Εκτροπή Μοτοσυκλέτας και πρόσκρουση επί κιγκλιδωμάτων και εσταθμευμένου Οχήματος

Αποκλειστική υπαιτιότητα του οδηγού της δίκυκλης μοτοσικλέτας, ο οποίος ευρισκόμενος εν μέθη (1,25 γραμμαρίων ανά λίτρο αίματος) και οδηγώντας με ιδιαίτερα αυξημένη ταχύτητα απώλεσε τον έλεγχο αυτής με αποτέλεσμα να εκτραπεί και να προσκρούσει σε κάδο απορριμμάτων και εν συνεχεία σε κιγκλιδώματα και εσταθμευμένο όχημα (παραβάσεις άρθ. 12 παρ. 1, 19. παρ.1, 2 και 3, 20 παρ. 1, 42 παρ. 1 του Κ.Ο.Κ).

Κράνος Μοτοσυκλετιστού – Έλλειψη (1)

Απορρίπτεται ως αβάσιμη η σχετική ένσταση συντρέχοντος πταίσματος της συνεπιβάτιδας μοτοσυκλέτας λόγω έλλειψης προστατευτικού κράνους. Κρίθηκε, ότι, οι σοβαρές σωματικές βλάβες (εκτός των κρανιακών κακώσεων, βαριά θωρακική κάκωση: συντριπτικά κατάγματα των πλευρών του αριστερού ημιθωρακίου, θλάσεις πνευμόνων, αιμάτωμα περικαρδίου, αιμάτωμα οπισθίου μεσοθωρακίου, βαριά κοιλιακή κάκωση: πολλαπλές ρήξεις ήπατος, αιμοπεριτόναιο, κάταγμα) θα επέρχονταν άνευ ετέρου λόγω των συνθηκών του τραυματισμού και συνεπώς η χρήση δεν συνδέεται αιτιωδώς με αυτές.

Ένσταση Συντρέχοντος Πταίσματος (ΑΚ 300) Συνεπιβάτη λόγω γνώσης της μέθης του οδηγού και αποδοχή επιβίβασης στο όχημα (2)

Κρίθηκε συνυπαίτια σε ποσοστό 35% η συνεπιβάτης της μοτοσικλέτας εφόσον αποδείχθηκε ότι δέχθηκε να επιβιβαστεί σε όχημα, το οποίο οδηγούσε άτομο που βρισκόταν υπό την επήρεια μέθης, μολονότι γνώριζε την ύπαρξη της μέθης και τη μειωμένη ικανότητά του προς οδήγηση.

Έξοδα Κηδείας – Περιεχόμενο

Στα έξοδα κηδείας περιλαμβάνονται τα έξοδα ταφής, (η δαπάνη για την αγορά φέρετρου, λουλουδιών για τη διακόσμηση του φέρετρου και της εκκλησίας, δημοσίευση νεκρώσιμων αγγελιών), τα έξοδα τέλεσης της νεκρώσιμης ιεροπραξίας (δικαιώματα ναού, αμοιβές των συμμετασχόντων θρησκευτικών λειτουργιών και ιεροψαλτών) και τα έξοδα μεταφοράς νεκρού στο νεκροταφείο, δικαιώματα νεκροταφείου για την ταφή, δικαιώματα γραφείου κηδειών, δαπάνη μίσθωσης και κατασκευής μαρμάρινου τάφου και οι δαπάνες πένθιμης δεξίωσης ή συνεστίασης, σύμφωνα με τα τοπικά έθιμα, μετά την ταφή. Επιπρόσθετα περιλαμβάνονται ΚΑΙ τα έξοδα μεταφοράς του θανόντος σε τόπο διάφοροτου θανάτου, με το σύνηθες μεταφορικό.
Αντίθετα, δεν περιλαμβάνονται σ’ αυτά, αφενός τα έξοδα μνημοσύνων ή προμήθειας πένθιμων ενδυμασιών, τα φιλοδωρήματα στο νεκροταφείο, οι καταθέσεις στεφανιών και σταυρών από άνθη, τα έξοδα συντήρησης και περιποίησης του τάφου Επίσης δεν επιδικάζονται τα έξοδα ταξιδιού των συγγενών και γονέων του θανατωθέντος, για να μεταβούν στον τόπο όπου γίνεται η επικήδεια τελετή.

Ψυχική Οδύνη – Δικαιούχοι οι γονείς για τον θάνατο Θετών Τέκνων

Στην έννοια της οικογένειας του θύματος που δικαιούνται χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης περιλαμβάνονται και οι συγγενείς εξ αγχιστείας πρώτου βαθμού, όπως είναι ο πεθερός, η πεθερά, ο γαμπρός από κόρη και η νύφη από γιο. Επίσης το θετό τέκνο περιλαμβάνεται στην έννοια της οικογένειας του θετού γονέα και δικαιούται χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης για το θάνατο του τελευταίου. Σε περίπτωση που η υιοθεσία είχε τελεστεί πριν από την ισχύ του Ν. 2447/1996, ( 30-12-1996), δεν επερχόταν πλήρης ένταξη του θετού τέκνου στη θετή του οικογένεια και διακοπή των δεσμών του με τη φυσική του οικογένεια τα δε δικαιώματα και οι υποχρεώσεις του θετού τέκνου προς τη φυσική του οικογένεια παρέμεναν αμετάβλητα. Έτσι, σε περίπτωση που το θετό τέκνο διατηρούσε δεσμούς με τη φυσική του οικογένεια, δεν αποκλειόταν η επιδίκαση χρηματικής ικανοποιήσεως λόγω ψυχικής οδύνης, λόγω θανάτου του φυσικού γονέα του.
Εν προκειμένω επιδικάσθηκε ποσό 45.000 ευρώ στον θετό πατέρα της θανούσης.

Αποφ. Μον.Πρωτ. Θεσ.5971/2014
Πρόεδρος: Αργυρώ Μπαιζάνη
Δικηγόροι: Νικόλαος Αβδελλάς - Μαρία Τσινασλανίδου - Νικόλαος Σιαπέρας, Ζήσης Χατζηγιαννάκος - Κυριακή Σέμου - Ιωάννης Τσαμούρης

Σχόλια – Παρατηρήσεις

1) Κράνος Μοτοσυκλετιστού – Έλλειψη

Απορριπτεά ως αβάσιμη η σχετική ένσταση συνυπαιτιότητας του θανόντος στο επελθόν αποτέλεσμα για το λόγο ότι δεν έφερε προστατευτικό κράνος και ότι η έλλειψη αυτή τελεί σε αιτιώδη συνάφεια με το επελθόν από την σύγκρουση θανατηφόρο αποτέλεσμα, διότι ο θάνατός του θα επήρχετο οπωσδήποτε και αν ακόμη φορούσε κράνος, λόγω σφοδρότητας της σύγκρουσης και των προκληθέντων εκτός των κρανιοεγκεφαλικών πολλαπλών βαρέων κακώσεων. Βλ ΑΠ 940/2008 ΕΣυγκΔ 2009/222, Εφ.Λαμ. 32/2013 ΕΣυγκΔ 2013/457, Εφ.Αθ.1159/2009 ΕΣυγκΔ 2009/75

Δεν εμπίπτει στον Αναιρετικό Έλεγχο - η κρίση περί του ποσοστού του συντρέχοντος πταίσματος εξ ΑΚ 300. ΑΠ 1847/2009 ΕΣυγκΔ 2009/450

2)Ένσταση Συντρέχοντος Πταίσματος (ΑΚ 300) Συνεπιβάτη λόγω γνώσης της μέθης του οδηγού και αποδοχή επιβίβασης στο όχημα

Για τη θεμελίωση συντρέχοντος πταίσματος του επιβαίνοντος σε όχημα, του οποίου ο οδηγός τελεί σε κατάσταση μέθης, δεν αρκεί μόνη η γνώση της κατανάλωσης από τον οδηγό οινοπνευματώδους ποτού. Απαιτείται να γνωρίζει ότι ο οδηγός εξ αιτίας της μέθης βρίσκεται σε μειωμένη ικανότητα να οδηγήσει. Την ένσταση του συντρέχοντος πταίσματος του επιβάτη μπορεί να προτείνει κατά τούτου τόσο ο εναγόμενος οδηγός του αυτοκινήτου στο οποίο επιβαίνει, όσο και σε περίπτωση συγκρούσεως ο οδηγός του άλλου αυτοκινήτου. Εν προκειμένω κρίθηκε συνυπαίτιος του θανάτου του κατά 30% ο θανών συνεπιβάτης αφού αποδείχθηκε ότι γνώριζε τη μειωμένη ικανότητα για οδήγηση του οδηγού, αφού είκοσι μόλις λεπτά της ώρας πριν το ένδικο ατύχημα συνδιασκέδαζε σε καφέ-μπαρ με αυτόν, παρόλα ταύτα δέχθηκε να επιβιβασθεί στο όχημα αν και η εν γένει οδηγική συμπεριφορά αποτελούσε σαφή εξωτερική ένδειξη αδυναμίας αυτού να οδηγήσει. Εφ.Θρακ. 301/2010 ΕΣυγκΔ 2010/ 508

Βλ. contra Νομολογία

Μόνη, η επιβίβαση του ενάγοντος επί του ζημιογόνου αυτ/του και η γνώση αυτού ότι ο εναγόμενος οδηγός είχε καταναλώσει ελάχιστη ποσότητα αλκοόλης δεν αρκεί για τη θεμελίωση του αιτιώδους συνδέσμου της συνυπαιτιότητας αυτού στην επέλευση και την έκταση του τραυματισμού του. Εφ.Αθ.2035/2005Σ ΕΣυγκΔ 2005/147

