Ο Τάκης Σινόπουλος (1917 - 1981) υπήρξε ένας από τους σημαντικούς ποιητές της μεταπολεμικής γενιάς. Ως γιατρός (παθολόγος) έζησε στην πρώτη γραμμή όλη την δεκαετία 1940 - 1950, από τον ελληνοϊταλικό πόλεμο ως στα μέτωπα του Εμφυλίου και εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή το 1951. Ανήκει στην πρώτη μεταπολεμική γενιά. Επηρεάστηκε ιδιαίτερα από τους Τ.Σ. Έλιοτ, Γιώργο Σεφέρη και Έζρα Πάουντ. Έργα του που κυκλοφόρησαν: «Μεταίχμιο», «Άσματα», «Η νύχτα και η Αντίστιξη», «Το Άσμα της Ιωάννας Κωνσταντίνου», «Η ποίηση της ποίησης», «Πέτρες», «Νεκρόδειπνος», «Το Χρονικό», «Συλλογή I», «Ο Χάρτης», «Νυχτολόγιο» (πεζό). Απεβίωσε στον Πύργο στις 25 Απριλίου 1981, παραμονή του Πάσχα. Ήταν παντρεμένος με την Μαρία Ντότα, η οποία το 1995 δώρισε το σπίτι που έμενε στον δήμο Νέας Ιωνίας με σκοπό την στέγαση του ιδρύματος «Τάκης Σινόπουλος - Σπουδαστήριο Νεοελληνικής Ποίησης» που αποτελεί οργανισμό ο οποίος σύμφωνα με τους σκοπούς του είναι αφιερωμένος στην ελληνική και ξένη ποίηση και στην διάδοσή της στην κοινωνία. Προτομή του ποιητή φιλοτεχνημένη από τον Δημήτρη Αρμακόλα (1939-2009) υπήρχε στην πλατεία, έξω από το σπίτι του, στην οδό Τάκη Σινόπουλου στον Περισσό.

Είναι λίγα αυτά που αναφέρονται σε τούτο το σημείωμα για τον Τάκη Σινόπουλο και προτάσσονται περισσότερο να ξέρουμε για το σε ποιόν ανήκε η προτομή που ξεκόλλησαν και άρπαξαν άγνωστοι προχθές το βράδυ από το σημείο που βρίσκονταν στη Νέα Ιωνία. Η περίπτωση δε του Τάκη Σινόπουλου δεν είναι η μοναδική αλλά χάρη σε αυτή τη νέα αρπαγή και με τον τρόπο που έγινε έρχεται πάλι στην επικαιρότητα και θα σταματήσει να επαναλαμβάνεται υποθέτω όταν σαρωθεί και από την πλατεία Κολοκοτρώνη μπροστά από την Παλαιά Βουλή στη Σταδίου και ο έφιππος ανδριάντας του Αρχιστράτηγου Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, έργο του Λάζαρου Σώχου. Παράδοξο δε είναι πως βρίσκεται ακόμη στη θέση του στην πολύπαθη πλατεία Βικτωρίας το εξαιρετικό σύμπλεγμα «Ο Θησεύς σώζει την Ιπποδάμειαν», έργο του Γερμανού γλύπτη Γιοχάνες Πφουλ. Όλα τα άλλα «ψιλά», τις προτομές του Τρίτση και του Δομίνικου Θεοτοκόπουλου μπροστά στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων και κάτι άλλα έργα σε διάφορες γωνιές της πόλης ξηλώθηκαν και οδηγήθηκαν είτε αυτούσια, είτε διαλυμένα στα χυτήρια όπου πουλήθηκαν με το κιλό ως παλιοσίδερα.

