Μια από τις εικόνες που έχουν χαθεί από το κέντρο της πόλης είναι αυτές των κατοικίδιων ζώων ή συντροφιάς λεγόμενων από τους φιλόζωους και κυρίως των σκύλων που είναι και τα μόνα ζωντανά που μπορούμε να δούμε να κυκλοφορούν με τον κύριο ή την κυρία τους κάποια στιγμή  στο δρόμο ή σε κάποιο παρκάκι για περίπατο ο οποίος είναι καλός, όταν τον απολαμβάνουν και οι δυο αλλιώς πρόκειται για αγγαρεία που δεν ευχαριστεί κανέναν. 

Το ότι δεν υπάρχουν σκύλοι και συγκεκριμένα από το εμπορικό κέντρο και τις κοντινές με αυτό γειτονιές,  έχει να κάνει κυρίως με την απουσία των μόνιμων κατοίκων και των οικογενειών καθώς με το κατοικίδια ασχολούνται συχνότερα οι ηλικιωμένοι και τα παιδιά μέχρι να το βαρεθούν. Βέβαια το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο, από τη δεκαετία του ’50 και δώθε που άρχισε η ανοικοδόμηση της Αθήνας και τα πατρικά σπίτια δόθηκαν αντιπαροχή για κτίρια που έγιναν γραφεία και καταστήματα, οι οικογένειες μετακόμισαν σε άλλα προάστια παίρνοντας μαζί τους και τα όποια κατοικίδια είχαν. 

Όσοι έμειναν πίσω στερήθηκαν της χαράς των σκύλων λόγω υποχρεώσεων οι περισσότεροι ενώ ορισμένοι άλλοι, ηλικιωμένες γυναίκες κυρίως, αρκέστηκαν στη συντροφιά μιας γάτας που δεν έχει απαιτήσεις να βγαίνει από το σπίτι. Βασικό ρόλο επίσης στην απουσία των σκύλων στην περίπτωση είναι και η διάλυση της παραδοσιακής γειτονιάς  που χαίρονταν το πέρασμα του και χάριν αυτού συντηρούνταν και αναπτύσσονταν ποικίλες σχέσεις μεταξύ κατοικιδίων ανάμεσα σε ανθρώπους. Η βόλτα του σκύλου πέρα από τη χαρά που προσφέρει στο ζωντανό και την ικανοποίηση των αναγκών του, δίνει και στον κύριο του την ευκαιρία να παρακολουθήσει και να μάθει νέα για τη ζωή της γειτονιάς, να παρατηρήσει τις αλλαγές, να ανανεώσει το ραντεβού του με κάποιους για τον περίπατο της επομένης. 

Κακά τα ψέματα, ο περίπατος με ένα σκύλο στην πόλη που επικρατεί η νευρικότητα είναι η πιο ήρεμη εικόνα να ξεκινήσει κάποιος την ημέρα του και η πιο γαλήνια να την κλείσει το βράδυ. Επί πλέον, χάρη αυτού να νοιώσει ασφαλής και τη νύχτα καθώς ανεξάρτητα από το μέγεθός του και το χρώμα του ο σκύλος αποτρέπει είτε με δόντια, είτε με αλυχτίσματα όποιον σκέφτεται κάτι κακό για τον κύριό του ή την κυρία του, κάτι που αφήνει παντελώς αδιάφορες τις γάτες. Τον ίδιο ρόλο παίζει και όταν μένει μόνος στο σπίτι, άγρυπνος φύλακας πίσω από την πόρτα και αφουγκράζεται την κίνηση έξω από αυτήν και αναλόγως με τη μυρωδιά που θα πιάσει, ειδοποιεί ότι κάποιος μπορεί να είναι ανεπιθύμητος. 

Το ίδιο μπορεί να κάνει κι ένας σκύλος που έχει την τύχη να ζει σε ένα παλιό μονόροφο σπίτι στην Πλάκα και όταν μάλιστα αυτό έχει παράθυρο στο δρόμο στο περβάζι του οποίου κάθεται και χαζεύει τη κίνηση. Από το θεωρείο του ελέγχει ποιος περνάει και αναλόγως με την εκπαίδευση που έχει, αντιδρά.

Φυσικά από την οδό Πρυτανείου στην Πλάκα αυτόν τον καιρό μόνο τουρίστες βλέπει, άλλες γλώσσες ακούει και άλλες μυρωδιές αισθάνεται. Το χειρότερο γι’ αυτόν και το οποίο μεγαλώνει την πλήξη του είναι ότι απ’ όλους αυτούς τους αμέτρητους ανθρώπους που περνάνε μπροστά του, κανένας δεν συνοδεύει το σκύλο του γιατί τους έχουν αφήσει στο σπίτι τους σε κάποια μακρινή χώρα κι έτσι δεν μπορεί να βγει με το κόκκινο φουλάρι του έξω να κάνει χαρές με κανέναν κύριο και το κατοικίδιό του.