Απορριπτέα κρίθηκε η σχετική ανωτέρω ένσταση ως ουσιαστικά αβάσιμη, διότι δεν προκύπτει ότι ο θανατωθείς συνεπιβάτης τελούσε εν γνώσει ότι ο οδηγός ευρίσκετο σε κατάσταση μέθης, αλλά αντιθέτως πίστευε ότι αυτός μπορεί να οδηγεί σύμφωνα με τους κανόνες της οδικής κυκλοφορίας και γι' αυτό δέχθηκε να μεταφερθεί με το παραπάνω όχημα. Ούτε βέβαια μπορούσε να γνωρίζει ότι λόγω της συνδιασκέδασής τους σε κέντρο διασκέδασης και της κατανάλωσης οινοπνευματωδών ποτών, ο οδηγός θα είχε μειωμένη ικανότητα περί το οδηγείν, δεχόμενος έτσι να μεταφερθεί διακινδυνεύοντας την ίδια τη ζωή του. Εφ.Λαρ. 517/2007 ΕΣυγκΔ 2013/114

Κείμενο Απόφ. Μον.Πρ.Θεσ.5971/2014

Σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 928 εδάφιο α΄ ΑΚ, σε περίπτωση θανατώσεως προσώπου, ο υπόχρεος οφείλει να καταβάλει τα έξοδα κηδείας σ’ εκείνον που κατά το νόμο βαρύνεται μ’ αυτά. Κατά την έννοια της διάταξης αυτής σε συνδυασμό και προς τη διάταξη του άρθρου 1831 ΑΚ, τα έξοδα κηδείας του θανατωθέντος, δηλαδή όλες οι γενόμενες δαπάνες για τον ενταφιασμό του, που τελούν σε άμεση σχέση με το θάνατό του και είναι ανάλογες προς την κοινωνική του θέση, δικαιούνται να αξιώσουν από τον υπεύθυνο του θανάτου του εκείνοι που φέρουν αυτά κατά νόμο, οι οποίοι είναι οι προς διατροφή του υπόχρεοι ή οι κληρονόμοι του ή ένας από αυτούς, εφόσον πράγματι κατέβαλε αυτά (βλ. ΑΠ 1212/1975, ΝοΒ 24.519, Αθανάσιο Κρητικό, Αποζημίωση από Τροχαία Αυτοκινητικά Ατυχήματα, έκδ. 1998, αριθμ. 508, σελ. 194 και Συμπλήρωμα 2002, αριθμ. 508, σελ. 53), δεδομένου ότι η αξίωση αυτή έχει το χαρακτήρα αποζημίωσης και δεν επιδιώκεται με κληρονομικό δικαίωμα, ως στοιχείο της κληρονομιάς, ώστε να χωρήσει επιμερισμός της με βάση την κληρονομική μερίδα [βλ. ΑΠ 1590/1990, ΝοΒ 29.895]. Ειδικότερα, στα έξοδα κηδείας περιλαμβάνονται τα έξοδα μεταφοράς του θανόντος σε τόπο διάφορο του θανάτου, με το σύνηθες μεταφορικό μέσο (βλ. ΕφΑθ 1735/1993 ΕπΣυγκΔ 1994. 297, Κρητικό, Αποζημίωση από Τροχαία αυτοκινητικά ατυχήματα, έκδ. 1998, αριθμ. 506), τα έξοδα ταφής, δηλαδή τα απαραίτητα για την προετοιμασία αυτής (λ.χ. η δαπάνη για την αγορά φέρετρου, λουλουδιών για τη διακόσμηση του φέρετρου και της εκκλησίας, δημοσίευση νεκρώσιμων αγγελιών), τα έξοδα τέλεσης της νεκρώσιμης ιεροπραξίας (όπως δικαιώματα ναού, αμοιβές των συμμετασχόντων θρησκευτικών λειτουργιών και ιεροψαλτών) και τέλος τα απαιτούμενα για την καθεαυτό ταφή έξοδα [μεταφορά νεκρού στο νεκροταφείο, δικαιώματα νεκροταφείου για την ταφή, δικαιώματα γραφείου κηδειών, δαπάνη μίσθωσης και κατασκευής μαρμάρινου τάφου, βλ. ειδικά για την τελευταία δαπάνη, ΑΠ 119/1999 ΕλλΔνη 1999.773, οι δαπάνες πένθιμης δεξίωσης ή συνεστίασης, σύμφωνα με τα τοπικά έθιμα, μετά την ταφή (βλ. ΕφΑθ 4630/2002, ΕλλΔνη 2003.1391, 1392, ΕφΘεσ 1506/2003, Αρμ 2003.1760, ΕφΠειρ 565/1994, , ΕπΣυγκΔ 1994.457, ΕφΑθ 3824/1992, ΕπΣυγκΔ 1993.91, Αθανάσιο Κρητικό, ό.π., αριθμ. 472)]. Αντίθετα, δεν περιλαμβάνονται σ’ αυτά, αφενός τα έξοδα - πένθους, δηλαδή εκείνα τα οποία έχουν αιτία το θρησκευτικό καθήκον και την ευσέβεια προς τη μνήμη του νεκρού (έξοδα μνημοσύνων ή προμήθειας πένθιμων ενδυμασιών), αφετέρου οι δαπάνες που είναι μεν συναφείς προς την κηδεία, πηγάζουν όμως από ελευθεριότητα και διενεργούνται προς κατάδειξη της ιδιαίτερης στοργής και αγάπης του δαπανώντος προς το νεκρό, όπως είναι τα φιλοδωρήματα στο νεκροταφείο, οι καταθέσεις στεφανιών και σταυρών από άνθη, τα έξοδα συντήρησης και περιποίησης του τάφου (βλ. ΕφΑθ 4630/2002, ΕλλΔνη 2003.1391.1392, ΕφΘεσ 1506/2003, Αρμ. 2003 σελ. 1760, ΕφΘεσ 2513/1999, Αρμ 2000.1487, Κρητικό, ό,π., αριθμ. 507). Επίσης δεν επιδικάζονται τα έξοδα ταξιδιού των συγγενών και γονέων του θανατωθέντος, για να μεταβούν στον τόπο όπου γίνεται η επικήδεια τελετή (βλ. ΑΠ 1590/1980 Νοβ 29.895, ΕφΑθ 4630/2002, ΕλλΔνη 2003.1391.1392, ΕφΘεσ 1506/2003 Αρμ 2003.1760, ΕφΘεσ 2513/1999, Αρμ 2000.1487, Κρητικό, ό.π., αριθμ. 507).

