Η πτώση Άσαντ και η αλλαγή των πολιτικών δεδομένων στη Συρία, μία πολύπαθη χώρα που ταλανίζεται από εσωτερικές συγκρούσεις και διαμάχες εδώ και πολλά χρόνια, έφερε στο φως το νέο αναβαθμισμένο ρόλο που διαδραματίζει πλέον η Τουρκία, πέρα από τα σύνορα της ως περιφερειακή δύναμη.
Είτε μας αρέσει, είτε όχι, αυτή είναι η σημερινή πραγματικότητα στη σκιά της κατάληψης της Δαμασκού από τους νεοτζιχαντιστές του Γκολάνι, την οποία (σχετικά με το ρόλο της Τουρκίας) αναγνωρίζουν τόσο οι ΗΠΑ, όσο και η Ε.Ε, αλλά φυσικά και η Γερμανία που «καίγεται» περισσότερο για τη σταδιακή επιστροφή των Σύρων προσφύγων στις πατρογονικές εστίες το συντομότερο δυνατόν.
Εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα, ο Ταγίπ Ερντογάν διεκδικεί τον τίτλο του προστάτη των απανταχού μουσουλμάνων στην ευρύτερη περιοχή, ενώ τώρα μπορεί να λειτουργήσει ως επιδραστικός μεσάζοντας, αφού διατηρεί ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας με τους νικητές αντάρτες-τζιχαντιστές, αλλά και τον λεγόμενο Εθνικό Συριακό Στρατό που τον ελέγχει απόλυτα.
Σε κάθε περίπτωση, η επόμενη μέρα στη Συρία θα είναι σύνθετη, ενώ η σταθερότητα και η ειρήνη συνιστά μία εξαιρετικά δύσκολη εξίσωση για δυνατούς γεωπολιτικούς λύτες.
Το Ισραήλ φαίνεται μεν ικανοποιημένο από τις πρόσφατες εξελίξεις, καθώς αποδυναμώνεται ο βασικός εχθρός, δηλαδή το Ιράν, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αισθάνεται σιγουριά, όταν μερικές δεκάδες χιλιόμετρα από τα σύνορα του αναπτύσσονται ακραίοι ισλαμιστές.
Την ώρα που η Τουρκία επιχειρεί να παίξει το δικό της γεωπολιτικό παιχνίδι στη Μέση Ανατολή, τα βλέμματα στρέφονται στον Ντόναλντ Τραμπ και τη στάση που θα λάβει η νέα αμερικανική ηγεσία απέναντι στους Κούρδους, το μεγάλο πονοκέφαλο για την Τουρκία και την προσπάθεια της κυβέρνησης της να επιβάλλει τους δικούς της κανόνες.
Κι όλα αυτά εξελίσσονται, ενώ η Ρωσία, πιεσμένη από τις εξελίξεις στο ουκρανικό μέτωπο, τήρησε μία παθητική στάση.
Σε μία περίοδο μάλιστα που οι στρατηγικές επιδιώξεις της Άγκυρας συνδέονται και με άλλες κινήσεις, όπως λ.χ η χάραξη ΑΟΖ με τη Συρία, σε μία ευαίσθητη ζώνη κοντά στην Κύπρο, στην κατεύθυνση που επιβάλλει το αφήγημα της γαλάζιας πατρίδας και με προηγούμενο το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο.
Μία τέτοια εξέλιξη θα είχε ως πρωταρχικό στόχο τον εγκλωβισμό της Λευκωσίας και της Αθήνας.
Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια η Τουρκία, ως μέλος του ΝΑΤΟ και με μακροχρόνια καλές σχέσεις με την Ουάσιγκτον, εκτός από μικρές περιόδους αναταράξεων, ασκεί μία πολυσχιδή, ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, προωθώντας τις επιδιώξεις και τα συμφέροντα της προς την πλευρά τόσο του Αιγαίου, όσο και της Μέσης Ανατολής. Κοντολογίς, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τη μεταβαλλόμενη παγκόσμια τάξη για να επεκτείνει την επιρροή της στο μέγιστο δυνατό βαθμό.
Τα δεδομένα αυτά δεν μπορούν να αφήνουν αδιάφορες άλλες χώρες που δέχονται τον αντίκτυπο των τουρκικών κινήσεων, ανάμεσα στις οποίες και η Ελλάδα.
Βρισκόμαστε πλέον σε μία εξαιρετικά πολύπλοκη επόμενη μέρα.
Τις στρατηγικές κινήσεις της Τουρκίας παρακολουθεί επισταμένως και η ελληνική πλευρά, ενώ εκκρεμεί η επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού στη Βηρυτό.
Το 2025 δημιουργεί μία νέα συνθήκη στο γεωπολιτικό status quo της ανατολικής Μεσογείου, με τις πιθανότητες περαιτέρω ενίσχυσης του ηγετικού προφίλ του Ταγίπ Ερντογάν να είναι πλέον αυξημένες.
