Γράφει ο Αντώνιος Δουνδουλάκης
Σε μια εποχή όπου το κόστος της ιδιωτικής ασφάλισης υγείας αυξάνεται διαρκώς, είναι απόλυτα κατανοητό ότι πολλοί ασφαλισμένοι εξετάζουν την αλλαγή προγράμματος ή ακόμα και ασφαλιστικής εταιρείας, με σκοπό να μειώσουν τα έξοδά τους. Άλλοι φτάνουν μέχρι και στη σκέψη της πλήρους διακοπής της ασφάλισης, είτε προσωρινά είτε οριστικά. Όμως, τέτοιες αποφάσεις — όσο λογικές κι αν φαίνονται με βάση το οικονομικό κριτήριο — χρειάζεται να λαμβάνονται με ιδιαίτερη προσοχή, καθώς στον τομέα της υγείας, η επιλογή της «φθηνότερης λύσης» μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα επισφαλής και, τελικά, ακριβότερη.
Η ασφάλιση υγείας διαφέρει ριζικά από άλλες ασφαλιστικές καλύψεις, όπως η ασφάλιση αυτοκινήτου ή κατοικίας, όπου η εναλλαγή εταιρειών είναι συχνή και σχετικά ανέξοδη. Στην υγεία, κάθε νέα αίτηση αντιμετωπίζεται ως ανεξάρτητη περίπτωση, με αποτέλεσμα η κατάσταση υγείας του αιτούντος να αξιολογείται από την αρχή. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε εξαιρέσεις, προσαυξήσεις, νέες περιόδους αναμονής ή και σε πλήρη απόρριψη της αίτησης. Στην πράξη, ο ασφαλισμένος διατρέχει τον κίνδυνο να χάσει τα δικαιώματα που είχε αποκτήσει με την πάροδο του χρόνου — όπως η κάλυψη χρόνιων παθήσεων, η άμεση πρόσβαση σε υπηρεσίες χωρίς αναμονές και η σταθερότητα στους όρους.
Ακόμη και αν το νέο πρόγραμμα μοιάζει πιο οικονομικό, δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι θα προσφέρει τις ίδιες καλύψεις ή το ίδιο επίπεδο εξυπηρέτησης. Επιπλέον, η διακοπή ενός υφιστάμενου συμβολαίου σημαίνει απώλεια ωριμότητας του προγράμματος, με ανυπολόγιστες συνέπειες σε περίπτωση ανάγκης. Σε αυτό το πλαίσιο, η απόφαση πλήρους διακοπής της ιδιωτικής ασφάλισης, όσο πιεστική κι αν είναι η οικονομική κατάσταση, αποτελεί ίσως το μεγαλύτερο ρίσκο: ένας άνθρωπος που μένει ανασφάλιστος ουσιαστικά εκθέτει τον εαυτό του και την οικογένειά του σε ενδεχόμενο σοβαρό πρόβλημα υγείας χωρίς δίχτυ προστασίας.
Αντίθετα, μια περισσότερο ορθολογική και στρατηγικά ασφαλής λύση για τη μείωση του κόστους είναι η αύξηση της απαλλαγής στο υπάρχον ασφαλιστήριο. Με αυτόν τον τρόπο, το μηνιαίο ασφάλιστρο μειώνεται σημαντικά, χωρίς να απαιτείται προασφαλιστικός έλεγχος εκ νέου και χωρίς να επηρεάζονται τα ήδη κατοχυρωμένα ασφαλιστικά δικαιώματα. Ο ασφαλισμένος διατηρεί το πλεονέκτημα ενός ώριμου προγράμματος, γνωρίζει εκ των προτέρων ποια είναι η συμμετοχή του σε περίπτωση νοσηλείας και παραμένει εντός ενός πλαισίου σταθερότητας, αξιοπιστίας και προβλεψιμότητας.
Επιπλέον, πολλές ασφαλιστικές εταιρείες αναγνωρίζουν την ανάγκη ευελιξίας και προσφέρουν τη δυνατότητα «προαγοράς ασφαλισιμότητας». Αυτό σημαίνει ότι ο ασφαλισμένος μπορεί να αυξήσει την απαλλαγή του σήμερα, μειώνοντας έτσι το κόστος, αλλά διατηρεί το δικαίωμα να επαναφέρει το πρόγραμμα στην αρχική — χαμηλότερη — απαλλαγή στο μέλλον, χωρίς να υποβληθεί εκ νέου σε ιατρικό έλεγχο. Πρόκειται για μια εξαιρετικά χρήσιμη επιλογή για όσους επιθυμούν να εξασφαλίσουν οικονομική ανάσα τώρα, χωρίς να θυσιάζουν την πλήρη κάλυψη στο μέλλον, εφόσον οι συνθήκες το επιτρέψουν.
Η σχέση εμπιστοσύνης με τον ασφαλιστικό φορέα και η συνέχεια στην ασφάλιση έχουν ανεκτίμητη αξία, ιδίως σε έναν τομέα τόσο προσωπικό όσο η υγεία. Η αλλαγή εταιρείας ή η αναζήτηση "πιο οικονομικού" προγράμματος μπορεί να φαντάζει ως λύση ανάγκης, όμως συχνά στερείται μακροπρόθεσμης σοφίας. Η εμπειρία έχει δείξει ότι η σταθερότητα σε έναν φορέα με δοκιμασμένο πρόγραμμα και καθαρούς όρους προσφέρει τελικά μεγαλύτερη σιγουριά, ακόμα και όταν απαιτείται μια προσαρμογή στο ύψος της απαλλαγής.
Συνοψίζοντας, η επιλογή μεταξύ αλλαγής εταιρείας και προσαρμογής της απαλλαγής δεν είναι απλώς λογιστική — είναι απόφαση στρατηγικής, απόφαση ζωής. Η πρώτη ενέχει σοβαρά ρίσκα και αβεβαιότητα. Η δεύτερη προσφέρει ελεγχόμενο κόστος, διατήρηση των καλύψεων και τη δυνατότητα ευέλικτης επαναφοράς. Και το κυριότερο: διατηρεί αδιάρρηκτη τη συνέχεια της προστασίας σε μια εποχή που η υγεία δεν επιτρέπει εκπτώσεις.
Ας έχουμε καλά κατά νου πως η ιδιωτική ασφάλιση υγείας είναι επένδυση ζωής – και γι’ αυτό οι αποφάσεις γύρω από αυτήν πρέπει να βασίζονται όχι μόνο στο σήμερα, αλλά και στο αύριο.