Κατά τη διάταξη του άρθρου 932 ΑΚ, «Σε περίπτωση αδικοπραξίας, ανεξάρτητα από την αποζημίωση για την περιουσιακή ζημία, το δικαστήριο μπορεί να επιδικάσει εύλογη κατά την κρίση του χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης. Αυτό ισχύει ιδίως για εκείνον που έπαθε προσβολή της υγείας, της τιμής ή της αγνείας του ή στερήθηκε την ελευθερία του. Σε περίπτωση θανάτωσης προσώπου η χρηματική αυτή ικανοποίηση μπορεί να επιδικαστεί στην οικογένεια του θύματος λόγω ψυχικής οδύνης». Για το ορισμένο της αγωγής, με την οποία επιδιώκεται χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης, πρέπει να εκτίθενται στο δικόγραφο αυτής, οι συνθήκες τελέσεως της αδικοπραξίας, προσδιοριζόμενου έτσι και του πταίσματος του υπαιτίου, καθώς και η πρόκληση ψυχικής οδύνης στα αιτούμενα τη χρηματική ικανοποίηση πρόσωπα, λόγω του θανάτου του οικείου τους. Πρέπει, επίσης, να ζητείται με την αγωγή ορισμένο χρηματικό ποσό, καθόσον ο ενάγων δεν απαλλάσσεται να διατυπώσει ορισμένο αίτημα, ενόψει της άνω διατάξεως, στην οποία ορίζεται, ότι το ποσό της χρηματικής ικανοποίησης επιδικάζεται κατά την εύλογη κρίση του Δικαστηρίου. Δεν είναι όμως αναγκαίο να εκτίθενται αναλυτικά τα λοιπά προσδιοριστικά στοιχεία, βάσει των οποίων θα καθοριστεί το ύψος της χρηματικής ικανοποίησης και δη δεν απαιτείται αναγκαίως να αναφέρεται σε τι συνίσταται η περιουσιακή και κοινωνική κατάσταση των μερών (βλ. για την πληρότητα της αγωγής όταν ζητείται χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης, ΕφΑθ 9829/1998, ΕπΣυγκΔ 2000.274, ΕφΑθ 8981/1998, ΕλλΔνη 2001.750, Κρητικό, Αποζημίωση από Τροχαία Αυτοκινητικά Ατυχήματα, 1998, αριθμ. 996, σελ. 349). Στη διάταξη δε αυτή δεν γίνεται προσδιορισμός της έννοιας του όρου «οικογένεια του θύματος», προφανώς διότι ο νομοθέτης δεν θέλησε να διαγράψει δεσμευτικούς τα όρια ενός θεσμού, ο οποίος, από τη φύση του υφίσταται αναγκαίως τις επιδράσεις από τις κοινωνικές διαφοροποιήσεις, κατά τη διαδρομή του χρόνου. Κατά την αληθή, όμως, έννοια της εν λόγω διατάξεως, που απορρέει από τον σκοπό της θεσπίσεως της, στην οικογένεια του θύματος περιλαμβάνονται οι εγγύτεροι και στενώς συνδεόμενοι συγγενείς του θανατωθέντος, που δοκιμάσθηκαν ψυχικά από την απώλεια του και προς ανακούφιση του ηθικού πόνου αυτών στοχεύει η διάταξη αυτή, αδιαφόρως εάν συζούσαν μαζί του ή διέμεναν χωριστά. Υπό την έννοια αυτή, μεταξύ των προσώπων τούτων περιλαμβάνονται ο σύζυγος, τα τέκνα, οι αδελφοί του θανόντος, οι γονείς, οι παππούδες, ενώ η επιδίκαση της από το άρθρο 932 εδ. β ΑΚ προβλεπομένης, χρηματικής ικανοποιήσεως στα δικαιούμενα πρόσωπα, τελεί υπό την αυτονόητη προϋπόθεση, που συνιστά πραγματικό ζήτημα, της υπάρξεως, κατ’ εκτίμηση του δικαστού της ουσίας, μεταξύ αυτών και του θανατωθέντος, όταν ο τελευταίος ζούσε, αισθημάτων αγάπης και στοργής, η διαπίστωση της ανυπαρξίας των οποίων μπορεί να οδηγήσει στον αποκλεισμό, είτε όλων των προσώπων αυτών, είτε κάποιων ή κάποιου από αυτούς, από την επιδίκαση της εν λόγω χρηματικής ικανοποιήσεως (βλ Ολ.ΑΠ 21/2000 ΕλλΔνη 42 σελ 55). Στην έννοια της οικογένειας του θύματος που δικαιούνται χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης περιλαμβάνονται εκτός των ανωτέρω και οι συγγενείς εξ αγχιστείας πρώτου βαθμού, όπως είναι ο πεθερός, η πεθερά, ο γαμπρός από κόρη και η νύφη από γιο (βλ. ΑΠ 1752/2005 ΕλλΔνη 47 σελ 999, ΑΠ 795/2004 ΕλλΔνη 47 σελ 1346, Κρητικό Αποζημίωση από αυτοκινητικά ατυχήματα έκδοση 2008 σελ 403). Επίσης το θετό τέκνο περιλαμβάνεται στην έννοια της οικογένειας του θετού γονέα και δικαιούται χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης για το θάνατο του τελευταίου. Σε περίπτωση που η υιοθεσία είχε τελεστεί πριν από την ισχύ του Ν. 2447/1996, δηλαδή πριν από την 30-12-1996, δεν επερχόταν πλήρης ένταξη του θετού τέκνου στη θετή του οικογένεια και διακοπή των δεσμών του με τη φυσική του οικογένεια, όπως ορίζει σήμερα η διάταξη του άρθρου 1561 ΑΚ, αλλά υπό το καθεστώς του άρθρου 1583 ΑΚ, όπως αυτό ίσχυε πριν από την τροποποίηση του με το Ν. 2447/1996, τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις του θετού τέκνου προς τη φυσική του οικογένεια παρέμεναν αμετάβλητα, εφόσον ο νόμος δεν όριζε διαφορετικά. Έτσι, σε περίπτωση που το θετό τέκνο διατηρούσε δεσμούς με τη φυσική του οικογένεια, δεν αποκλειόταν η επιδίκαση χρηματικής ικανοποιήσεως λόγω ψυχικής οδύνης, λόγω θανάτου του φυσικού γονέα του (βλ. Στ. Πατεράκη Η Χρηματική Ικανοποίηση λόγω Ηθικής Βλάβης έκδοση 1995, σελ 305 σημ 251). Με το άρθρο 1 του σχεδίου νόμου που κυρώθηκε ως κώδικας με το άρθρο πρώτο του ν. 2447/1996 καταργήθηκαν οι σχετικές με την υιοθεσία διατάξεις που εισήχθησαν στον ΑΚ ως άρθρα 1542-1588. Καταργήθηκε έτσι με την έναρξη της ισχύος του ν. 2447/1996 (30.12.1996) η θεσπισμένη με το παλαιό άρθρο 1583 ΑΚ διάταξη σύμφωνα με την οποία ορίζετο ότι «τα εκ της συγγένειας δικαιώματα και υποχρεώσεις μεταξύ του θετού τέκνου και της φυσικής του οικογένειας, ενόσω στο νόμο δεν οριζόταν αλλιώς, παρέμεναν αμετάβλητα». Τούτο βέβαια ήταν σύμφωνο με τις λοιπές περί υιοθεσίας διατάξεις, οι οποίες δεν προέβλεπαν, όπως υπό το ισχύον νομικό καθεστώς, τη διακοπή του συγγενικού δεσμού του υιοθετούμενου με τη φυσική του οικογένεια. Εξ άλλου, σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 1561 εδ. α ΑΚ, όπως αυτή τέθηκε και ισχύει με το ν. 2447/1996 (30.12.1996) ορίζεται ότι «Με την υιοθεσία διακόπτεται κάθε δεσμός του ανήλικου με τη φυσική του οικογένεια ... και ο ανήλικος εντάσσεται πλήρως στην οικογένεια του θετού γονέα του». Με το παραπάνω άρθρο, όπως και στην Εισηγητική Έκθεση του κυρωθέντος σχεδίου νόμου αναφέρεται, εισήχθη ριζοσπαστική αλλαγή στο ζήτημα των έννομων αποτελεσμάτων της υιοθεσίας με την πλήρη διακοπή κάθε δεσμού του ανήλικου με τη φυσική του οικογένεια και την πλήρη ένταξη του στην οικογένεια των θετών γονέων. Εφόσον λοιπόν μετά την υιοθεσία δεν υφίσταται οικογενειακός δεσμός του υιοθετούμενου με τη φυσική του οικογένεια, αυτός στερείται των εκ συγγένειας απορρεόντων δικαιωμάτων συνεπώς και των κληρονομικών (ΑΠ 868/2013 Δημοσίευση ΝΟΜΟΣ).

