Το Δεκέμβριο του 2003 κυκλοφόρησε το εξαιρετικά χρήσιμο βιβλίο από τις Εκδόσεις Σπύρου με τίτλο «Το δικαίωμα στην αποτυχία!» για ασφαλιστές, τόσο με αποτυχημένες, όσο και με επιτυχημένες πωλήσεις.

Μέσα από μια σειρά σημαντικών κειμένων από επιτυχημένους ανθρώπους, το εν λόγω βιβλίο πραγματεύεται -όπως προδικάζει και ο τίτλος- ότι η αποτυχία δεν είναι κάτι που πρέπει να φοβόμαστε, αλλά μάλιστα ένα δικαίωμα απαραίτητο για τον άνθρωπο προκειμένου να εξελιχθεί μέσα από προσπάθειες, να πετύχει τους στόχους του και να φτάσει στην κορυφή. Άλλωστε, χωρίς την αποτυχία δεν υπάρχει η επιτυχία.

Το βιβλίο αποτελείται από οκτώ άρθρα που συγγράφουν οι: Νίκος Αδαμαντιάδης, Νίκος Βασιλειάδης, Δημήτρης Βαφείδης, Σμαρούλα Παντελή, Μανώλης Πρατικάκης, Αντώνης Σπανός, Ευάγγελος Σπύρου και Χρήστος Σταυρίδης.

Διαβάστε παρακάτω την εισαγωγή και τον πρόλογο του εκδότη Ευάγγελου Γ. Σπύρου καθώς και το άρθρο της Δρ. Σμαρούλας Παντελή.

Εισαγωγή Εκδότη

Το βιβλίο «Το δικαίωμα στην αποτυχία» αφιερώνεται σ’ όλους τους ασφαλιστές του κόσμου που κάθε μέρα φαίνεται ότι έχουν “αποτυχημένες” πωλήσεις στην προσπάθειά τους να εξασφαλίσουν συνανθρώπους τους σε δύσκολες ώρες... Παρά την άρνηση των περισσότερων πελατών τους να εξοικονομήσουν χρήματα για τους ίδιους και τα αγαπημένα τους πρόσωπα, αυτοί συνεχίζουν χάρη στο “δικαίωμα στην αποτυχία”... Οι άλλοι νομίζουν ότι “απέτυχαν”, αυτοί δεν το πίστεψαν ποτέ...

Δεκέμβριος, 2003
Ευάγ. Γ. Σπύρου

Πρόλογος

«Το δικαίωμα στην αποτυχία» αφιερώνεται σε όλους τους επιτυχημένους που οικοδόμησαν την όποια επιτυχία τους πάνω σε μικρές και μεγάλες πέτρες πολλών προσπαθειών πολλές από τις οποίες ήταν “αποτυχημένες” ως μεμονωμένες κινήσεις, “επιτυχημένες” όμως στο σύνολό τους όπως οι πέτρες αποτελούν ανώφελο σωρό πριν “οικοδομηθούν” από έμπειρα χέρια τεχνήτη οικοδόμου και “ενταχθούν” στο σχέδιο ικανού αρχιτέκτονα.

Οκτώ άρθρα επιτυχημένων ανθρώπων παραθέτουν σκέψεις και εμπειρίες για να γίνουν αφορμή διαλόγου ή προσωπικού μονόλογου προς αυτοβελτίωση. Τους ευχαριστώ πολύ.

Όσοι νιώθουν το δικαίωμα στην αποτυχία, είναι αυτοί που ρισκάρουν, που αμαρτάνουν, που τολμούν και ξανατολμούν, που διαρκώς προσπαθούν, που ανακαλύπτουν, που δραστηριοποιούνται, που αυτοβελτιώνονται, που προπονούνται προς την τελειότητα. Η εκκλησία έχει ολόκληρο μυστήριο, την εξομολόγηση, για να αναδείξει τη σημασία αυτού του θέματος! Προσωπικά θα φοβόμουν πολύ αν μου απαγόρευαν να αποτύχω! Την Κυριακή της επιστροφής του Ασώτου και της αγκαλιάς του πατέρα ίσως θα έπρεπε να εορτάζεται το δικαίωμα στην αποτυχία! Δε θα τολμούσα τίποτα και θα αχρηστευόμουν σαν τα πουλιά στο κλουβί που δεν μπορούν να πετάξουν! Κι εγώ θέλω να ’χω φτερά να πετώ με κάθε καιρό, και να είμαι γυμνασμένος στις καλές και κακές μέρες. Θέλω να ’μαι άνθρωπος καλής γενιάς αν αυτούς που τραγούδησε ο ποιητής Μένανδρος όταν έλεγε ότι «ο άνθρωπος που κρατάει από πραγματικά καλή γενιά πρέπει να αντιμετωπίζει σωστά και τα καλά και τα κακά όταν τον βρίσκουν...».

