Στην αυγή του 2025, ένα από τα σημαντικότερα πολιτικά ζητήματα που θα κυριαρχήσουν στη χώρα είναι η εκλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας.
Ο χρόνος μετρά ήδη αντίστροφα μέχρι τη διεξαγωγή της εκλογικής διαδικασίας στο Κοινοβούλιο, γι’ αυτό και σε λίγες μέρες οφείλει ο Πρωθυπουργός να κάνει γνωστή στους πολίτες την απόφαση του.
Πολλοί εκτιμούν ότι μέχρι πρότινος ο κ. Μητσοτάκης δεν είχε καταλήξει αν θα προτείνει ένα πρόσωπο διαφορετικό από την κα. Σακελλαροπούλου, αν και οι πιθανότητες για την παραμονή της ιδίας με βάση την κοινή λογική είναι μάλλον περιορισμένες.
Σε σύγκριση με το μακρινό πλέον 2019, η πολιτική κατάσταση έχει αλλάξει, αφού η Νέα Δημοκρατία διανύει ήδη τον έκτο χρόνο διακυβέρνησης της χώρας και έχει υποστεί, όπως εξάλλου φάνηκε και στις ευρωεκλογές του περασμένου Ιουνίου, φθορά.
Την ίδια ώρα τα κόμματα που βρίσκονται δεξιά της κυβερνητικής παράταξης ασκούν έντονη δημοσκοπική πίεση. Ένα δεδομένο που δεν μπορεί από τα ανώτερα κλιμάκια του κόμματος να πεταχθεί στις καλένδες.
Ταυτόχρονα, οι δύο πρώην πρωθυπουργοί ο κ. Αντώνης Σαμαράς (εκτός πλέον τειχών Νέας Δημοκρατίας) και ο κ. Κώστας Καραμανλής (εκτός Βουλής από το 2023) ασκούν ανά τακτά χρονικά διαστήματα κριτική στην Κυβέρνηση με αιχμή του δόρατος τα θέματα εξωτερικής πολιτικής, ενώ το ίδιο ισχύει και για ομάδα βουλευτών που έχουν στραμμένο το βλέμμα τους στα ζητήματα της καθημερινότητας.
Πως άραγε θα απαντήσει η σημερινή ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας στα παραπάνω δεδομένα; Θα επιλέξει ένα άλλο προβεβλημένο πρόσωπο εκτός του κόμματος, θα προτείνει εκ νέου την κα Σακελλαροπούλου ή θα επιδιώξει τη συσπείρωση των Νεοδημοκρατών με μία καθαρά γαλάζια επιλογή, παρακάμπτοντας, λόγω συγκυρίας, τη γενική παραδοχή ότι ο Πρόεδρος πρέπει να έχει ευρύτερη αποδοχή και να ενώνει τους πολίτες, αλλά και αντίπαλες πολιτικές δυνάμεις.
Η επιλογή του κατάλληλου προσώπου συνιστά για τον κ. Μητσοτάκη μια δύσκολη εξίσωση. Τον διευκολύνει ωστόσο ως ένα βαθμό ότι δεν χρειάζεται πλέον ενισχυμένη πλειοψηφία.
Ήδη έχουν ακουστεί κάποια ονόματα, όπως του Ευάγγελου Βενιζέλου, του Γιάννη Στουρνάρα ή και του Προέδρου της Βουλής Κώστα Τασούλα.
Σε μία περίοδο μεγάλων προκλήσεων για την πατρίδα και την Ευρώπη, αλλά και έντονων διεθνών αναταράξεων, χρειάζεται ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας να μπορεί, ανεξάρτητα των συνταγματικών περιορισμών, να στηρίξει με το δικό του τρόπο την χώρα και να αποτελεί ένα θετικό παράδειγμα-σύμβολο για την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας.
Η σύγκριση με επιλογές του παρελθόντος όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ή ο Κωστής Στεφανόπουλος μπορεί να μην είναι στις μέρες μας εφικτή, σίγουρα όμως ο πήχης πρέπει να παραμείνει ψηλά.