Στην προκειμένη περίπτωση, οι ενάγοντες, στην με αριθμό κατάθεσης 8659/3-4- 2013 αγωγή τους, στρεφόμενοι κατά των άνω εναγόμενων (Δ.Τ. του Β. και της ασφαλιστικής εταιρείας με την επωνυμία «.........» πρώην «..........»), ιστορώντας αναλυτικά τα περιστατικά του επισυμβάντος την 8-3-2012 ατυχήματος, εκθέτουν, κατά τη δέουσα εκτίμηση του περιεχομένου του δικογράφου αυτής, ότι, κατά τον αναφερόμενο σ’ αυτή τόπο και χρόνο, ο πρώτος εναγόμενος, οδηγώντας την υπ’ αριθμ. κυκλοφορίας ....... δίκυκλη μοτοσικλέτα, ιδιοκτησίας του, η οποία ήταν ασφαλισμένη στην δεύτερη εναγόμενη ασφαλιστική εταιρεία, προκάλεσε από αποκλειστική υπαιτιότητά του, το περιγραφόμενο στην αγωγή τροχαίο αυτοκινητικό ατύχημα, ήτοι από αμέλειά του, όπως ειδικότερα περιγράφεται στην αγωγή, έγινε υπαίτιος του θανάσιμου τραυματισμού της επιβαίνουσας σ’ αυτή Μ.Θ.Π. του Ε., που συνέβη κάτω από τις συνθήκες που αναφέρονται στην αγωγή. Με βάση τα περιστατικά αυτά ζητούν με την αγωγή τους, την οποία παραδεκτώς διόρθωσαν (άρθρο 224 ΚΠολΔ) και εν μέρει περιόρισαν ως προς το καταψηφιστικό της αίτημα σε αναγνωριστικό με δήλωση του πληρεξουσίου δικηγόρου τους στο ακροατήριο που καταχωρήθηκε στα πρακτικά (άρθρα 294 εδ. β΄, 295 παρ. 1 εδ. α΄ και β΄, 297 και 591 παρ. 1 εδ. α΄ ΚΠολΔ, βλ. για το ότι και στις ειδικές διαδικασίες, αν κατατεθούν προτάσεις, είναι παραδεκτός ο περιορισμός του καταψηφιστικού αιτήματος της αγωγής σε αναγνωριστικό με τις προτάσεις, κατά τις συνδυασμένες διατάξεις των άρθρων 223, 295 ΚΠολΔ, ΑΠ 1308/2004, ΕλλΔνη 2005.74) να υποχρεωθούν οι εναγόμενοι, με απόφαση προσωρινά εκτελεστή και προσωπική κράτηση του πρώτου εναγομένου, να καταβάλουν εις ολόκληρον ο καθένας και νομιμοτόκως από της επιδόσεως της αγωγής μέχρις ολοσχερούς εξοφλήσεως: 1) Στον πρώτο ενάγοντα: α) 2.500 ευρώ για έξοδα κηδείας της θανούσας θετής κόρης του, που κατέβαλε ο ίδιος και β) 10.000 ευρώ ως χρηματική του ικανοποίηση για την ψυχική οδύνη που υπέστη λόγω του θανάτου της θετής κόρης του, 2) Στην δεύτερη ενάγουσα 10.000 ευρώ ως χρηματική της ικανοποίηση για την ψυχική οδύνη που υπέστη λόγω του θανάτου της αδελφής της και θετής κόρης του συζύγου της, 3) Στην τρίτη ενάγουσα 10.000 ευρώ ως χρηματική της ικανοποίηση για την ψυχική οδύνη που υπέστη λόγω του θανάτου τού φυσικού τέκνου της, 4) Στον τέταρτο ενάγοντα 10.000 ευρώ ως χρηματική του ικανοποίηση για την ψυχική οδύνη που υπέστη λόγω του θανάτου του φυσικού τέκνου του, 5) Στον πέμπτο ενάγοντα 10.000 ευρώ ως χρηματική του ικανοποίηση για την ψυχική οδύνη που υπέστη λόγω του θανάτου της αδελφής του, 6) Στον έκτο ενάγοντα 10.000 ευρώ ως χρηματική του ικανοποίηση για την ψυχική οδύνη που υπέστη λόγω του θανάτου της αδελφής του, 7) Στον έβδομο ενάγοντα 10.000 ευρώ ως χρηματική του ικανοποίηση για την ψυχική οδύνη που υπέστη λόγω του θανάτου της αδελφής του, 8) Στην όγδοη ενάγουσα 10.000 ευρώ ως χρηματική της ικανοποίηση για την ψυχική οδύνη που υπέστη λόγω του θανάτου της αδελφής της, 9) Στην ένατη ενάγουσα 10.000 ευρώ ως χρηματική της ικανοποίηση για την ψυχική οδύνη που υπέστη λόγω του θανάτου της αδελφής της, ν’ αναγνωρισθεί η υποχρέωσή των εναγομένων να τους καταβάλουν, εις ολόκληρον ο καθένας, το ποσό των 90.000 ευρώ στον καθένα για τις ίδιες ως άνω υπό στοιχεία 1 έως 9 αιτίες, καθώς και να καταδικαστούν οι εναγόμενοι στη δικαστική τους δαπάνη. Με αυτό το περιεχόμενο και αίτημα η αγωγή, για το αντικείμενο της οποίας, κατά το καταψηφιστικό της σκέλος, καταβλήθηκε το απαιτούμενο τέλος δικαστικού ενσήμου, με τα αναλογούντα σ’ αυτό υπέρ τρίτων ποσοστά (βλ. τα υπ’ αριθμ. 382181-382190, 382220-382227, 621069-621075, 621151, 621291-621293, 621059, 621060 αγωγόσημα), παραδεκτώς εισάγεται προς συζήτηση ενώπιον του Δικαστηρίου τούτου, που είναι καθ’ ύλην και κατά τόπο αρμόδιο (άρθρα 7, 9, 10, 14 παρ. 2, 16 περ.12, 22, 25 παρ. 2, 35, 37 ΚΠολΔ.), κατά την ειδική διαδικασία των άρθρων 666, 667, 670-676 ΚΠολΔ (άρθρο 681 Α΄ ΚΠολΔ), και είναι επαρκώς ορισμένη, απορριπττομένων των περί του αντιθέτου αιτιάσεων των εναγομένων, δεδομένου ότι περιέχονται όλα τα αναγκαία στοιχεία, που μνημονεύονται στην πιο πάνω νομική σκέψη, χωρίς να απαιτείται αναγκαίως να αναφέρεται αναλυτικά σε τι συνίσταται η περιουσιακή και κοινωνική κατάσταση των μερών, και νόμιμη, στηριζόμενη στις διατάξεις των άρθρων 297, 298, 299, 330 εδάφιο β΄, 340, 346, 914, 926, 928, 930, 932 ΑΚ, 2, 4, 9 του ν. ΓπΝ/1911, ο οποίος διατηρήθηκε σε ισχύ και μετά την έναρξη ισχύος του ΑΚ με τα άρθρα 47 και 114 ΕισΝΑΚ, 1,6 παρ. παρ. 1,2, 10 παρ. 1 του ν. 489/1976 «περί υποχρεωτικής ασφαλίσεως της εξ ατυχημάτων αυτοκινήτων αστικής ευθύνης», σε συνδυασμό με τα άρθρα 62, 68, 70, 74, 907, 908 παρ. 1 περ. δ΄, 1047 ΚΠολΔ, πλην του αιτήματος της για την καταβολή στον πρώτο ενάγοντα του ποσού των 50 ευρώ για την αγορά στεφάνων και σταυρού από άνθη, το οποίο πρέπει να απορριφθεί ως μη νόμιμο, καθόσον η δαπάνη αυτή δεν συμπεριλαμβάνεται στα έξοδα κηδείας του άρθρου 928 ΑΚ σύμφωνα με όσα αναλυτικά εκτίθενται στη νομική σκέψη της παρούσας. Όσον αφορά στη δεύτερη, στην τρίτη, στον τέταρτο, στον πέμπτο, στον έκτο, στον έβδομο, στην όγδοη και στην ένατη των εναγόντων, ως προς αυτούς, η αγωγή πρέπει να απορριφθεί ως απαράδεκτη, καταδικαζομένων αυτών στο σύνολο των δικαστικών εξόδων των εναγόμενων της παρούσας δίκης, λόγω της ήττας τους (άρθρο 176 ΚΠολΔ), καθόσον τα εν λόγω πρόσωπα δεν νομιμοποιούνται ενεργητικά στην έγερση της κρινομένης αγωγής (άρθρα 68, 73 ΚΠολΔ, σε συνδυασμό με άρθρο 932 ΑΚ), δεδομένου ότι δεν συμπεριλαμβάνονται στην «οικογένεια» του θύματος, κατά την έννοια που αναπτύσσεται στην προηγηθείσα νομική σκέψη και ως εκ τούτου, δεν δικαιούνται να ζητήσουν χρηματική ικανοποίηση για την ψυχική οδύνη που υπέστησαν από το θάνατο του άνω προσώπου. Για το νόμιμο του αιτήματος αναγνώρισης οφειλής τόκων, λόγω της επίδοσης της (αρχικώς) καταψηφιστικής αγωγής, ως οχλήσεως, και μετά από την εν μέρει παραίτηση του πρώτου ενάγοντος από το καταψηφιστικό αίτημα αυτής και την τροπή του σε αναγνωριστικό, κατά τον συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 340, 345, 346 του ΑΚ και 215 παρ. 1 εδάφιο α΄, 221 παρ. 1, 223 και 295 παρ. 1 του ΚΠολΔ, βλ. ΟλΑΠ 13/1994, ΕλλΔνη 1994.1259, ΑΠ 23/2004, ΕλλΔνη 2004.715, ΑΠ 241/2003, ΕλλΔνη 2004.487, ΑΠ 1672/2001, ΕλλΔνη 2004.175, ΑΠ 1122/2000, ΕλλΔνη 2000.1664. Σημειώνεται, ότι, μετά την μερική τροπή του αιτήματος της αγωγής σε αναγνωριστικό, τα αρχικά αιτήματα περί κηρύξεως της αποφάσεως προσωρινά εκτελεστής και περί απαγγελίας προσωπικής κράτησης σε βάρος του πρώτου εναγομένου, κατέστησαν, αναφορικά με το αναγνωριστικό αυτό αίτημα, μη νόμιμα, καθόσον προσωρινά εκτελεστές κηρύσσονται μόνο οι καταψηφιστικές αποφάσεις, η δε προσωπική κράτηση προϋποθέτει εκτελεστό τίτλο και τέτοιο αποτελούν οι καταψηφιστικές αποφάσεις και όχι και εκείνες που προβαίνουν σε αναγνώριση δικαιώματος (βλ. ΕφΑθ 443/1981, ΕλλΔνη 24.117, ΕφΠειρ 1014/1992, ΑρχΝ 44.63). Πρέπει, επομένως, η αγωγή, κατά το μέρος της που κρίθηκε νόμιμη, να ερευνηθεί περαιτέρω κατ’ ουσίαν.

Οι εναγόμενοι, παραδεκτά με τις νομοτύπως, κατά τη συζήτηση της υπόθεσης («επί της έδρας») κατατεθείσες προτάσεις τους (άρθρο 591 παρ. 1, περ. β΄ και γ΄ του ΚΠολΔ), σε συνδυασμό και με τα εκτιθέμενα στα πρακτικά, όπου γίνεται από τους πληρεξούσιους δικηγόρους τους παραπομπή στους ισχυρισμούς των εναγομένων που περιέχονται στις προτάσεις τους, αρνήθηκαν την αγωγή τόσο ως προς τα πραγματικά περιστατικά που αφορούν τις συνθήκες του ατυχήματος όσο και ως προς τη βασιμότητα και το ύψος των αιτουμένων από τον πρώτο ενάγοντα κονδυλίων και προέβαλαν τον ισχυρισμό περί συντρέχοντος πταίσματος κατά ποσοστό 80% της θανούσας στο θανάσιμο τραυματισμό της, διότι δεν φορούσε, κατά τους εναγόμενους, κράνος ασφαλείας. Ο ισχυρισμός περί συντρέχοντος πταίσματος της θανούσας στο θανάσιμο τραυματισμό της (λόγω της επικαλούμενης μη χρήσης κράνους ασφαλείας) συνιστά νόμιμη ένσταση, στηριζόμενη στις διατάξεις των άρθρων 262 παρ. 1 ΚΠολΔ και 300 ΑΚ, που πρέπει να ερευνηθεί περαιτέρω και από ουσιαστική άποψη. Περαιτέρω, οι εναγόμενοι προέβαλαν ένσταση περί συντρέχοντος πταίσματος, κατά ποσοστό 80% ο πρώτος εναγόμενος και 50% η δεύτερη εναγόμενη, της θανούσας στο θανάσιμο τραυματισμό της για το λόγο ότι δέχθηκε να επιβιβασθεί στη δίκυκλη μοτοσικλέτα που οδηγούσε ο πρώτος εναγόμενος, αν και γνώριζε πως αυτός είχε προηγουμένως καταναλώσει οινοπνευματώδη ποτά και συνεπώς ήταν ανίκανος για ασφαλή οδήγηση. Ο ισχυρισμός αυτός είναι νόμιμος και αποτελεί ένσταση (ένσταση «αυτοδιακινδύνευσης»), στηριζόμενη στα άρθρα 300, 330 εδ. β΄ και 914 ΑΚ (βλ. Αθαν. Κρητικού, Αποζημίωση, του ιδίου, Συμπλήρωμα, έκδ. 2002, παρ. 117α, Β΄ Συμπλήρωμα, έκδ. 2005, παρ. 117 και 177β, του ιδίου, Οινόπνευμα, Ναρκωτικά και Φάρμακα ως αιτίες αυτοκινητικών ατυχημάτων, έκδ. 2007, παρ. 301-307, βλ. και ΕφΙωαν 102/2006 Αρμ. 2007.509, ΕφΘρ 506/2000 Αρμ. 2001.1447) και πρέπει να εξετασθεί περαιτέρω ως προς την ουσιαστική της βασιμότητα. Τέλος, η δεύτερη εναγόμενη προέβαλε την ένσταση του σύμμετρου περιορισμού των απαιτήσεων των δικαιούχων εναγόντων μέχρι του ποσού της ασφαλιστικής κάλυψης των 750.000 ευρώ για σωματικές βλάβες και θάνατο, η οποία μετά την κατά τα ανωτέρω απόρριψη της αγωγής ως απαράδεκτης αναφορικά με τους δεύτερη έως ένατη των εναγόντων κατέστη μη νόμιμη και πρέπει ν’ απορριφθεί.

