Πρώτη Σεπτεμβρίου σήμερα, η αρχή της ινδίκτου παλαιά, το ξεκίνημα δηλαδή του νέου έτους πριν αυτό μεταφερθεί στα μέσα του χειμώνα για άλλους λόγους. Μόνο η εκκλησία το θυμάται και το εορτάζει ενώ στην παράδοση ελάχιστα έχουν μείνει να το θυμίζουν.

Η πρώτη Σεπτεμβρίου φέτος βρίσκει ένα μεγάλο μέρος τη χώρας να είναι στάχτη και τις φωτιές στον Έβρο να τρέχουν πάνω στη γη ανεξέλεγκτες. Καμιά δύναμη δεν μοιάζει ικανή να τις εμποδίσει, να τις σταματήσει να σωθεί ότι απόμεινε από δασική και αγροτική γη, από ζώα, εγκαταστάσεις, στρατόπεδα. Οι μετρήσεις όταν γίνουν, θα αποκαλύψουν έναν αρμαγεδώνα και κανείς δεν γνωρίζει αν πως και πότε θα ανακάμψει αυτός ο τόπος.   

Μια κατάσταση που μαυρίζει τις ψυχές όλων μας σε αυτή τη χώρα και η αναζήτηση μιας ασφάλειας σε ότι κάνουμε, ότι χτίζουμε και ότι σχεδιάζουμε να είναι το ζητούμενο για την επόμενη περίοδο, μια δύσκολη ομολογουμένως σε πολλά σημεία. Ποιος και πως θα την εμπνεύσει είναι ένα ζητούμενο και όσο θα προχωρούν οι μέρες θα γίνεται πιο απαιτητικό.

Καλό μήνα να έχουμε, με δύναμη να πάμε μπροστά!

ΥΓ. Στην «κάρτα» του Σεπτεμβρίου, σταφύλια από τα παλιά, όπως σώζονται ακόμη σε κάποιες κρεβατίνες στα βουνά μας. Αυτά που θα σώσουν πάλι τον κόσμο…