Γράφει ο Ευάγγελος Σπύρου*, 

Πριν 35 χρόνια ήμουν ενός έτους και 5 μηνών ασφαλιστής στην INTERAMERICAN όταν στις 27-2-1975 πήρα 1500 δρχ. προκαταβολή από τον ιατρό Ιωάννη-Μάριο Ξ. Κολλιόπουλο (η φωτογραφία του παρατίθεται στο φωτογραφικό υλικό στο κάτω μέρος της σελίδας) κάπου στην οδό Ομήρου, κοντά στην Νομική Αθηνών όπου ήμουν φοιτητής. Ημερομηνία ενάρξεως γράφτηκε η 6.3.1975. Για τον θάνατό του έμαθα πριν λίγες μέρες. Απεβίωσε στις 28.9.2010. Όταν ξεκίνησα προ 20ετίας να εκδίδω το «ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΝΑΙ» άρχισα σταδιακά να μεταβιβάζω το προσωπικό μου χαρτοφυλάκιο σε ασφαλιστές και τα δικαιώματα του υποκαταστήματος (που διοικούσα στην οδό Όθωνος 6 στο Σύνταγμα) στην ευθύνη της εταιρίας η οποία το παρέδωσε στον Νίκο Χαμουζά μαζί με τους ασφαλιστές - όσοι ήταν και ο οποίος  για μια δεκαετία δεν μου έκανε ούτε ένα τηλέφωνο! Συμβαίνουν και αυτά. Ο γιατρός έγινε καθηγητής Πανεπιστημίου στην Πάτρα, πέρασαν τα χρόνια, τον συνάντησα στην Παλαιά Βουλή πριν λίγα χρόνια με μεγάλη συγκίνηση και όταν έμαθα για τον θάνατό του ρώτησα και έμαθα ότι διατηρούσε το συμβόλαιό του κανονικά και ότι είχε πληρώσει την ετήσια δόση ασφαλίστρων στις 6.3.2010!
Έβρεχε το πρωί καθώς έγραφα αυτό το άρθρο και κοίταζα απ’ το γραφείο μου προς την Αθήνα.
Απ’ την πλευρά προς την Πάρνηθα έβλεπα μέχρι Πολιτεία και τον λοφίσκο στον Κεφαλάρι. Ομίχλη και βροχή και πολύ νερό βρόχινο. Η θέα προς Μαρούσι έφθανε ως το Ολυμπιακό Στάδιο. Άλλες φορές έβλεπα κάτω ως την θάλασσα του Πειραιά και πιο πέρα Αίγινα, Σαλαμίνα. Στις υδρορροές σπρώχνονται τα νερά μ’ ένα θορυβώδη σκοπό. Άλλες φορές μ’ άρεσε αυτό το σκηνικό. Σήμερα σταλάζει γύρω στα τζάμια, έτσι μια μελαγχολία. Φύλλα φθινοπωρινά οι θύμησες στροβιλίζονται.
Μου ΄ρχονται στο μυαλό μπερδεμένα συναισθήματα και γεγονότα. Σαν αυτά που έχουν όλα τα φιλαράκια μου οι παλιοί  ασφαλιστές. Κι είναι φορές που κάποια παράπονα σκίζουν την καρδιά μου σαν τις πρωινές αστραπές του ορίζοντα.
Στις δύσκολες εκείνες εποχές, που να μη βρουν τα παιδιά μας, κάπου εκεί 70-75 είχαν στενέψει οι ορίζοντες για επιβίωση. Είχα απολυθεί απ’ τον στρατό, πήγα και που δεν πήγα για δουλειά, δούλεψα ευκαιριακά εδώ και εκεί, «φίλησα κατουρημένες ποδιές» να μπω κάπου, δούλεψα στο Φιξ, στην Fulgor, πήγα στην ΕΤΜΑ, έκανα το βοηθό λογιστή, έκανα φροντιστήριο έκθεση σε παιδιά.
Τέλος του 1973 ψάχνοντας τις αγγελίες πήρα την οδό Σταδίου και ανέβηκα στον 6ο όροφο στον Νο 10. Ουρές στο διάδρομο οι υποψήφιοι. Στις 29.10.1973 υπέγραψα σύμβαση συνεργασίας με INTERAMERICAN. Ούτε ήξερα τι ήταν, ούτε έφερα αντιρρήσεις, ούτε με έπεισαν. Έψαχνα να βρω κάτι για να ζήσω. Έβαλα κάτω τα χαρτιά κι έφτιαξα έναν κατάλογο υποψηφίων πελατών. Υπήρχε ένα έντυπο-βοηθητικό. Έγραψα φίλους, συγγενείς, συναδέλφους σε προηγούμενες δουλειές, γνωστούς από προηγούμενες δουλειές, συγχωριανούς. Ανάμεσά τους και το όνομα, Ιωάννης Κολλιόπουλος, που γνώρισα όταν ήμουν θυρωρός 1968-1970 στο Οφθαλμιατρείο Αθηνών Πανεπιστημίου και Σίνα γωνία.