Στην με αριθμό κατάθεσης 12695/20-5-2013 παρεμπίπτουσα αγωγή, η δεύτερη εναγόμενη ασφαλιστική εταιρεία της άνω κύριας αγωγής με την επωνυμία «.........» πρώην «.........» στρεφόμενη κατά του συνεναγομένου της (πρώτου εναγομένου της κύριας αγωγής) και ασφαλισμένου της, παραθέτοντας αυτολεξεί την άνω κύρια αγωγή, ζητεί με απόφαση προσωρινούς εκτελεστή και με αίτημα, το οποίο παραδεκτά, με προφορική δήλωση του πληρεξουσίου της δικηγόρου, που καταχωρήθηκε στα ταυτάριθμα με την παρούσα πρακτικά (άρθρα 295 παρ. 1 και 223 ΚΠολΔ), περιόρισε από καταψηφιστικό σε αναγνωριστικό, ν’ αναγνωριστεί ότι ο παρεμπιπτόντως εναγόμενος υποχρεούται να καταβάλει σ’ αυτή, σε περίπτωση ήττας της το ποσό που τυχόν θα υποχρεωθεί να καταβάλει η ίδια στους ενάγοντες της ως άνω κύριας αγωγής (σε κεφάλαιο, τόκους, δικαστικά έξοδα), σε περίπτωση τυχόν ευδοκίμησης της κύριας αγωγής σε βάρος της, με το νόμιμο τόκο από της ασκήσεως της παρεμπίπτουσας αγωγής μέχρις εξοφλήσεως, και να καταδικαστεί ο τελευταίος στη δικαστική της δαπάνη, δεδομένου ότι αυτή με έγκυρη σύμβαση ασφαλίσεως κάλυπτε ασφαλιστικά με το υπ’ αριθμ. Π 0101283805 ασφαλιστήριο συμβόλαιο και το υπ’ αριθμ. R 0101833456 ανανεωτήριο, χρονικής διάρκειας από 30-11-2011 έως 31-5-2012, τις προς τους τρίτους ζημίες από τη λειτουργία της υπ’ αριθμ. κυκλοφορίας ...... δίκυκλης μοτοσικλέτας του παρεμπιπτόντως εναγόμενου, πλην όμως απαλλάσσεται της ευθύνης αναφορικά με τις προκληθείσες από το ατύχημα ζημίες έναντι του αντισυμβαλλομένου της, σύμφωνα με σχετικό όρο της σύμβασης, εφόσον ο τελευταίος οδηγούσε υπό την επήρεια μέθης. Η παραπάνω παρεμπίπτουσα αγωγή αρμόδια και παραδεκτά εισάγεται προς συζήτηση ενώπιον του Δικαστηρίου αυτού (άρθρα 12, 13, 14, 16 περ. 12, 31 παρ. 1 ΚΠολΔ), κατά την ειδική διαδικασία των άρθρων 666 επ. και 681 Α του ΚΠολΔ, είναι πλήρως ορισμένη και νόμιμη, στηριζόμενη στις διατάξεις των άρθρων 361, 927, 297, 488 ΑΚ σε συνδυασμό με τα άρθρα 11 παρ.1 του ν.489/1976, 4 του ν 3557/2007, όπως μετά το άρθρο 6 του π.δ/τος 237/1986 προστέθηκε το νέο άρθρο 6β΄ και 69 παρ. 1 περ. ε΄, 68, 70, 283, 285 ΚΠολΔ, εκτός από το παρεπόμενο αίτημα κήρυξης της απόφασης που θα εκδοθεί προσωρινά εκτελεστής, το οποίο, μετά τον κατά τα άνω περιορισμό του αιτήματος, πρέπει ν’ απορριφθεί ως μη νόμιμο, διότι δεν είναι νοητή η εκτέλεση αναγνωριστικής απόφασης, η οποία δεν περιέχει καταδίκη αλλά αναγνώριση εννόμου σχέσεως και της οποίας η ενέργεια εξαντλείται στο δεδικασμένο. Πρέπει, επομένως, κατά τα λοιπά, να εξεταστεί περαιτέρω κατ’ ουσίαν, ενώ ο παρεμπιπτόντως εναγόμενος αρνείται τη συνδρομή αιτιώδους συνάφειας μεταξύ της οδήγησής του υπό την επίδραση οινοπνεύματος και του επίμαχου τροχαίου ατυχήματος.

Συνθήκες Ατυχήματος - Υπαιτιότητα

Από την εκτίμηση των ενόρκων καταθέσεων των μαρτύρων των διαδίκων, που εξετάσθηκαν στο ακροατήριο του Δικαστηρίου τούτου, οι οποίες περιέχονται στα ταυτάριθμα με την απόφαση αυτή πρακτικά, και εκτιμώνται (άρθρο 340 ΚΠολΔ) καθεαυτές και σε συνδυασμό με τις υπόλοιπες αποδείξεις, ανάλογα με το βαθμό της γνώσης και της αξιοπιστίας των εν λόγω μαρτύρων, τις προσκομιζόμενες από τους διαδίκους φωτογραφίες (άρθρο 444 αρ. 3, 448 παρ. 2 και 457 παρ. 4 ΚΠολΔ) των εμπλεκομένων στο ατύχημα οχημάτων και του τόπου του ατυχήματος, μη αμφισβητούμενης της γνησιότητας αυτών (ΕφΑθ 4519/1993, ΕπΣυγκΔ 1994, 21, ΕφΑθ 5002/1993, ΕπΣυγκΔ 1994, 357, ΕφΑθ 3013/1993, ΕπΣυγκΔ 1993, 471, ΕφΑθ 4295/1992, ΕπΣυγκΔ 1993, 375), τα έγγραφα που οι διάδικοι προσκομίζουν και επικαλούνται, λαμβανόμενα υπόψη είτε ως αυτοτελή αποδεικτικά μέσα είτε για τη συναγωγή δικαστικών τεκμηρίων, εφόσον επιτρέπεται η εμμάρτυρος απόδειξη (άρθ. 339 σε συνδ. με 395 και 591 παρ. 1 ΚΠολΔ), μεταξύ δε των τελευταίων περιλαμβάνονται και τα δημόσια έγγραφα της προηγηθείσας ποινικής προδικασίας (ΑΠ 154/1992 ΕλλΔνη 33.814, ΑΠ 1034/1977 ΝοΒ 26.921), την με ημερομηνία 23-4-2012 έκθεσης εγχείρισης έκθεση πραγματογνωμοσύνης, που συντάχθηκε κατόπιν εντολής διορισμού πραγματογνώμονα με αριθμ. πρωτ. 2514/9/144-στ 13/03/2012 του Υ/Β Δ. Α. του Α΄ Τμήματος Τροχαίας Θεσσαλονίκης (Γραφείο Οδικών Τροχαίων Ατυχημάτων), την έρευνα και τεχνική έκθεση πραγματογνωμοσύνης συνθηκών τροχαίου ατυχήματος Νο SAAG-16845/2012, που διενεργήθηκε με εντολή της δεύτερης εναγομένης ασφαλιστικής εταιρείας της κύριας αγωγής, την υπ’ αριθμ. πρωτ. 457/9-3-2012 ιατροδικαστική έκθεση νεκροψίας - νεκροτομής της Dr. Ε.Ζ., Ιατροδικαστή, τις έμμεσες ομολογίες των διαδίκων, που συνάγονται από τις προτάσεις τους (άρθρο 261 ΚΠολΔ), τα διδάγματα της κοινής πείρας και λογικής, που λαμβάνονται υπόψη αυτεπαγγέλτως από το Δικαστήριο και χωρίς απόδειξη (άρθρο 336 αρ. 4 ΚΠολΔ), και την όλη εν γένει διαδικασία αποδεικνύονται και κατά την κρίση του παρόντος Δικαστηρίου, το οποίο μπορεί να λάβει υπόψη του κατά την προκειμένη διαδικασία και αποδεικτικά μέσα που δεν πληρούν τους όρους του νόμου (άρθρα 681Α, 671 παρ. 1 ΚΠολΔ), τ’ ακόλουθα πραγματικά περιστατικά:

Στις 8-3-2012 και περί ώρα 05:40΄, ήτοι νύχτα με επαρκή τεχνητό φωτισμό, ο Δ. Τ. του Β. (πρώτος εναγόμενος της κύριας αγωγής και εναγόμενος της παρεμπίπτουσας αγωγής) οδηγούσε την υπ’αριθμ. κυκλοφορίας ....... δίκυκλη μοτοσικλέτα, εργοστασίου κατασκευής ......., τύπου ......., 749 κυβικών εκατοστών, χρώματος μαύρου, με ημερομηνία πρώτης κυκλοφορίας 25-5-2004, η οποία ήταν κατά τον χρόνο εκείνο ασφαλισμένη στην ανώνυμη ασφαλιστική εταιρεία με την επωνυμία «.........» που μετονομάστηκε σε «........» (δεύτερη εναγόμενη της κύριας αγωγής και ενάγουσα της παρεμπίπτουσας αγωγής), επί της οδού Αγίου Δημητρίου της Θεσσαλονίκης, στο ρεύμα κυκλοφορίας της προς την οδό Ιασωνίδου, και προ της διακλάδωσης αυτής με την οδό Πελοποννήσου. Η άνω οδός είναι μοναδικής κατευθύνσεως (μονόδρομος) και το πιο πάνω ρεύμα κυκλοφορίας της (προς την οδό Ιασωνίδου) έχει τρεις λωρίδες κυκλοφορίας, που χωρίζονται μεταξύ τους με αποχρωματισμένες, λευκές, διακεκομμένες γραμμές, συνολικού εύρους του ρεύματος κυκλοφορίας 10,3 μέτρων. Αριστερά του οδοστρώματος (σε σχέση πάντοτε με την άνω κατεύθυνση της οδού προς την οδό Ιασωνίδου), υπάρχει στο άνω σημείο της νησίδα ασφαλείας που διαχωρίζει τα δύο ρεύματα πορείας της οδού, πλάτους 70 εκατοστών, και δεξιά αυτού πεζοδρόμιο. Εκατέρωθεν δε του οδοστρώματος και της νησίδας ασφαλείας υπάρχουν σταθμευμένα αυτοκίνητα. Ο Δ.Τ. οδηγούσε το πιο πάνω όχημα στη μεσαία λωρίδα κυκλοφορίας του άνω ρεύματος πορείας (επί του νοητού διαμήκη άξονα αυτής που διέρχεται από το μέσον της). Η εν λόγω οδός είναι στο προαναφερόμενο σημείο της ευθεία σε μεγάλη απόσταση και οριζόντια. Το ανώτατο όριο της επιτρεπόμενης ταχύτητας ανέρχεται σε πενήντα (50) χιλιόμετρα ανά ώρα (βλ. πιστό φωτοαντίγραφο της από 8-3-2012 έκθεσης αυτοψίας του Α΄ Τμήματος Τροχαίας Θεσσαλονίκης). Λεκτέον επίσης ότι στην άνω οδό, την ώρα εκείνη (05:40΄) δεν περιοριζόταν η ορατότητα των οδηγών από κανένα φυσικό ή τεχνικό εμπόδιο, η κίνηση των οχημάτων ήταν αραιή και το οδόστρωμα ήταν υγρό λόγω έντονης βροχόπτωσης. Στην πιο πάνω δίκυκλη μοτοσικλέτα επέβαινε και η Μ. Θ. Π, θετή κόρη του πρώτου ενάγοντος της κύριας αγωγής. Ο ως άνω Δ. Τ, όμως, οδηγούσε την εν λόγω δίκυκλη μοτοσικλέτα χωρίς σύνεση και δίχως να έχει διαρκώς τεταμένη την προσοχή του στην οδήγηση αυτής, επιπλέον δε είχε αναπτύξει ιδιαίτερα αυξημένη ταχύτητα, το ακριβές ύψος της οποίας προσδιορίζεται σε 80,52 χιλιόμετρα ανά ώρα (βλ. την έρευνα και τεχνική έκθεση πραγματογνωμοσύνης συνθηκών τροχαίου ατυχήματος Νο SAAG-16845/2012). Υπερέβαινε, όμως, κατά την κρίση του Δικαστηρίου, σε ικανό βαθμό το ανώτατο επιτρεπόμενο όριο ταχύτητας των 50 χιλιομέτρων ανά ώρα και τέλος δεν ασκούσε τον πλήρη έλεγχο του οχήματός του, ώστε να μπορεί σε κάθε στιγμή να εκτελεί τους απαιτούμενους χειρισμούς. Έτσι, λόγω της έλλειψης της προσοχής, την οποία οφείλε κατά τις περιστάσεις και μπορούσε να καταβάλει, απώλεσε τον έλεγχο του οχήματός του, το οποίο συρόμενο στο οδόστρωμα ακολούθησε πορεία διαγώνια με φορά από αριστερά προς τα δεξιά και προσέκρουσε, στο ύψος του οικοδομικού αριθμού 114, σε κάδο απορριμμάτων, στο κράσπεδο και στα μεταλλικά κάγκελα του πεζοδρομίου και ακολούθως στο οπίσθιο μέρος του σταθμευμένου υπ’ αριθμ. κυκλοφορίας ....... ιδιωτικής χρήσεως επιβατικού (Ι.Χ.Ε.) αυτοκινήτου, εργοστασίου κατασκευής ......., τύπου SX4, 1.586 c.c., χρώματος ασημί, έτους πρώτης κυκλοφορίας 2007. Το τελευταίο όχημα ωθήθηκε προς τα εμπρός και προσέκρουσε με το εμπρόσθιο μέρος του στο οπίσθιο μέρος του σταθμευμένου υπ’ αριθμ. κυκλοφορίας ....... ιδιωτικής χρήσεως επιβατικού (Ι.Χ.Ε.) αυτοκινήτου, εργοστασίου κατασκευής ......., τύπου ΙΒΙΖΑ, 1.440 c.c., χρώματος μαύρου, έτους πρώτης κυκλοφορίας 2007. Η τελική θέση της δίκυκλης μοτοσικλέτας, που οδηγούσε ο πρώτος εναγόμενος της κύριας αγωγής, εντοπίζεται όπισθεν του σταθμευμένου υπ’ αριθμ. κυκλοφορίας ....... Ι.Χ.Ε. αυτοκινήτου, επί του δεξιού άκρου του οδοστρώματος της οδού Αγίου Δημητρίου. Μετά τη σύγκρουση ο πρώτος εναγόμενος της κύριας αγωγής εκτινάχθηκε έμπροσθεν της τελικής θέσης της δίκυκλης μοτοσικλέτας. Επισημαίνεται, ότι η συνεπιβάτιδα της δίκυκλης μοτοσικλέτας εκτινάχθηκε και έπεσε στο οδόστρωμα της άνω οδού κατά την εκτροπή αυτής (δίκυκλης μοτοσικλέτας), καταλήγοντας σε θέση αριστερά ως προς την αρχική πορεία της δίκυκλης μοτοσικλέτας. Σημειώνεται δε, ότι στο σημείο σύγκρουσης της δίκυκλης μοτοσικλέτας με το υπ’ αριθμ. κυκλοφορίας ....... Ι.Χ.Ε. αυτοκίνητο καταλήφθηκαν επί του οδοστρώματος θραύσματα υάλου και πλαστικών μερών, λάδια, βενζίνη καθώς και χαραγή, μήκους 1,5 μέτρων. Συνεπεία του επίμαχου τροχαίου ατυχήματος τραυματίστηκε θανάσιμα η συνεπιβάτιδα της δίκυκλης μοτοσικλέτας. Ο πρώτος εναγόμενος της κύριας αγωγής εξαρχής, ήδη με το από 1-8-2012 απολογητικό του υπόμνημα προς ΤΟΤΑ Θεσσαλονίκης, ανέφερε, ότι επιχείρησε αναγκαστικό ελιγμό, όταν αντιλήφθηκε έναν σκύλο που «πετάχθηκε» ξαφνικά μπροστά του. Η εκδοχή αυτή συμπορεύεται με τα εκτιθέμενα στην από 4-4-2012 υπεύθυνη δήλωση του άρθρου 8 του ν. 1599 /1986, που υπέγραψε ο πρώτος εναγόμενος της κύριας αγωγής. Επίσης, κατά την επ’ ακροατηρίου ένορκη εξέτασή του ο μάρτυρας Ι. Θ, φίλος του πρώτου εναγομένου της κύριας αγωγής, ανέφερε όσα του είπε ο τελευταίος και επιβεβαίωσε, ότι «...Υπήρχε παρέμβαση στο δρόμο, υπήρχε σκυλί στο δρόμο, έτσι έχασε τον έλεγχο ο οδηγός». Σε κάθε περίπτωση, όμως, ο άνω ισχυρισμός δεν αποδεικνύεται και με άλλα αποδεικτικά μέσα, απορριπτομένου τούτου ως ουσία αβασίμου.

Μέθη Οδηγού- Αιτιώδης Συνάφεια

Ο πρώτος εναγόμενος της κύριας αγωγής κατά τον χρόνο του ατυχήματος βρισκόταν υπό την επήρεια μέθης (βλ. την υπ’ αριθμ. πρωτ. 3022/ 10/214-α΄/15-3-2012 έκθεση εξέτασης αίματος για ανίχνευση οινοπνεύματος του Τμήματος Χημικών και Φυσικών Εξετάσεως της Υποδιεύθυνσης Εγκληματολογικών Ερευνών Βόρειας Ελλάδας, από την οποία προκύπτει ότι κατά την ημερομηνία της αιμοληψίας, ήτοι στις 8-3-2012, υπήρχε αλκοόλη στο αίμα του σε ποσοστό 1,25 γραμμαρίων ανά λίτρο αίματος), δεδομένου ότι αφενός μεν κατά τον χρόνο εξετάσεως υπήρχε στο αίμα του αλκοόλη που υπερέβαινε το όριο του 0,50 γραμμαρίων ανά λίτρο αίματος (κατά τα οριζόμενα στο άρθρ. 42 παρ. 1 του ν. 2696/1999, όπως ισχύει), αφετέρου δε, με βάση την, σύμφωνα με τα διδάγματα της κοινής πείρας, προϊόντος του χρόνου ελάττωση της περιεκτικότητας του οινοπνεύματος στο αίμα, προκύπτει, ότι κατά τον χρόνο του ατυχήματος η περιεκτικότητα του αίματος αυτού σε οινόπνευμα υπερέβαινε σημαντικά το ως άνω όριο. Άλλωστε, όπως προκύπτει από το σύνολο των αποδεικτικών μέσων, ο πρώτος εναγόμενος της κύριας αγωγής, πριν το ατύχημα, διασκέδαζε με τη συνεπιβαίνουσα της δίκυκλης μοτοσικλέτας σε νυχτερινό κέντρο (μπαρ). Η αποδεικτική αξία της τοξικολογικής εξετάσεως ισχύει μόνο στην ποινική δίκη, ενώ στην πολιτική δίκη απλώς εκτιμάται ως τεκμήριο, ώστε για την απόδειξη της μέθης ν’ απαιτούνται και άλλα αποδεικτικά στοιχεία (λ.χ. μάρτυρες κλπ), τα οποία συνεκτιμώμενα με το τεκμήριο να οδηγούν στην ασφαλή κρίση ότι ο συγκεκριμένος οδηγός τελούσε σε κατάσταση μέθης όταν οδηγούσε το όχημά του (ΑΠ 6/1987 ΕπΣυγκΔ 1987. 298). Όμως, η κατάσταση μέθης στην οποία βρισκόταν ο πρώτος εναγόμενος της κύριας αγωγής και η οποία οφειλόταν σε υπαιτιότητα του ιδίου, καθώς είχε προηγουμένως καταναλώσει οινοπνευματώδη ποτά (παράβαση άρθρ. 42 παρ. 1 ν. 2696/1999, βλ. και την επ’ ακροατηρίου ένορκη κατάθεση του μάρτυρα Ι. Θ), συντέλεσε στην πρόκληση του επιδίκου τροχαίου ατυχήματος, καθώς ο οδηγός αυτός, όπως προαναφέρθηκε, δεν κατάφερε να οδηγήσει κατά τον προσήκοντα τρόπο τη δίκυκλη μοτοσικλέτα του και να συγκρατήσει το όχημά του στο οδόστρωμα, μολονότι δεν ενεπλάκη στο ως άνω τροχαίο ατύχημα κανένα άλλο όχημα.

