Δεν είναι μαζί μας εδώ και ένα χρόνο 58 συμπολίτες μας. Κι έφυγαν με τον πιο φρικτό τρόπο στην εθνική τραγωδία με την σύγκρουση δυο τραίνων πέρσι σαν σήμερα στα Τέμπη. Κι έφυγαν όχι γιατί δεν έκανε καλά την δουλειά του ο σταθμάρχης της βάρδιας, ο καπάτσος σύμβουλος της εταιρείας ή ο υπουργός της κληρονομικής δημοκρατίας που ζούμε αλλά γιατί ολόκληρη η κοινωνία μας ζει εδώ και χρόνια μια πρωτοφανή παρακμή όχι μόνο ανέχεται αυτή την κατάσταση αλλά την επικροτεί, την αποδέχεται και την διαιωνίζει.

Το χειρότερο σημάδι αυτής της παρακμής είναι ότι τραγωδίες, όπως οι νεκροί στο Μάτι, ο πνιγμός 600 ανθρώπων στο Ιόνιο, οι καμένοι στα Τέμπη, αλλά και οι φωτιές που ρήμαξαν την Ελλάδα, οι πλημμύρες στη Θεσσαλία, η διαρκώς διογκούμενη ανέχεια, οι χιλιάδες πλειστηριασμοί, η ανεπάρκεια του συστήματος υγείας και της δικαιοσύνης η καθημερινή βαρβαρότητα αντί να είναι ένα θέμα μόνιμης και σε εθνικό επίπεδο συζήτησης, μέσω της χειραγώγησης από διάσημα γραφεία συμβούλων και επικοινωνιολόγων που πληρώνει αδρά το πολιτικό σύστημα, αποδυναμώνεται σε δεύτερα και μη ουσιώδη ζητήματα.

Έτσι, σήμερα που όλη η χώρα βρίσκεται σε μια απεργία (πλην του ιδιωτικού τομέα φαντάζομαι που του έχει αφαιρεθεί αυτό το δικαίωμα) για κοινωνικά ζητήματα και φυσικά την επέτειο του ενός χρόνου από την επέτειο της τραγωδίας των Τεμπών θαρρώ πως πρώτη σκέψη όλων όσων θα συμμετάσχουν, δια ζώσης ή εξ αποστάσεως, το ερώτημα που πρώτα πρέπει να απαντηθεί, είναι: «που ήμασταν τόσα χρόνια και πως αφήσαμε να γίνουν αυτά;». 

Ηλίας Γ. Προβόπουλος