Το δικαίωμα στην αποτυχία είναι “ευγενική παραχώρηση” του Θεού να γνωρίζουμε το ανθρώπινο μέτρο. Ίσως είναι και το κλειδί που θα μας ανοίξει τον “Παράδεισο” της Σωτηρίας μας με επιτυχία, αυτόν που χάσαμε μεθυσμένοι στον εγωισμό μας.

Ευάγ. Γ. Σπύρου
Μελίσσια, 2003

Το δικαίωμα στην αποτυχία είναι προϋπόθεση για την επιτυχία

Γράφει η ψυχολόγος Dr. Σμαρούλα Παντελή

Να στοχεύεις στην κορφή ή στο να φτάσεις πρώτος;

Οι περισσότεροι από μας χάνουμε το δρόμο προσπαθώντας να βγούμε πρώτοι και όχι στοχεύοντας στην κορφή. Αλήθεια, σε τι διαφέρει ένας πεζοπόρος που τρέχει να φτάσει πρώτος από εκείνον που προχωρά απλά προς την κορφή;

Όσοι έχετε την εμπειρία μιας πεζοπορίας στο βουνό θα ξέρετε πως το να περπατάς μονάχος στο βουνό δεν είναι καθόλου φρόνιμο. Ένα απλό στραμπούληγμα στον αστράγαλο, ένα αθώο πέσιμο, μπορούν να σε καθηλώσουν με κίνδυνο να μείνεις μόνος και αβοήθητος για αρκετές ώρες με το ενδεχόμενο να χάσεις καμιά φορά τη ζωή σου. Δεν είναι σπάνιο ν'ακούσουμε στις ειδήσεις πως κάποιος ορειβάτης χάθηκε στο βουνό γιατί οι σύντροφοί του τον άφησαν χτυπημένο και δεν πρόλαβαν να φέρουν εγκαίρως βοήθεια. Κι όμως, παρ’ όλα αυτά, ακόμη και έμπειροι ορειβάτες πετσορπούν μόνοι στο βουνό και ξεκόβουν από την ομάδα για να φτάσουν πρώτοι, για να είναι οι μοναδικοί.

Είναι όμως κι εκείνοι που περπατούν σταθερά και πηγαίνουν μπροστά χωρίς απερισκεψίες, βιασύνη, έπαρση, άγχος και φόβο. Περπατούν με βήμα σταθερό και καρδιά ιεραπόστολου όπως λέει και ο ποιητής Οδυσσέας Ελύτης. Περπατούν και στοχεύουν στην κορφή. Χαίρονται τη διαδρομή, έχουν ρυθμό, αισθάνονται τη γη κάτω από τα πόδια τους και ευγνωμονούν τον πλάστη για τη γη και για τα πόδια. Είναι συνοδοιπόροι σ’ ένα ταξίδι μαγικό που δεν ολοκληρώνεται παρά μόνο όταν και ο τελευταίος της παρέας θα φτάσει εκεί ψηλά και θα ακουμπήσει το κολονάκι της κορφής.

Σ’ αυτή τη διαδρομή δεν υπάρχει αποτυχία. Υπάρχει το όνειρο, η ψυχή της ομάδας και ο ρυθμός που κάνουν και τον πιο αδύναμο να συμφιλιωθεί με το ύψος και να τολμήσει.

Πολλές φορές στα σεμινάρια επικοινωνίας δέχομαι την ερώτηση: “Και πώς θα βγω πρώτος;” Κι εγώ απαντώ “Με κέφι”. Όταν έχεις κέφι προχωράς με μια καρδιά γεμάτη ζωντάνια και ρυθμό, γεμάτη όνειρα και θέληση και τότε η πρωτιά αποκτά ξαφνικά άλλες διαστάσεις.

Ας δούμε για λίγο από πιο κοντά ποια είναι η ψυχολογία που περιβάλλει έναν αποφασισμένο να φτάσει στην κορφή και έναν που στοχεύει να φτάσει πρώτος στην κορφή.

Ο πρώτος είναι γεμάτος ενέργεια και κέφι που πηγάζει από το όνειρό του, το όραμά του, την κορφή. Οργανώνεται, μεθοδεύει τις κινήσεις του, στελεχώνει την παρέα του (την ομάδα του), φτιάχνει το χρονοδιάγραμμα, φροντίζει για τα υλικά που θα χρειαστεί και ξεκινά. Αισθάνεται χαρά γι’ αυτό το νέο ξεκίνημα και ξέρει πως και το πιο μεγάλο ταξίδι ξεκινά με το πρώτο βήμα. Έτσι, δε διστάζει να προχωρά βήμα βήμα και ν’ απολαμβάνει τη διαδρομή.