Κράνος συνεπιβάτη μοτοσυκλέτας

Ακόμη, ο ισχυρισμός των εναγόμενων της κύριας αγωγής ότι η συνεπιβάτιδα της δίκυκλης μοτοσικλέτας είναι συνυπαίτια του θανάσιμου τραυματισμού της, διότι δεν φορούσε κράνος ασφαλείας, απορρίπτεται ως ουσία αβάσιμος, καθόσον αποδείχθηκε ότι λόγω της αυξημένης για τις περιστάσεις ταχύτητα που είχε αναπτύξει ο πρώτος εναγόμενος της κύριας αγωγής (80,52 χλμ/ώρα, νύχτα, έντονη βροχόπτωση, μέθη του) και της μετέπειτα εκτροπής του οχήματος του η συνεπιβάτιδα υπέστη τις κατωτέρω σοβαρές σωματικές βλάβες, οι οποίες θα επέρχονταν άνευ ετέρου, ανεξάρτητα από το αν φορούσε ή όχι κράνος ασφαλείας, η χρήση του οποίου δεν συνδέεται αιτιωδώς με αυτές.

Περαιτέρω, αποδείχθηκε ότι η Μ. Θ. Π, του Ε. δέχθηκε να επιβιβαστεί σε όχημα, το οποίο οδηγούσε άτομο που βρισκόταν υπό την επήρεια μέθης, μολονότι γνώριζε την ύπαρξη της μέθης και τη μειωμένη ικανότητά του προς οδήγηση. Τούτο συνάγεται από το σύνολο του αποδεικτικού υλικού, καθώς αποδείχθηκε ότι η συνεπιβάτιδα της δίκυκλης μοτοσικλέτας και ο ως άνω οδηγός του οχήματος διασκέδαζαν σε κέντρο νυχτερινής διασκεδάσεως (μπαρ). Επομένως, η συνεπιβάτιδα της δίκυκλης μοτοσικλέτας, μολονότι ήταν σε θέση να μη διακινδυνεύσει την υγεία της και να αποφύγει να επιβιβαστεί στο όχημα, επέλεξε να προβεί στην ενέργεια αυτή. Το ποσοστό συνυπαιτιότητας αυτής στην έκταση των σωματικών βλαβών της, για τον ανωτέρω λόγο, ανέρχεται σε ποσοστό 35%, και, επομένως, η σχετική ένσταση του άρθρου 300 ΑΚ, που προβλήθηκε από τους εναγόμενους της κύριας αγωγής, πρέπει να γίνει δεκτή ως εν μέρει βάσιμη κατ’ ουσίαν.

Με βάση τα ανωτέρω πραγματικά περιστατικά, το Δικαστήριο καταλήγει στην κρίση, ότι το άνω ατύχημα οφείλεται σε αποκλειστική υπαιτιότητα του οδηγού της δίκυκλης μοτοσικλέτας, πρώτου εναγόμενου της κύριας αγωγής, ο οποίος δεν είχε διαρκώς τεταμένη την προσοχή του στην οδήγηση του άνω οχήματος και δεν επόπτευε, όπως έπρεπε, το έμπροσθεν αυτού ευρισκόμενο τμήμα της οδού, με αποτέλεσμα, σε συνδυασμό και με το γεγονός ότι δεν ασκούσε τον πλήρη έλεγχο του οχήματός του, λόγω της ιδιαίτερα αυξημένης ταχύτητας που είχε αναπτύξει και της οδήγησης υπό την επήρεια οινοπνεύματος, την εκτροπή της δίκυκλης μοτοσικλέτας του. Οι άνω παραβάσεις δε αυτού (άρθρα 12 παρ. 1, 19. παρ.1, 2 και 3, 20 παρ. 1, 42 παρ. 1 του Κ.Ο.Κ.), αδιαμφισβήτητα συνδέονται αιτιωδώς με την πρόκληση του προπεριγραφόμενου ατυχήματος, σύμφωνα με όσα εκτίθενται ανωτέρω. Η κυριότητα του πρώτου εναγόμενου της κύριας αγωγής επί της ως άνω δίκυκλης μοτοσικλέτας συνομολογείται από τους εναγόμενους (άρθρο 352 παρ. 1 του ΚΠολΔ, βλ. άλλωστε και άδεια κυκλοφορίας αυτής). Επιπλέον, η ασφάλιση της πιο πάνω ζημιογόνου δίκυκλης μοτοσικλέτας στην δεύτερη εναγόμενη της κύριας αγωγής, ασφαλιστική εταιρεία με την επωνυμία «.........» που μετονομάστηκε σε «.........», δεν αμφισβητήθηκε ειδικά από την τελευταία (άρθρο 261 του ΚΠολΔ).

Περαιτέρω, συνεπεία του ως άνω ατυχήματος, θανατώθηκε η επιβαίνουσα στο όχημα του πρώτου εναγόμενου της κύριας αγωγής, Μ. Θ. Π, του Ε. Συγκεκριμένα, η άνω Μ. Θ. Π υπέστη βαρύτατη κρανιοπροσωπική/κρανιοεγκεφαλική κάκωση, κατάγματα θόλου/ βάσης του κρανίου, υποσκληρίδιο αιμάτωμα, υπαραχνοειδή αιμορραγία, φλοιικές εγκεφαλικές θλάσεις, βαριά θωρακική κάκωση: συντριπτικά κατάγματα των πλευρών του αριστερού ημιθωρακίου, θλάσεις πνευμόνων, αιμάτωμα περικαρδίου, αιμάτωμα οπισθίου μεσοθωρακίου, βαριά κοιλιακή κάκωση: πολλαπλές ρήξεις ήπατος, αιμοπεριτόναιο, κάταγμα του αριστερού βραχιονίου, πολλαπλές κακώσεις του τύπου των εκδορών και των εκχυμώσεων του προσώπου, του κορμού, των άνω και των κάτω άκρων. Επρόκειτο για βίαιο θάνατο και για θλαστικές κακώσεις σώματος μηχανικής αιτιολογίας συμβατές με τροχαίο συμβάν (βλ. την υπ’ αριθμ. πρωτ. 457/9-3-2012 ιατροδικαστική έκθεση νεκροψίας - νεκροτομής της Ιατροδικαστή Dr. Ε. Ζ.).

Περαιτέρω, αποδείχθηκε ότι ο πρώτος ενάγων της κύριας αγωγής, θετός γονέας της θανούσας, κατέβαλε εξ ιδίων για έξοδα κηδείας της τελευταίας συνολικά 2.500 ευρώ, εκ των οποίων δικαιούται το ποσό των 1.592,50 [(2.500 - 50) Χ 65%) ευρώ (βλ. την Νο 1786/22-3-2012 τριπλότυπη απόδειξη παροχής υπηρεσιών του γραφείου τελετών ......... στη Λαμία). Ο πρώτος ενάγων της κύριας αγωγής, γεννημένος στις 5-11-1953, συνδεόταν με τη θανούσα με αμοιβαία αγάπη και στενούς ψυχικούς δεσμούς καί δοκίμασε μεγάλη θλίψη και πόνο, από το θάνατο αυτής. Λαμβανομένων δε υπόψη: της ηλικίας της θανούσας (ημερομηνία γέννησης 21-5-1989), του αποκλειστικού πταίσματος του οδηγού του ζημιογόνου οχήματος (πρώτου εναγομένου της κύριας αγωγής, Δ. Τ) στην πρόκληση του άνω ατυχήματος, της συνυπαιτιότητας της θανούσας στο θανάσιμο τραυματισμό της, όλων των εν γένει συνθηκών του ένδικου ατυχήματος, όπως περιγράφονται ανωτέρω και της κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης των μερών, πλην της δεύτερης εναγομένης της κύριας αγωγής, ασφαλιστικής εταιρείας, η ευθύνη της οποίας είναι εγγυητική (βλ. ΑΠ 1114/2000, ΕλλΔνη 2000.1591), αλλά και της έντονης ψυχικής οδύνης που υπέστη ο πρώτος ενάγων της κύριας αγωγής από τον αδόκητο θάνατο της ως άνω θετής κόρης του, το Δικαστήριο κρίνει, ότι, για την απάμβλυνση αυτής και για την ηθική παρηγοριά και ανακούφισή του, δικαιούται εύλογη χρηματική ικανοποίηση, η οποία καθορίζεται στο ποσό 45.000 ευρώ. Πρέπει, συνεπώς, να γίνει κατά ένα μέρος δεκτή η κύρια αγωγή (υπ’ αριθμ. έκθεσης κατάθεσης 8659/3-4-2013), ως βάσιμη και από ουσιαστική άποψη, να υποχρεωθούν οι εναγόμενοι, να καταβάλουν στον πρώτο ενάγοντα αυτής, Ε. Π. του Σ, το ποσό των 12.500 ευρώ, εις ολόκληρον ο καθένας και νομιμοτόκως από την επομένη της επιδόσεως της αγωγής μέχρις ολοσχερούς εξοφλήσεως, και ν’ αναγνωριστεί η υποχρέωση των ιδίων εναγομένων να καταβάλουν, εις ολόκληρον ο καθένας, στον πρώτο ενάγοντα της κύριας αγωγής το ποσό των 34.092,50 ευρώ, νομιμοτόκως από την επομένη της επιδόσεως της αγωγής μέχρις ολοσχερούς εξοφλήσεως. Όσον αφορά το αίτημα για την κήρυξη της απόφασης προσωρινά εκτελεστής, το Δικαστήριο κρίνει ότι η επιβράδυνση της εκτέλεσης είναι δυνατόν να επιφέρει σημαντική ζημία στον πρώτο ενάγοντα της κύριας αγωγής και πρόκειται για αποζημίωση από άδικη πράξη (άρθρο 908 παρ. 1 περ. δ΄ ΚΠολΔ), γι’ αυτό το σχετικό αίτημα πρέπει να γίνει εν μέρει δεκτό και να κηρυχθεί η απόφαση προσωρινά εκτελεστή κατά το ποσό των 17.000 ευρώ. Το παρεπόμενο, όμως, αίτημα για την απαγγελία προσωπικής κράτησης σε βάρος του πρώτου εναγομένου της κύριας αγωγής, ως μέσο αναγκαστικής εκτέλεσης της απόφασης, πρέπει να απορριφθεί ως ουσιαστικά αβάσιμο, διότι δεν προέκυψε ότι συντρέχουν ειδικοί λόγοι προς τούτο (αφερεγγυότητα, κακή πίστη κλπ), ενόψει και της μη αμφισβητούμενης φερεγγυότητας της δεύτερης εναγομένης της κύριας αγωγής (ΕφΘεσ 44/1994 με παρατηρήσεις Σ. Τρωιανού – Γουλιέλμου, Αρμ. 1994, 797, ΕφΘεσ 3092/ 1995 αδημ.). Μέρος των δικαστικών εξόδων του πρώτου ενάγοντος της κύριας αγωγής, με βάση και το σχετικό αίτημά του, βαρύνει τους εναγόμενους αυτής, ανάλογα με το ποσοστό της ήττας των τελευταίων (άρθρα 178 παρ. 1, 180 παρ. 3, 191 παρ. 2 του ΚΠολΔ).

