Το καπέλο ήταν πάντα και σε όλες τις εποχές ένα στοιχείο που έδινε στον άντρα που το φορούσε κάποιο ιδιαίτερο κύρος ενώ η ποιότητά του και το είδος του ήταν αυτά που του έδιναν και κοινωνική υπόσταση ενώ ο τρόπος που το φορούσε ο καθένας φανέρωνε και άλλες συνήθειές του. Έτσι αλλιώς έβλεπε κάποιος και αντιμετώπιζε έναν που φορούσε ρεμπούμπλικα, μπορσαλίνιο, καβουράκι, υμίψηλο, κασκέτο, αλλιώς σκουφί ή τζόκευ.
Στην ουσία, το καπέλο στο κεφάλι ενός άντρα ήταν αυτό που έδινε όλες τις πληροφορίες για την οικονομική του κατάσταση, τις πολιτικές του πεποιθήσεις, το γούστο του, την πνευματική και καλλιτεχνική καλλιέργειά του ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που κάποιο καπέλο γίνονταν μόδα επειδή το φορούσε ο τάδε διάσημος ηθοποιός ή τραγουδιστής. Όπως έγινε για παράδειγμα με το καπέλο που φορούσε ο Χάμφρει Μπόγρκαρτ στην περίφημη ταινία «Καζαμπλάνκα» και φόρεσε ο Αλαίν Ντελόν στην αστυνομική ταινία του Ζακ Ντερέ «Μπορσαλίνο» που γυρίστηκε το 1974. Φορέθηκε μετά μανίας εκείνη την εποχή αλλά γρήγορα ξεχάστηκε καθώς ξεκινούσε μια μακρά περίοδος που οι άντρες εκφράζοντας μια έντονη διάθεση αντικομφορισμού κυκλοφορούσαν ακάλυπτοι και όσοι τολμούσαν να εμφανιστούν με ένα καπέλο στο κεφάλι γίνονταν αμέσως θέμα σχολιασμού.
Η εποχή αυτή εξαφάνισε σχεδόν τα καπέλα από τα κεφάλια των ανδρών και οι μόνοι που τα φορούσαν ήταν όσοι ανήκαν στα σώματα ασφαλείας, οι στρατιωτικοί, οι παπάδες και λίγοι συνταξιούχοι. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης ήταν να κλείσουν και πολλά από τα καταστήματα που πουλούσαν καπέλα, τα περισσότερα μάλιστα εισαγόμενα καθώς ο κλάδος της πιλοποιίας είχε σχεδόν σβήσει στην Ελλάδα. Ελάχιστα έμειναν και αυτά δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν τις μόδες ή να φέρουν ποιοτικά ακριβά καπέλα γιατί ήξεραν πως θα έμειναν απούλητα. Έτσι βλέπαμε το χειμώνα που ξύριζε το κρύο τα κεφάλια κάποιους να φοράνε χιλιοταλαιπωρημένα καπέλα ενώ το καλοκαίρι, πάλι κάτι ψαθάκια τύπου παναμά που δεν κολάκευαν κανένα. Η πρόχειρη λύση για τον ήλιο ήταν κάτι πάνινα τζόκει από τα οποία μάλιστα τα περισσότερα ήταν δώρα από εταιρείες που ήθελαν με αυτό τον τρόπο να κυκλοφορεί η φίρμα τους σε όλη την πόλη πάνω σε ένα κεφάλι.
Τα τελευταία χρόνια όμως παρατηρείται μια άνθηση της αγοράς καπέλων στην Αθήνα κυρίως στους τουριστικούς χώρους και φυσικά στα σχετικά καταστήματα. Το γεγονός σαφώς και οφείλεται στον ήλιο που χωρίς να πάψει να είναι φίλος του ανθρώπου η υπερβολική έκθεση στις ακτίνες του δημιουργεί συνεχώς περισσότερα προβλήματα υγείας και το καπέλο είναι πια απαραίτητο στο κεφάλι όλων το καλοκαίρι. Τούτο φαίνεται πως γνωρίζουν περισσότερο οι τουρίστες, κυρίως οι Κινέζοι που πλημμυρίζουν πλέον την Αθήνα και άλλοι ασιάτες οι οποίοι είναι και οι καλύτεροι πελάτες αυτών των καταστημάτων.
Οι Κινέζοι είναι καλύτεροι και οι πιο απαιτητικοί πελάτες καπέλων στο Μοναστηράκι που κάθονται και τα δοκιμάζουν με τις ώρες μέχρι να καταλήξουν να αγοράσουν αυτό που τους αρέσει. Δείχνουν μάλιστα ιδιαίτερα ικανοποιημένοι όταν βλέπουν πως το καπέλο που αγόρασαν είναι φτιαγμένο από χέρια συμπατριωτών τους κάπου στην αχανή χώρα τους και σίγουρα αισθάνονται υπερήφανοι για την επιτυχία της πατρίδας τους να πουλάει αμέτρητα καπελάκια σε μια χώρα που ο ήλιος δεν την ξεχνά ούτε δέκα ημέρες το χρόνο!