Ο δεύτερος, που θέλει να φτάσει πρώτος, βιώνει από την αρχή κάποιο άγχος που τον εμποδίζει να οργανωθεί καλά και συνήθως του δημιουργεί μια μικρή σύγχυση που μπορεί να τον οδηγήσει σε μια αναποτελεσματική προετοιμασία. Συνήθως ενεργεί μόνος του χωρίς ομάδα, ή διαλέγει άτομα που θα στελεχώσουν την ομάδα του που είναι ελαφρώς κατώτερα από εκείνον έτσι ώστε η πρωτιά του να είναι εξασφαλισμένη. Δεν μπορεί να χαρεί πολύ στη διαδρομή αφού συνεχώς αγωνιά να φτάσει πρώτος και όλο συγκρίνει τον εαυτό του με τις επιδόσεις των άλλων, κάτι που του δημιουργεί μοναξιά.

Έχουμε λοιπόν δύο ανθρώπους που πορεύονται στον ίδιο δρόμο με την ίδια φαινομενικά κατεύθυνση και με τελείως διαφορετικό σενάριο. Η χαρά του ενός προσδιορίζεται από το φτάσιμο στο στόχο (την κορφή) που επιτελείται μέσα από ομαδική προσπάθεια, συνεργασία, αλληλεγγύη και οργάνωση, ενώ η χαρά του άλλου προσδιορίζεται από την αποτυχία των συνοδοιπόρων του να τον ξεπεράσουν στη διαδρομή.

Ποιος από τους δύο έχει πετύχει; Ποιος μπορεί να θεωρηθεί άξιος; Ποιο από τα δύο σενάρια αξίζει περισσότερο και γιατί;

Ο συντομότερος τρόπος για να φτάσεις κάπου είναι να έχεις καλή παρέα!

Όσοι εργαζόμαστε γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά πως τα χρήματα δεν είναι ο μοναδικός λόγος που μας κρατά δραστήριους, δημιουργικούς και παραγωγικούς. Οι καλές σχέσεις με τους ανθρώπους γύρω μας (τους συνεργάτες μας, τους πελάτες μας, τα αφεντικά μας), η αίσθηση πως είμαστε σημαντικοί, χρήσιμοι και αποδεκτοί, και το συναίσθημα της ασφάλειας που μας προκαλεί το να νιώθουμε πως ανήκουμε στην ομάδα, είναι εκείνα που ισοφαρίζουν τις δυσκολίες και τις εντάσεις και μας οδηγούν στο να αγαπήσουμε τη δουλειά και το στόχο μας μέσα σ’ αυτήν.

Το να προχωράς λοιπόν παρέα με άτομα που εξ’ αρχής θεωρείς “δεύτερα”, ή κατώτερα από σένα, άτομα που νιώθεις πως δεν μπορούν να σε στηρίξουν, ή πως δεν προσεγγίζουν τη δική σου “μεγάλη” σκέψη, φέρνει ένα συναίσθημα απομόνωσης και ματαιότητας. Το να το έχεις βέβαιο πως είσαι ο πρώτος γιατί κανείς δεν μπορεί να φτάσει τη δική σου διάνοια ή ικανότητες, είναι τόσο βαρετό που μπορεί να σε οδηγήσει σε μελαγχολία. Όσα ρεκόρ και να σπάσεις, θα ‘σαι μόνος να χειροκροτείς τον εαυτό σου γιατί κανένα δε θα θεωρείς ικανό να σε χειροκροτήσει.

Μάθε να βαθμολογείς τον εαυτό σου συγκρίνοντάς τον με το χθες και όχι με τους άλλους. Σήμερα γίνε καλύτερος από χθες.

