Έκλεισε χθες το βράδυ ένας κύκλος διακυβέρνησης που ξεκίνησε το 2019 και ανοίγει ένας άλλος με τη Νέα Δημοκρατία πάλι στο τιμόνι της χώρας έχοντας απέναντί της μια υποτονική αντιπολίτευση και τρία καινούργια μικρά πολιτικά κόμματα με άγνωστη ατζέντα. Πως τώρα όλοι αυτοί, παλιοί και καινούργιοι θα καταφέρουν να βρουν κοινό λόγο για βασικά θέματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία σε μια εποχή μετάβασης είναι ένα ζήτημα.
Λέω βασικά θέματα, όπως σωστή αντιμετώπιση της ανεργίας, την βελτίωση της υγείας σε όλες τις βαθμίδες και της κοινωνικής ασφάλισης για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, της χωλαίνουσας παιδείας, της ασφάλειας σε τοπικό και επίπεδο γειτονίας στην περιοχή μας και ορισμένα άλλα που συγκροτούν το βασικό αίτημα του λαού για καλύτερη ζωή.
Όχι ότι στην προεκλογική αρένα δεν ακούστηκαν ένα σωρό υποσχέσεις και αναπτύχθηκαν προγράμματα επί προγραμμάτων, τόσα μάλιστα που και η τεχνητή νοημοσύνη που επιστρατεύτηκε να τα επεξεργαστεί πρέπει να ένιωσε πως όντως, φτιάχνει τον ιδανικό κόσμο. Και τι δεν ακούστηκε, τι δεν είδαμε. Ειδικά για την υγεία, την περίθαλψη και την κοινωνική ασφάλιση, ακούσαμε τόσα που μοιραία μας έβαλαν σε υποψίες για αν πράγματι αυτά τα σχεδίασαν άνθρωποι για την Ελλάδα ή μηχανές για τους επόμενους αιώνες.
Μα είναι δυνατόν να γίνουν όλα αυτά; Μπορεί να στηθεί ένα ΕΣΥ, ας πούμε, το οποίοι έχει αφεθεί στην τύχη του δυο δεκαετίες; Μπορεί να λειτουργήσει ένα δίχτυ ασφαλείας για τον πολύ κόσμο όταν αυτό δεν είναι πουθενά στημένο; Μπορούν οι γλίσχρες συντάξεις και τα επιδόματα να συντηρήσουν αξιοπρεπώς ένα μεγάλο ποσοστό συμπολιτών μας που ακροβατούν στο σύνορο της φτώχειας με την εξαθλίωση; Μπορούν να λειτουργήσουν κανονικά τα νοσοκομεία και τα κοινωνικά ιδρύματα, ειδικά των ΑΜΕΑ; Στα λόγια που ακούσαμε μπορούν αλλά όπως μας παρουσιάστηκαν, μέσα από την εικονική σημειολογία και την τεχνολογία που την υποστήριξε, πόρρω απέχουν από την πραγματικότητα.
Τα ίδια ακούστηκαν και την επομένη των προηγούμενων εκλογών και κάθε φορά που επαναλαμβάνονται τόσο περισσότερο ο κόσμος μαθαίνει να μην περιμένει τίποτα απ’ αυτές. Οι εποχές που καρποφορούσε η ψήφος και οι κάλπες ήταν γόνιμες πέρασαν ανεπιστρεπτί αλλά να που εκείνο το σκουληκάκι που λέγεται Δημοκρατία δεν αφήνει πολλούς ήσυχους να πάνε, όπως καλή ώρα έκαναν αρκετοί χθες στις παραλίες αντί να τρέχουν στα εκλογικά τμήματα και να αγωνιούν για το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας. Έτσι πήγαν, έριξαν την ψήφο τους και το μόνο βέβαιο είναι πως τη σοδειά κι αυτή τη φορά θα την μαζέψει ένα κομμάτι του κόσμου που ξέρει τον τρόπο από τις προηγούμενες φορές και φυσικά επ’ ουδενί δεν θέλει να κάνει τα κομμάτια της μικρότερα μοιράζοντας την και σε άλλους…
*Στη φωτογραφία, το άγαλμα της σοδειάς, του Δημήτρη Φιλιππότη (1870) στο Ζάππειο.
