί σας σάντουιτς, σνακς και νερό (το νερό δε λεκιάζει τα καθίσματα, η πορτοκαλάδα ναι).
• Παίξτε τα παιχνίδια που, χρόνια τώρα, κρατάνε φρόνιμα τα παιδιά στο αυτοκίνητο: τραγουδήστε όλοι μαζί ή ψάξτε γι’ αυτοκίνητα με ξένες πινακίδες και τα λοιπά.

*Πηγή: «Απαντήσεις σε Ερωτήσεις Γονέων», Στάνλεϊ Σαπίρο-Κάρεν Σκινούλις-Ρίτσαρντ Σκινούλις, Εκδόσεις Άγκυρα