Ότι και να πει ή να γράψει κάποιος σήμερα είναι λίγο. Μετά την θυσία των δυο αεροπόρων στην Εύβοια, θόλωσαν τα μυαλά, αποσυντονίστηκαν τα πλήκτρα. Θυμός, αγανάκτηση, φρίκη, απελπισία. Όλα μαζί στροβιλίζονται στον εσωτερικό διάλογο καθενός μας και αναλόγως εκφράζονται και στη δημόσια σφαίρα. Η επωδός, πέρα από το πένθος θα πρέπει να είναι: «ποτέ πια άλλα θύματα» σε τέτοιες καταστάσεις ή το καλύτερο να φροντίσουμε να μην επαναλαμβάνονται.
Το πως θα γίνει αυτό, είναι ζήτημα ολόκληρης της Κοινωνίας και φυσικά των ηγετών που δια της ψήφου, αναλαμβάνουν τις υποχρεώσεις της διακυβέρνησης. Είναι ένας νόμιμος τρόπος για να μην πούμε πως ζούμε σε μια ζούγκλα. Οι ευθύνες όμως και σε κάθε περίπτωση είναι μοιρασμένες και η κάθε πλευρά ας δει μια φορά ακόμη που σφάλλει και ας αλλάξει πρακτική για να μην ζούμε κάθε χρόνο αυτή την φρίκη.
Η θυσία του σμηναγού Χρήστου Μουλά και του ανθυποσμηναγού Περικλή Στεφανίδη ας γίνει ένα παράδειγμα και για τις δυο πλευρές. Η Πολιτεία από την πλευρά της ας δείξει επιτέλους το ανάλογο ενδιαφέρον τόσο για τα υλικά μέσα που κινητοποιεί γι’ αυτές τις έκρυθμες καταστάσεις αλλά πολύ περισσότερο για τους ανθρώπους που είτε από καθήκον, είτε επαγγελματικά αναλαμβάνουν να τα κινήσουν.
Η Κοινωνία από την άλλη, δεν μπορεί να στέκεται βουβή και αμέτοχη μπροστά σε όλα αυτά που συμβαίνουν και συχνά – πυκνά την κλονίζουν. Ας βάλλει επιτέλους μια κόκκινη γραμμή, ας ορίσει ένα όριο μέχρι που θα μπορεί να ανέχεται τα στρεβλά και τα παράδοξα της Πολιτείας και να σηκώσει κεφάλι. Αυτή εξάλλου είναι πάντα η χαμένη, αυτή θα θρηνεί τους ανθρώπους κι αυτή θα κλαίει πάνω στις στάχτες.
Ο Χρήστος και ο Περικλής θυσιάστηκαν να σώσουν ένα δάσος στην άκρη της Εύβοιας και έγιναν άθελά τους ήρωες που στο εξής συχνά θα μνημονεύουμε. Φαντάζομαι, πως από εκεί ψηλά που θα μας βλέπουν τα άτυχα παλικάρια θα ήθελαν να φροντίσουμε όλοι, Πολιτεία και Κοινωνία να μην βρεθούν άλλοι στη θέση τους αλλά ούτε και η Χώρα να δοκιμάζεται απ’ όλα αυτά τα δεινά και να απαιτεί κατορθώματα.
Η θυσία σας Χρήστο και Περικλή δεν θα πάει χαμένη…