Ποιο είναι το νόημα μιας πρωτιάς που δεν περιλαμβάνει την εξέλιξη; Ποιο είναι το νόημα μιας επαναλαμβανόμενης νίκης όταν οι αντίπαλοι είναι δεδομένο πως θα χάσουν;

Μήπως η επιτυχία και η αποτυχία δεν ορίζονται μόνο από το πόσο ψηλά βάζουμε εμείς ή μας βάζουν κάποιοι άλλοι τον πήχη, αλλά και από τις συνθήκες που επικρατούν στη διάρκεια της προσπάθειας;

Γενικά υπάρχει η άποψη πως επιτυχημένοι μπορούμε να θεωρηθούμε μόνο αν καταφέρουμε να ξεπεράσουμε τους άλλους. Αυτή η θεώρηση της επιτυχίας είναι ίσως ένα από τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά της ανταγωνιστικής κοινωνίας μας. Μερικοί μάλιστα πιστεύουν πως ο κόσμος γενικά θυμάται μόνο τους πρώτους. Πόσο αλήθεια είναι όλ’ αυτά, κι αν είναι, πόσο μπορεί να ευθύνεται ο καθένας από μας για μια τέτοια ψυχολογική και κοινωνική ισοπέδωση;

Κάθε άνθρωπος έχει την αξία του ανεξάρτητα από τη γνώμη των άλλων.

Κάθε άνθρωπος δικαιούται να ονειρεύεται, να έχει επιθυμίες και να βάζει στόχους. Κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να προσπαθεί και να απολαμβάνει τα αποτελέσματα των προσπαθειών του. Η επιτυχία είναι μόνο αποτέλεσμα προσπαθειών, διαφορετικά μιλάμε για τύχη. Όποιος θέλει την επιτυχία, χρειάζεται να μπορεί να φιλοξενήσει και την αποτυχία. Να μπορεί να διδαχθεί απ' αυτήν και να προσπαθεί ξανά με περισσότερη ωριμότητα και αποφασιστικότητα.

Όταν κάποιος δίνει στον εαυτό του το δικαίωμα να αποτύχει, τότε αντιμετωπίζει τα πράγματα με λιγότερο άγχος και περισσότερο κέφι. Εξάλλου μόνο αυτοί που προσπαθούν μπορούν να αποτύχουν πού και πού. Γιατί αυτοί που πετυχαίνουν χωρίς να προσπαθούν είναι απλά τυχεροί. Όμως η τύχη δεν είναι πάντα με το μέρος μας κι έτσι δεν μπορούμε να βασιστούμε σ’ αυτή προκειμένου να φτάσουμε στην κορφή που κατοικούν τα όνειρά μας.

Αν δεν ξέρεις που πηγαίνεις, σίγουρα θα φτάσεις κάπου που δε θα σου αρέσει.

«Όσο αισθάνομαι υπάρχω και όσο υπάρχω μπορώ να ονειρεύομαι και να βάζω στόχους. Θέλω να πατήσω πολλές κορφές. Θέλω να το κάνω με κέφι και καλή συντροφιά. Θέλω ν'ατενίσω το τοπίο από ψηλά και να χαρώ την ευφορία του κάθε μικρού και μεγάλου κατορθώματός μου. Κι αν κουραστώ στη διαδρομή, θέλω κάποιος να μου δώσει το χέρι για να ξαναβρώ τη δύναμή μου και να συνεχίσω το ταξίδι. Θέλω να φτάσω στην κορφή, εκεί που κατοικούν τα όνειρά μου. Θέλω να φτάσουν πρώτος και δεύτερος και τρίτος, δε με νοιάζει και τόσο. Θέλω όμως εκεί που θα βρεθώ να μην είμαι μόνος.»

Βιογραφικό
Η Σμαρούλα Παντελή είναι διδάκτωρ ψυχολογίας και συγγραφέας. Συνεργάζεται με μεγάλες εταιρίες και οργανισμούς και έχει διοργανώσει και συντονίσει πολλά σεμινάρια επικοινωνίας σχεδόν σε όλες τις ασφαλιστικές εταιρίες τα τελευταία δεκαεφτά χρόνια. Εργάζεται ως ψυχοθεραπεύτρια με άτομα και ομάδες και διοργανώνει σεμινάρια προσωπικής ανάπτυξης. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί της στο τηλ. 210-7225538 ή στο Διαδίκτυο στο [email protected]. Τα βιβλία της κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα.

Δείτε παρακάτω και τα υπόλοιπα βιβλία των Εκδόσεων Σπύρου

«Ασφαλιστές, Έμποροι και Ιστορία Ελληνικού Έθνους»

«Βασική Εκπαίδευση Ασφαλιστικών Διαμεσολαβητών στους κλάδους και τα προϊόντα Ζωής και Γενικών Ασφαλίσεων»

Βιβλία Εκδόσεων Σπύρου: «Συλλεκτικά Ασφαλιστήρια» - Με ιστορία και καλλιτεχνική αξία από το 19ο έως τον 20ό αιώνα

Βιβλία Εκδόσεων Σπύρου: «Ιερά Μονή Παναγίας Κατερινούς - Το Γενέσιον της Θεοτόκου»