Μέχρι να πάρω το πρώτο Πανεπιστημιακό μου πτυχίο από την Πάντειο ήμουν εκεί «βοηθός θυρωρού» και κάτι σαν «ιδιαίτερος» θυρωρός-γραμματέας στον Καθηγητή-Ακαδημαϊκό Ιωάννη Χαραμή.
Ο μηνιαίος μισθός μου ήταν 900 δρχ. και δικαίωμα με εντολή του καθηγητή να τρώω δωρεάν στην τραπεζαρία ιατρών.
Εκτός των άλλων φρόντιζα ποιοι θα επιτραπούν να δουν τον κ. Χαραμή (μου έδινε ένα χαρτί μπαίνοντας το πρωί και έλεγε: «μόνο αυτοί!»). Εκεί γνώρισα διαπρεπείς επιστήμονες πολλών ειδικοτήτων και φυσικά ΕΙΔΑ την πορεία και εξέλιξη νέων γιατρών που από τότε προδιαγραφότανε η λαμπρά πορεία τους. Γ. Θεοδοσιάδης, Τσαμπαρλάκης, Παπαγεωργίου, Παλημέρης, Καραντινός,Μόσχος.

Aνάμεσά τους βοηθός τότε ο νεαρός Ιωάννης Κολλιόπουλος,γελαστός, εύχαρις, ευγενής, σεμνός και επιμελής κρατούσε μια «επιστημονική απόσταση» από τον ασθενή με παράλληλη «συμπονετική οικειότητα».Ηταν συνεσταλμένος και στις σχέσεις του με τον καθηγητή.

Ο καθηγητής Ι.Χαραμής έμπαινε πάντα «στυλάτος» και ευθυτενής με «Αγγλικό στυλ και ντύσιμο» τον χειμώνα με ομπρέλα, καπέλο, παλτό και πούρο στο στόμα ή στο χέρι, πάντα ατσαλάκωτος και με ακριβή κολώνια. Δεν επιτρεπόταν από αυτή την πόρτα να περάσουν οι «πολλοί»… Θυμάμαι καθηγητές Πανεπιστημίου, τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, πολιτικούς, τον στρατιωτικό Θρασύβουλο Τσακαλώτο (που δεν μπόρεσε να «δει» τον καθηγητή για μια ψήφο στην Ακαδημία) τον Ευάγγελο Παπαστράτο, Γάλλους καθηγητές κ.ά.

Ένα πρωί που μοσχομύριζαν οι λεμονιές και νερατζιές δεξιά-αριστερά της εισόδου με πλησίασε από μέσα κατεβαίνοντας τα μαρμάρινα σκαλιά ο Γιάννης Κολλιόπουλος. Με περισσή ευγένεια μου είπε: «Θέλω να ακουμπήσω στο γραφείο του καθηγητή αυτήν την εργασία μου, ανοιγμένη σ’ αυτές τις σελίδες. Πέστου ότι τα έφερα και περιμένω τις απόψεις του…». Κρατούσα μια απόσταση και σεβασμό σ’ όλους όσους είχαν άσπρη μπλούζα γιατρού. Ήταν η αρχή μιας οικειότητας και συνεργασίας σ’ αυτά τα «πλαίσια». Σας ζήτησε ο κύριος τάδε… Σας περιμένει άρρωστος στο «βυθό» κ.λ.π…

Πήγα φαντάρος, γύρισα, πέρασε μια τριετία και το 1974 σαν ασφαλιστής, ένα απόγευμα του τηλεφώνησα να μιλήσουμε για ασφάλειες. Ήθελα και εγώ να ακουμπήσω κάπου.«Έλα νωρίς», μου είπε, «πριν ανοίξω το ιατρείο».

