Σύμφωνα με την Ετήσια Έκθεση της Ελληνικής Επιτροπής Ναυτιλιακής Συνεργασίας του Λονδίνου (GSCC), ο εμπορικός στόλος ελληνικών συμφερόντων τον Μάρτιο του 2020 αριθμούσε 3.938 πλοία μεταφορικής ικανότητας 340,82 εκατ. dwt και 199,69 εκατ. gt. Έναν χρόνο νωρίτερα αριθμούσε 49 πλοία περισσότερα, αλλά 1,27 εκατ. dwt και 1,52 εκατ. gt λιγότερα.
Ένα άλλο ενδιαφέρον ποιοτικό στοιχείο είναι ότι ο μέσος όρος ηλικίας των ελληνικών συμφερόντων πλοίων παραμένει κατά 2,4 έτη μικρότερος από τον παγκόσμιο μέσο όρο.
Ειδικότερα, ο μέσος όρος ηλικίας των ελληνόκτητων πλοίων φτάνει τα 11,7 έτη, έναντι 14,1 του παγκόσμιου μέσου όρου. Σε όρους χωρητικότητας, πάντως, ο παγκόσμιος στόλος έχει μέσο όρο τα 9,9 έτη, γεγονός που δείχνει ότι όλο και περισσότερα νέα μεγάλα πλοία πέφτουν στη θάλασσα κάθε χρόνο. Οριακά αυξήθηκε και ο μέσος όρος του υπό ελληνική σημαία στόλου, στα 13,7 χρόνια όσον αφορά την ηλικία των πλοίων και στα 9,97 όσον αφορά τη χωρητικότητα σε dwt.
Μέχρι εδώ όλα καλά, καθώς η ναυτιλίας μας είναι ένας κλάδος που πρωταγωνιστεί διεθνώς, αφού τα ελληνόκτητα πλοία αποτελούν περίπου το 20% του παγκοσμίου στόλου και καταλαμβάνουν μακρά την πρώτη θέση, μπροστά από δύο οικονομικούς και όχι μόνο γίγαντες, την Ιαπωνία και την Κίνα (ακολουθούν δεύτερη και τρίτη θέση).
Αν πάμε όμως στα ασφαλιστικά εκεί, όπως είναι γνωστό δεν εκφράζεται αυτή η υπεροπλία του ελληνόκτητου στόλου. Σύμφωνα με τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία του International Union of Marine Insurance (IUMI), που περιλαμβάνουν και τα μεγέθη ασφάλισης hull & machinery αλλά και φορτίων, η ελληνική ναυτασφαλιστική αγορά έφτασε το 2016 στα 39,15 εκατ. δολ., εκ των οποίων τα 24,066 εκατ. δολ. αφορούν τις ασφαλίσεις φορτίων, τα 9,872 εκατ. δολ. αφορούν τις ασφαλίσεις Hull και τα 5,215 εκατ. δολ. τις ασφαλίσεις Marine Liability.
Mε δεδομένο ότι ο ελληνόκτητος στόλος αποτελεί περίπου το 20% του tonnage του παγκόσμιου στόλου, εγχώριες ασφαλιστικές εταιρείες θα μπορούσαν να διεκδικήσουν δυνητικά τουλάχιστον το 20% της διεθνούς παραγωγής ασφάλισης Hull, δηλαδή περί τα 1,8 δισ. δολ., χωρίς να υπολογίζουμε τις άλλες ασφαλίσεις (cargo, αστικής ευθύνης κ.λπ.).
Ωστόσο, σύμφωνα με κύκλους της ελληνικής ασφαλιστικής αγοράς, οι εγχώριες ασφαλιστικές εταιρείες δεν έχουν καταφέρει στον συγκεκριμένο τομέα να συμπορευτούν με τους εφοπλιστές μας.
Το παιχνίδι έχει κερδηθεί ιστορικά από τη ναυτασφαλιστική αγορά του Λονδίνου, της Νορβηγίας, της Νέας Υόρκης, της Σιγκαπούρης κ.λπ. Υπολογίζεται ότι τα ετήσια ναυτασφάλιστρα που δυνητικά «χάνονται» από την ελληνική αγορά είναι της τάξεως των περίπου 1-2 δισ. δολαρίων.
Μήπως η Ένωση Ασφαλιστικών Εταιριών Ελλάδος θα πρέπει να στρέψει το ενδιαφέρον της και προς αυτή την κατεύθυνση; Είναι κατανοητές και οι δυσκολίες, όμως οι ασφαλιστές θα πρέπει να πλησιάσουν ακόμη περισσότερο την ελληνική ναυτιλία. Ολοι να κερδίσουν έχουν από μία τέτοια προσέγγιση. Άλλωστε, δουλειές γίνονται αναφορικά με τις ασφαλίσεις πληρωμάτων, ενώ ορισμένοι ναυτιλιακοί όμιλοι όπως π.χ. και ο Όμιλος Τσάκου έχουν «στήσει» ή σχεδιάζουν τη λειτουργία επαγγελματικών ταμείων.
Αναδημοσίευση από το Ασφαλιστικό ΝΑΙ, τεύχος 184, Μάιος - Ιούνιος 2020
