Οι κάτοικοι στο κέντρο της Αθήνας άρχισαν να αραιώνουν δραματικά μετά τον πόλεμο καθώς γύρω από τις πλατείες, τους μεγάλους δρόμους και τα διάφορα κυβερνητικά κτίρια όπου υπήρχε διαθέσιμος χώρος δημιουργήθηκαν γραφεία παλιά και καινούργια επαγγέλματα που δημιουργούσε η νέα εποχή. Χάρη δε στην αστυφιλία που αποτέλεσε την μεγάλη (μεταπολεμική) ιδέα και μοχλό προόδου και ανάπτυξης όπως ισχυρίζονταν τότε οι ομάδες που ανέλαβαν να αναστήσουν την Ελλάδα και με την βοήθεια της αντιπαροχής, το κέντρο γέμισε κτίρια αποκλειστικά γραφείων. Σε αυτά εγκαταστάθηκαν δικηγόροι, συμβολαιογράφοι, ασφαλιστές, γιατροί, εταιρείες πάσης φύσεως, φροντιστήρια καθώς και ένα πλήθος επαγγελματιών που όλοι μαζί διατηρούσαν ζωντανή την καρδιά της πόλης.
Αυτό κράτησε σχεδόν μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80, περίοδο κατά την οποία το κέντρο της πόλης είχε γίνει αβίωτο λόγω του κυκλοφοριακού και του νέφους και μετά από μια γερή δόση προπαγάνδας υπέρ των εργολάβων όλης της Αττικής άρχισε να αδειάζει. Τότε ήταν που άρχισε να φεύγουν τα γραφεία προς περιοχές στις οποίες οι συνθήκες ήταν υποτίθεται πιο ευνοϊκές για τους επαγγελματίες και τους πελάτες τους. Η μεγάλη έξοδος και η καθοριστική έγινε όμως όταν μεταφέρθηκαν τα δικαστήρια από το Αρσάκειο στην πρώην Σχολή Ευελπίδων και την Αλεξάνδρας καθώς οι δικηγόροι και όσοι είχαν σχέση με την Δικαιοσύνη αναζήτησαν στέγη εκεί κοντά. Έτσι καθώς δεν υπήρξε ενδιαφέρον από άλλους επαγγελματίες έμειναν άδεια πολλά γραφεία και ερήμωσαν ολόκληρα κτίρια, ιδιαίτερα στην περιοχή γύρω από την Ομόνοια και την πλατεία Βάθη που άλλαξε ριζικά η εικόνα τους και κατακλύστηκαν από την παρανομία και σκοτεινές δοσοληψίες.
Η ερήμωση της πόλης δεν οφείλεται βέβαια μόνο στην εγκατάλειψή της από τα γραφεία. Ένα σωρό άλλο παράγοντες συνέτειναν σε αυτό κι έτσι την βρήκε η τουριστική αξιοποίηση που μπορεί να ικανοποιεί κάποιους επιχειρηματίες αλλά οι κάτοικοί της νιώθουν άβολα πια μέσα στο πλήθος των τουριστών που πλέον την κατακλύζουν και περιθωριοποιούν όποια άλλη, πλην των σχετικών υπηρεσιών, δραστηριότητα των Αθηναίων. Πολλοί ούτε για βόλτα πια δεν πλησιάζουν πια το κέντρο το οποίο έπαψε να φιλοξενεί και βασικές πολιτιστικές μονάδες, όπως η Λυρική, η Εθνική Βιβλιοθήκη, κινηματογράφους, θέατρα καθώς και ορισμένες πανεπιστημιακές σχολές. Όσοι απόμειναν να εργάζονται ή να έχουν επαγγελματική στέγη στο κέντρο της πόλης την βλέπουν ημέρα την ημέρα να ερημώνει περισσότερο. Κάποιες δε σκηνές της για τους πολλούς περνούν αδιάφορες αλλά για όσους αγαπούν ακόμη την πόλη, είναι πολύ στενάχωρες και ιδιαίτερα όταν βλέπουν να αδειάζουν γραφεία καθώς γνωρίζουν πως δεν θα βρεθεί κάποιος πάλι να τα ζωντανέψει.
Όπως χθες όταν στη γωνία Χαριλάου Τρικούπη και Ακαδημίας, ένα σημείο της πόλης που τελευταία φθίνει ραγδαία, ένα συνεργείο άδειασε κάποιο γραφείο και άφησε δίπλα στα σκουπίδια κάποια από τα έπιπλα. Ούτε τον Δήμο, που λέει ότι έχει τέτοιες υπηρεσίες, ειδοποίησαν να έρθει να τα πάρει, τα κατέβασαν στο πεζοδρόμιο και τα άφησαν στην τύχη τους. Κάποιοι της γειτονιάς τα είδαν με συγκίνηση -ίσως να ήξεραν σε ποιον ανήκαν- καθώς γι’ αυτούς σήμαινε άλλο ένα γραφείο άδειο, ένας επαγγελματίας λιγότερος, μια πελατεία πια χαμένη. Οι υπόλοιποι τα προσπερνούσαν χωρίς να δείξουν το παραμικρό ενδιαφέρον.
Ο μόνος που έδειξε ενδιαφέρον, και χάρη αυτού που έκανε το τελευταίο ξόδι των επίπλων κάποιου γραφείου της Αθήνας, δημιουργήθηκε αυτό το σημείωμα ήταν ένας πλανόδιος παλιατζής που αφού τα εξέτασε, υπολόγισε τον όγκο που θα έπιαναν και άρχισε να τα χώνει στο σαράβαλό του. Μια κούρσα ήταν αλλά το πως κατάπιε έναν καναπέ και δυο πολυθρόνες μοιάζει απίστευτο. Με τον τρόπο του έκανε τον επίλογο για ένα γραφείο το οποίο δεν πρόκειται να ξαναλειτουργήσει για κανένα πια σκοπό. Όταν αδειάσουν όλα σε αυτό το κτίριο, είτε με φυσικό τρόπο, είτε με εξαγορά, δεν αποκλείεται να δούμε ένα ακόμη ξενοδοχείο, όπως σε πολλά άλλα διπλανά, στην γωνία Ακαδημίας και Χαριλάου Τρικούπη.