Κάνοντας το λάθος που κάνουν όλοι οι ασφαλιστές άφησα την συζήτηση να πάει σ’ όλα τα άλλα εκτός του λόγου για τον οποίο πήγα. Κτύπαγαν τα κουδούνια και το ιατρείο γέμισε κόσμο. Έφυγα άπραγος αλλά με ανανέωση του ραντεβού για άλλη μέρα πριν τις 5.
Ξαναπήγα, είπα, είπα, είπα τούφτιαξα προτάσεις του άφησα κάποια έντυπα και έφυγα «χωρίς αίτηση». Ήταν εποχή που εκεί γύρω στη Νομική γινότανε διάφορες διαδηλώσεις, εγώ ήμουν φοιτητής Νομικής Αθηνών, είχα δει όλη αυτή την κατάσταση με τις εξεγέρσεις της Νομικής και το Πολυτεχνείο. Σε κάποιο από τα πολλά ραντεβού θυμάμαι κάποια αυτοκίνητα τεθωρακισμένα της αστυνομίας και ερημιά. Ανακατεμένα συναισθήματα στο φόρτε τους. Είχα μια «πράσινη» νάυλον τσάντα με φερμουάρ που οι «αιτήσεις» δεν χώραγαν ανοιχτές. Οι αστυνομικοί έψαχναν και ανέκριναν τους νέους κυρίως. Εκεί στην Σίνα δεξιά κατεβαίνοντας την Πανεπιστημίου με ρώτησαν τι είμαι. «Στις ασφάλειες δουλεύω» είπα. Είχε ξαναγίνει το ίδιο λίγο καιρό μετά το Πολυτεχνείο κάποιο μεσημέρι στην κυλιόμενη σκάλα μπροστά στου «Μπακάκου» το φαρμακείο. Πήγαινα να πάρω το λεωφορείο Νο 66 για Νέο Αιγάλεω όπου έμενα. Στην αρχή της σκάλας ήταν σταθμευμένο ένα REO στρατιωτικό. Ανεβαίνοντας οι «ανυποψίαστοι» απ’ το υπόγειο της Ομόνοιας με την σκάλα έμπαιναν κατ’ ευθείαν μπροστά και κάποιοι τους ξεχώριζαν… Στην ασφάλεια την INTERAMERICAN δουλεύω, είπα στον χωροφύλακα…
Με τον γιατρό, που δεχότανε ευγενικά χωρίς δυσαρέσκεια, κράτησα την επαφή και ξαναπήγα. Μυαλό δεν έβαζα να κάνω την αίτηση και «παρλάριζα» περί ανέμων και υδάτων. Κάποια στιγμή του ανέλυα την θεωρία του Πλάτωνα «περί Σπηλαίου και Ιδεών»… Με θαύμαζε που ήμουν καλό και μορφωμένο παιδί. «Βρε, Βαγγέλη μου λέει, τα πιστεύεις όλα αυτά για τις ασφάλειες; Δεν πας για κάτι άλλο. Γιατί κατάντησες ασφαλιστής»;
Ο θεσμός ήταν πολύ χαμηλά. Τότε μίλαγες και φτύνανε στον κόρφο τους, κουνιούνταν απ την θέση τους, χτύπαγαν ξύλο. Σήμερα οι νέοι δεν μπορούν να φαντασθούν τι ηρωισμός ήταν να πεις «ΕΙΜΑΙ ΑΣΦΑΛΙΣΤΗΣ»… Ο Γιατρός πήρε και από άλλους προτάσεις. Μια άλλη φορά που πήγα να δω τα γυαλιά μου ο πατέρας του Ξενοφών, οφθαλμίατρος και εκείνος, μου είπε: Έχεις άλλα δεύτερα γυαλιά; Όχι του είπα. Παπούτσια έχετε διπλά για τα πόδια, για τα μάτια δεν σας νοιάζει για διπλά γυαλιά! Και κάπου από παρά μέσα μου λέει ο Γιάννης: Κάντην εκείνη την ασφάλεια!
Την έκανα και την κράτησε 35 χρόνια. Στο ξεκίνημα το ποσό ήταν 600.000 δρχ. Σήμερα μπορεί να είναι λίγα. Δεν γνωρίζω ούτε ρώτησα αν έκανε άλλα συμβόλαια στην INTERAMERICAN ή αλλού τα τελευταία 20 χρόνια που εγώ δεν είμαι ασφαλιστής. Σήμερα που ρώτησα το αρχείο INTERAMERICAN μου είπαν ότι είναι σε ΙΣΧΥ. Δεν ζητήθηκε ακόμα αποζημίωση.
Είσαι καλό παιδί! Έγινε φίλος και κέντρο επιρροής μου.