Ποιοι κάνουν αυτή τη δουλειά δεν είναι ανάγκη να το συζητήσουμε. Συνήθως στοχοποιούνται και όχι αδίκως οι Ρομά (Τσιγγάνοι ή γύφτοι λέγονταν παλαιότερα πριν επικρατήσει το δόγμα της πολιτικής ορθότητας) και τούτο μπορεί να καταλάβει κάποιος από το δελτίο συμβάντων της Αστυνομίας. Την φήμη αυτή εκμεταλλεύονται όμως και άλλοι πολλοί, κάποιοι από τους οποίους δεν αρκούνται στο ψιλό ψάρεμα των παλιοσίδερων και των άδειων κουτιών αναψυκτικών από τους κάδους και πιάνουν και χοντρά αντικείμενα. Από μεταλλικά πορτοπαράθυρα εγκαταλελειμμένων κτηρίων μέχρι και σωλήνες ύδρευσης ακόμα και καλώδια ηλεκτροδότησης των τρένων έχουμε ακούσει πως μπαίνουν στο στόχο τους. Σε μια προτομή θα κόλωναν;

Έχει μια πρακτική αυτό το πράγμα που ούτε οι περίοικοι την παίρνουν είδηση πόσο μάλλον οι διωκτικές αρχές οι οποίες καλούνται όταν γίνει η αφαίρεση κάποιου αντικειμένου. Οι ενδιαφερόμενοι για την αρπαγή γυροφέρνουν δήθεν αδιάφορα πολλές φορές και σε διάφορες στιγμές της ημέρας και ιδίως της νύχτας εκεί που πρόκειται να δράσουν, χαρτογραφούν την περιοχή, σημειώνουν τα σημεία από τα οποία ενδεχομένως μπορεί να γίνουν αντιληπτοί, σχεδιάζουν την διαφυγή τους σε περίπτωση που χρειαστεί, διαλέγουν τον πιο ασφαλή γι’ αυτούς δρόμο προς το χυτήριο ή την αποθήκη. Σε αποθήκη σπάνια πηγαίνουν αυτά τα αντικείμενα γιατί υπάρχει περίπτωση να τους πιάσουν και αυτά να τους ενοχοποιήσουν ή ακόμα να γίνουν αιτία διαμάχης με άλλους «συναδέλφους». Γι’ αυτό και τα πηγαίνουν αμέσως στα χυτήρια, τα οποία κανένας δεν ελέγχει και τα λιώνουν αμέσως. Έτσι όπως λέει και ο φίλος Θανάσης Γαλανάκης, μια προτομή ταχύτατα καταλήγει να γίνει  λίγα κιλά μπρούντζος.   

Το σημείωμα δεν έχει στόχο να επικρίνει τους πολίτες γιατί δεν «βλέπουν» και να είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να τηλεφωνήσουν στην Αστυνομία να επέμβει και να ελέγξει  τον κάθε που λογίζεται ως ύποπτος. Τούτο είναι μια ζοφερή προοπτική για όλους και με άσχημο σίγουρα τέλος – αν έχει. Θέλει όμως να θυμίσει πως σε όλο αυτό το ζήτημα, του δημοσίου χώρου να πούμε δίνοντάς του μια ευρύτερη προοπτική είναι πολλά που έχουν να κάνουν με την κοινωνικότητα που αναπτύσσεται μεταξύ ημών και αλλήλων και στην οποία βάση είναι η παιδεία, ατομική, δημόσια, κοινοτική, πολιτική, σε όλες τις εκφράσεις της ζωής στην πόλη ή στο χωριό. Μια παιδεία που ξεκινάει από το σπίτι, μετά το σχολείο, το πανεπιστήμιο αλλά εκεί που δοκιμάζεται περισσότερο είναι ο δρόμος και η ανοιχτή πόλη που όλα είναι ενδεχόμενα.

Μια ανοιχτή πόλη ή μια γειτονιά επί του προκειμένου δεν θα είχε να φοβηθεί τίποτα και από κανέναν γυρολόγο άρπαγα ο οποίος αν συλληφθεί, μπορεί να καταδικαστεί για την αρπαγή και ότι άλλο. Για εκείνο όμως που δεν μπορεί να κατηγορηθεί και να αυξηθεί η ποινή του είναι αν γνώριζε ποιος ήταν ο Τάκης Σινόπουλος και βεβαίως αν έχει διαβάσει ποτέ ποιήματά του. Άλλοι μπορεί να κατηγορηθούν γι’ αυτό κι ακόμη περισσότερο γιατί εξόρισαν τους ποιητές από την πόλη. Η αρπαγή της προτομής του Τάκη Σινόπουλου είναι μια ευκαιρία να το ξανασκεφτούμε...

Στην κεντρική φωτογραφία, η αρπαγείσα προτομή του Τάκη Σινόπουλου

^{Το βάθρο της προτομής όπως το άφησαν οι άρπαγες}