Την Παραμονή των Φώτων, του Σταυρού, τελείται το πρωί στις εκκλησίες ο μικρός αγιασμός. Ύστερα ο παπάς με ένα δοχείο αγιασμένο νερό, ένα κλωνί βασιλικό και το Σταυρό γυρίζει και αγιάζει όλα τα σπίτια της ενορίας του ψέλνοντας το τροπάριο των Θεοφανείων.
Και καθώς λέει η λαϊκή μας παράδοση τα καλικατζάρια τρομάζουν και τρέχουν να εξαφανιστούν στα τάρταρα, πριν τα έβρουν τα Θεοφάνεια, τσιρίζοντας τρομαγμένα: «Φεύγεστε να φεύγουμε, έρχεται ο ζουρλόπαπας με την αγιαστούρα του και με τη βρεχτούρα του».
Κείνα τα χρόνια, που οι παπάδες δεν είχαν μισθό, πορεύονταν μόνο με τα φιλοδωρήματα των πιστών. Ένας λοιπόν παπάς μπήκε σε ένα σπιτικό. Από την πόρτα άρχισε να ψέλνει το «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε ...». Σαν δεν είδε τη νοικοκυρά του σπιτιού, αλλά μόνο ένα παιδί της, άλλαξε ...στίχο:
- Πού είναι η μάνα σου Γιάννη;
- Πάει στη βρύση να πλύνει παππούλη, απαντά το παιδί.
- Α! την κατηραμένη, τέτοια μέρα πλένει!
- Παππούλη, η μάνα μου άφησε στο τραπέζι ένα λουκάνικο για σένα.
- Α! την ευλογημένη, ας είναι καλά κι ας πλένει.
Ευχαριστήθηκε ο παπάς, συνέχισε την ψαλμωδία, έχωσε το λουκάνικο στα ράσα του και κίνησε για το γειτονικό σπίτι.

ΥΓ. Του Βασίλη Κανέλλου, δάσκαλου από την Σπερχειάδα