Από το ύψος που βρίσκεται η μικρή πατρίδα στις ανατολικές πλαγιές του Τυμφρηστού έχει το προνόμιο να βλέπει την Ανατολή του ήλιου αμέσως μόλις αυτός ξεμυτίσει από τις κορυφές των βουνών της Εύβοιας τους καλοκαιρινούς μήνες και τους άλλους μισούς του χειμώνα, πάνω από το σύμπλεγμα των κορυφών του Γουλινά, της Οίτης και των άλλων ορέων της κεντρικής Ρούμελης. Μετά από χρόνων παρακολούθηση του φαινομένου και στεκόμενος στο πάντα ίδιο σημείο του ανατολικού μπαλκονιού του σπιτιού έχω βάλει κάποια αόρατα σημάδια στον ορίζοντα που ορίζουν υποτίθεται, το εύρος της πορείας του από το θερινό ως το χειμερινό ηλιοστάσιο και τανάπαλιν. 

Σήμερα είναι η τελευταία ημέρα του τρέχοντος έτους που ο ήλιος θα φτάσει στο απώτατο της πορείας του μακριά από τη γη σημείο, το λεγόμενο χειμερινό ηλιοστάσιο το οποίο οι άνθρωποι γιορτάζουν με ένα πλήθος εορτών που καλείται Δωδεκαήμερο και περιλαμβάνει τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά και τα Φώτα και άλλες μικρότερης σημασίας. Από αύριο δε ο ήλιος θα αρχίσει να κάνει την αντίστροφη πορεία του και θα αρχίσει να πλησιάζει τη γη ως τις 21η  Ιουνίου που θα αρχίσει πάλι να απομακρύνεται. Κάθε χρόνο, μέχρι να σβήσει και να μας αφήσει στο σκοτάδι, την ίδια βόλτα θα κάνει στον ουρανό.

Το σημείο αυτό που φτάνει σήμερα ο ήλιος στο στερέωμα· όπως φαίνεται από το μπαλκόνι του σπιτιού είναι λίγο πιο δεξιά από το εγκαταλελειμμένο πυροφυλάκιο στην κορυφή του χωματόβουνου που καλείται Γουλινάς πάνω από την Σπερχειάδα. Την στροφή του δε προς το θέρος και την ανεπαίσθητη αύξηση της ημέρας, πριν διατυπώσω αυτές τις ταπεινές αστρολογικές παρατηρήσεις καταλάβαινα πριν από αρκετά χρόνια από την ανησυχία που άρχιζε να πιάνει τα γουρούνια που έτρεφε η οικογένεια στον κοντινό στάβλο και από τις πρώτες ζημιές που αντιλαμβάνονταν η μάνα μου από τους προπορευόμενους της μαζικής εξόδου για δώδεκα ημέρες από τα έγκατα της γης καλλικαντζάρων.