Παρεμπίπτουσα Αγωγή Ασφαλιστή

Περαιτέρω, όσον αφορά την με αριθμό κατάθεσης 12695/20-5-2013 παρεμπίπτουσα αγωγή της ενάγουσας ασφαλιστικής εταιρείας κατά του συνεναγομένου ομοδίκου της αποδείχθηκαν τα εξής: Η ζημιογόνος δίκυκλη μοτοσικλέτα με αριθμό κυκλοφορίας ....... ήταν ασφαλισμένη στην παρεμπιπτόντως ενάγουσα ασφαλιστική εταιρεία με την επωνυμία «.......» που μετονομάστηκε σε «.........». Για την ασφάλιση αυτή είχε καταρτιστεί το Π ____ ασφαλιστήριο συμβόλαιο και το R ______ ανανεωτήριό του, διάρκειας από 30-11-2011 έως 31-5-2012. Στην εμπρόσθια πλευρά του ως άνω ανανεωτηρίου συμβολαίου, αναγράφεται, ότι ο ασφαλιζόμενος έλαβε γνώση και αποδέχεται με την παραλαβή του παρόντος συμβολαίου τους επισυναπτόμενους γενικούς και ειδικούς όρους και τους ενιαίους όρους και εξαιρέσεις του συμβολαίου αυτοκινήτων (Ν. 489/1976, Π.Δ. 237/86 και Ν. 3557/2007). Με τη διάταξη δε του άρθρου 4 του ν. 3557/2007, μετά το άρθρο 6 του π.δ/τος 237/1986 προστίθενται δύο νέα άρθρα, τα 6α΄ και 6β΄, από τα οποία το δεύτερο (6β΄) αναφέρει: «1. Εξαιρούνται από την ασφάλιση οι ζημίες που προκαλούνται: α)....... β) από οδηγό ο οποίος, κατά το χρόνο του ατυχήματος, τελούσε υπό την επίδραση οινοπνεύματος ή τοξικών ουσιών, κατά παράβαση του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας (ν. 2696/1999, ΦΕΚ 57 Α΄), όπως εκάστοτε ισχύει, εφόσον η εν λόγω παράβαση τελεί σε αιτιώδη συνάφεια με την πρόκληση του ατυχήματος ...., 3. Ο ασφαλιστής δεν απαλλάσσεται από την ευθύνη του έναντι των ζημιωθέντων τρίτων, προβάλλοντας τις εξαιρέσεις των προηγουμένων παραγράφων, οι οποίες ισχύουν αποκλειστικά στο πλαίσιο της σχέσης του με τον ασφαλισμένο». Εκ των ως άνω διατάξεων προκύπτει, αφενός μεν, ότι απαγορεύεται η οδήγηση οδικού οχήματος από οδηγό, ο οποίος τελούσε υπό την επίδραση οινοπνεύματος ή τοξικών ουσιών κατά τον χρόνο του ατυχήματος, αφετέρου δε, ότι αποκλείονται της ασφαλίσεως ζημίες, οι οποίες προκαλούνται κατά τον χρόνο που ο οδηγός τελεί υπό την επίδραση οινοπνεύματος ή τοξικών ουσιών, δηλαδή δημιουργείται κατά τον ως άνω τρόπο δέσμευση του ασφαλισμένου από το νόμο (Ν. 3557/2007), οι διατάξεις του οποίου εμπεριέχονται ως όροι της ασφαλιστικής συμβάσεως στο ασφαλιστήριο συμβόλαιο. Αντίγραφο του ως άνω ασφαλιστηρίου συμβολαίου χορηγήθηκε στον παρεμπιπτόντως εναγόμενο και συνεπώς αυτός έλαβε γνώση των αναφερόμενων σ’ αυτό περιοριστικών όρων της ασφαλιστικής κάλυψης, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται και εκείνοι που προβλέπονται από τη διάταξη του άρθρου 6β΄παρ. 1 στοιχ. α΄ και β΄ του π.δ. 237/1986, και εφόσον δεν τους απέκρουσε, τους αποδέχθηκε σιωπηρά και έτσι απέκτησαν συμβατική ισχύ (361 ΑΚ, ενδ. ΑΠ 733/2002, ΕλλΔνη 44/2003, 717), και τούτο σημαίνει, ότι η παρεμπιπτόντως ενάγουσα ασφαλιστική εταιρεία απαλλάσσεται από την υποχρέωση ασφαλιστικής καλύψεως σε περίπτωση προκλήσεως ζημιών όταν το όχημα του ασφαλισμένου θα οδηγείται από πρόσωπο, υπό την επήρεια μέθης, εφόσον η εν λόγω παράβαση τελεί σε αιτιώδη συνάφεια με την πρόκληση του ατυχήματος, όπως αυτή ισχυρίζεται στην προκειμένη περίπτωση. Ο παρεμπιπτόντως εναγόμενος, αντισυμβαλλόμενος της ασφαλιστικής εταιρείας, συνομολογεί την κατάρτιση της ως άνω συμβάσεως ασφαλίσεως, πλην όμως αρνείται τη συνδρομή αιτιώδους συνάφειας μεταξύ της οδήγησής του υπό την επίδραση οινοπνεύματος και του επίμαχου τροχαίου ατυχήματος. Από την άνω προσκομιζόμενη με επίκληση έκθεση εξέτασης αίματος για ανίχνευση οινοπνεύματος του Δ. Τ, διαπιστώθηκε ότι κατόπιν αιμοληψίας η περιεκτικότητα του αίματός του σε οινόπνευμα ανέρχονταν σε ένα γραμμάριο και είκοσι πέντε εκατοστά του γραμμαρίου (1,25) ανά λίτρο αίματος, γεγονός το οποίο τον καθιστούσε ανίκανο προς οδήγηση (άρθρο 42 του ΚΟΚ). Περαιτέρω, αποδείχθηκε ότι η παρεμπιπτόντως ενάγουσα ασφαλιστική εταιρεία του κοινοποίησε την από 5-12-2012 εξώδικη πρόσκληση και δήλωση περί διατήρησης αναλλοίωτης της περιουσίας (κινητής, ακίνητης, εταιρικών μεριδίων, εταιρικών μερίδων, ονομαστικών τίτλων, παραστατικών αξιών), της οποίας είναι κύριος ο παρεμπιπτόντως εναγόμενος για την ικανοποίηση οποιοσδήποτε απαίτησής της εναντίον του που θα προέρχεται από την καταβολή αποζημίωσης προς τους συγγενείς της θανούσας, δηλώνοντάς του συγχρόνως ότι κάθε μεταβίβαση περιουσιακού του στοιχείου θα θεωρηθεί ως καταδολιευτική των δικαιωμάτων της και της οποίας θα ζητήσει διάρρηξη. Επομένως και δοθέντος ότι ο αποκλεισμός της ασφαλιστικής κάλυψης δεν μπορεί να προταθεί από την ασφαλιστική εταιρεία έναντι τρίτων, ο παρεμπιπτόντως εναγόμενος οφείλει να καταβάλει στην ασφαλιστική του εταιρεία ό,τι αυτή υποχρεωθεί να καταβάλει στον πρώτο ενάγοντα της κύριας αγωγής, δηλαδή συνολικά 45.592,50 ευρώ από την παράβαση της άνω συμβατικής υποχρέωσης, νομιμοτόκως από την επομένη της επιδόσεως της παρεμπίπτουσας αγωγής μέχρις ολοσχερούς εξοφλήσεως. Τέλος, τα δικαστικά έξοδα της παρεμπιπτόντως ενάγουσας βαρύνουν τον παρεμπιπτόντως εναγόμενο, λόγω της ήττας του (άρθρο 176 του ΚΠολΔ), όπως ορίζονται ειδικότερα στο διατακτικό.

Πηγή: Επιθεώρηση Συγκοινωνιακού Δικαίου - www.esd.gr