Στην μνήμη του 35 χρόνια μετά γράφω αυτή την ιστορία επειδή τέτοιοι ωραίοι άνθρωποι με την υπογραφή τους ενθάρρυναν τους τότε νέους ασφαλιστές να υπερηφανεύονται για τους αξιόλογους πελάτες τους δίνοντας κύρος στο θεσμό αλλά και βάσεις να αναπτυχθούν εταιρίες οι οποίες δεν είχαν τα προσόντα να λέγονται Ασφαλιστικές εταιρίες.

Με περίεργα στοιχεία, με παραπληροφόρηση, με ελλιπή προσόντα με παρανομίες με παραπλανήσεις ξεκίνησαν όλοι αυτοί που κάνουν τους μεγαλοασφαλιστές σήμερα.Άνθρωποι οικογενειάρχες, προνοητικοί, υπεύθυνοι καλόκαρδοι και συνετοί όπως ο Γιάννης Κολλιόπουλος έδωσαν «παράδειγμα» και σε άλλους για να βοηθηθεί   κόσμος σε δύσκολες στιγμές.
Η ανάγνωση αυτού του κειμένου ας είναι ως είναι ένα λουλούδι ευγνωμοσύνης και ένα ευχαριστώ από μένα. Υμείς, η σύζυγός του και η κόρη του ας γνωρίζουμε ότι ο θάνατος είναι «θύρα αιωνιότητος» και μόνο η Ελπίδα ότι εκεί υπάρχει «ευφροσύνη αιώνιος» για όσους έπραξαν καλά μπορούν να μαλακώσουν τα δάκρυα στην απώλεια προσφιλών μας.
Ας θυμόμαστε τον Ιωάννη Κολλιόπουλο, έπραξε καλά.
 Στη μνήμη του το περιοδικό «ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΝΑΙ» και οι εκδόσεις Σπύρου θα καταθέσουν  ένα ποσό, στην Ιατρική σχολή Οφθαλμολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών για βράβευση εργασίας ενός νέου οφθαλμίατρου ( φοιτητές ή επί πτυχίω ή επί διδακτορία)

Υ.Γ. Συγχωρέστε με που πήρα αφορμή από μια απλή πράξη ασφάλισης να γράψω για τόσο μεγάλα θέματα ζωής-θανάτου. Η «ανεπίληπτος μνήμη του θανάτου» (ορθή και υγιής σκέψη της εξόδου μας από τον παρόντα κόσμο) γίνεται «χρηστός παιδαγωγός και του σώματος και της ψυχής». Είναι δε «περιεκτική τω όντι πολλών αρετών η εναργής (ζωηρά) του θανάτου μνήμη».

Bιογραφικό Ιωάννη -Μάριου Κολιόπουλου

Ο Ιωάννης  Μάριος Κολιόπουλος γεννήθηκε στην Τρίπολη. Σπούδασε στην Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1955-1961) με ειδίκευση στην οφθαλμολογία. Μετεκπαιδεύτηκε στην Αγγλία, στις Η.Π.Α. και αλλού. Το 1967 απέκτησε το διδακτορικό του με άριστα και εργάστηκε από το 1970 έως το 1975 ως πανεπιστημιακός επιμελητής και αργότερα το 1976 ως υφηγητής ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του εργάστηκε ως
-Διευθυντής εξωτερικών ιατρείων στο ΚΟΦΚΑ (1976-1981),
-Διευθυντής Οφθαλμολογικής Κλινικής στο Τζάνειο Νοσοκομείο από το 1981 έως το 1989, χρονιά κατά την οποία βραβεύτηκε με το Βραβείο Αλ. Τράντα της Ελληνικής Οφθαλμολογικής Εταιρίας.
-Διευθυντής σύνταξης των "Αρχείων Ελληνικής Ιατρικής" (1987-1989),
-Καθηγητής Οφθαλμολογίας Πανεπιστήμιου Πατρών (από το 1989).

Επίσης υπήρξε:
-Πρόεδρος επιστημονικών εταιριών (Ελλ. Οφθαλ. Ετ. 1988-1989 κ.ά.),
-Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρίας Ιατρών Λογοτεχνών (από το 1999).
-Πρόεδρος Συντακτών Επιτροπής της ελληνικής έκδοσης του "Scientific American"
(2000),
-Μέλος συντακτικής επιτροπής του "Annals of Ophthalmology" (από το 1985).

Επιστημονικό έργο:
-9 συγγράμματα
-346 εργασίες (135 σε ξένα περιοδικά)
-458 αναφορές (25 σε βιβλία)

Λογοτεχνική παρουσία:
-Σε εφημερίδες: "Αλήθεια" Τριπόλεως από το 1959, "Πελοπόννησος", στήλη "Ματιές", "Βήμα", "Καθημερινή" , κ.ά.
-Σε περιοδικά: "Ανθρωποθεωρία" 1977, σ. 145-155, "Φιλοσοφία" (Ακαδημίας Αθηνών) 25: 267-272, 1995, κ.α.
Διαλέξεις:
Δαναός (Άργος), Ομήρειο (Χίος), Πνευματικό Κέντρο Αθηνών, Παρνασσός, Πανεπιστημιακό Βήμα (Πάτρα), κ.ά.
Εκδόσεις:
-"Χωρίς ψευδαισθήσεις", δοκίμια, Αθήνα 1978,
-"Φως, φωτιά, φρην", Πνευματικό οδοιπορικό, Αθήνα 1997,
-Περιοδικό "Κασταλία", Διευθυντής έκδοσης
-"Αντικαθρεφτισμοί", ποιήματα, 2000,
-"Όραση-Θέωση", λογοτεχνική και φιλοσοφική θεώρηση, Αθήνα 2002,
-Αφιέρωμα "Πνευματικής Ζωής" 144 (Μάιος-Ιούνιος) 2002.

Ε.Σ

*Ο Ευάγγελος Γ. Σπύρου είναι πτυχιούχος της Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών και του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών. Από το 1989 έως σήμερα εκδίδει το περιοδικό Ασφαλιστικό ΝΑΙ και  από το 2000 έως σήμερα την εφημερίδα NEXTDEAL. Από το 2007 προΐσταται του www.nextdeal.gr. Παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο του παιδιού ως ιδιοκτήτης του Νηπιακού Κέντρου "ΜΑΝΤΑΡΙΝΙ" και της εφημερίδας "Παιδικός Σταθμός για Γονείς". Σήμερα είναι μέλος του ΔΣ της Ένωσης Δημοσιογράφων Ιδιοκτητών Περιοδικού Τύπου -ΕΔΙΠΤ (Υπεύθυνος Δημοσίων Σχέσεων) και μέλος του ΔΣ του Ενιαίου Ταμείου Ασφαλίσεως Προσωπικού-Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης-ΕΤΑΠ-ΜΜΕ.