Τον τελευταίο καιρό δεν ζω στην Αθήνα και την επισκέπτομαι μόνο για κάποιες δουλειές -όταν δεν είναι υπερβολικά τα μέτρα-, τηρώντας βέβαια όλες τις προϋποθέσεις για τον περιορισμό της επιδημίας. Για τον ίδιο λόγο, αποφεύγω και τα μέσα μαζικής μεταφοράς στο κέντρο της πόλης, κινούμαι σχεδόν με τα πόδια και προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν λιγότερο εκτεθειμένος και φεύγω αμέσως μόλις τελειώσω ότι έχω να κάνω...
Στις μετακινήσεις μου από το χωριό στην Αθήνα και ανάποδα, χρησιμοποιώ πάντα τα υπεραστικά λεωφορεία του ΚΤΕΛ Ευρυτανίας. Θυμάμαι δε αμυδρά τον σταθμό τους πριν από πολλά, πολλά χρόνια, παιδί ακόμη στην πρώτη μου επίσκεψη στην Αθήνα, στο Περοκέ, πράγμα που ερμηνεύεται σε μισό αιώνα και παραπάνω μετακινήσεων και σε αυτό το τεράστιο διάστημα έχω ξεχάσει πόσες φορές έχω μετακινηθεί. Τα πρώτα χρόνια κατόπιν όλες τις διαδρομές εντύπωση πάντα μου έκανε ο σταθμός, στη Λιοσίων πια όπου είχε μεταφερθεί, εκεί όπου αντάμωναν έστω και για λίγα λεπτά, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων οι επαρχιώτες που έρχονταν ή έφευγαν για τον προορισμό τους, στην Στερεά και τη Θεσσαλία.
Διατηρώ στη μνήμη μου σκηνές στο σταθμό που δεν θα τις ξεχάσω ποτέ, σκηνές που γυρίζουν στο μυαλό μου σαν ταινία εποχής, με κόσμο πολύ τις γιορτές να στριμώχνεται στις ψευτοαποβάθρες, να μαλώνει για μια θέση, να κουβαλάει καλάθια και σακιά με καλούδια από τα χωριά, ντενεκέδες με τυρί ή λάδι, αρνιά το Μεγαλοβδόμαδο, ότι μπορεί να φανταστεί άνθρωπος. Φοιτητές πάλι να περιμένουν να του έρθουν από τα χωριά κουτιά με τα φαγώσιμα της εβδομάδας και κόσμο που το δρομολόγιο του λεωφορείου γι’ αυτούς ήταν ο ομφάλιος λώρος που τους συνέδεε με το χωριό – εννοείται με την οικογένεια ή τα μέλη της οικογένειας που είχαν μείνει πίσω και φρόντιζαν για τον.. ξενιτεμένο στέλνοντάς του λίγα πράγματα για να μπορέσει να ζήσει αν δεν είχε δουλειά ή σαν δώρο αργότερα.
Εκείνα τα χρόνια, μέχρι το 1980 περίπου που η λεγόμενη «έξοδος των Αθηναίων» στις γιορτές και ειδικά το Πάσχα και του Αγίου Πνεύματος δεν είχε γίνει θεσμός, οι επαρχιώτες που ήθελαν να πάνε στις οικογένειές στα χωριά δημιουργούσαν το δικό τους πανηγύρι στο σταθμό πριν μπουν στα λεωφορεία. Τότε ήταν που ο σταθμός είχε την μεγαλύτερη κίνηση και για κάθε προορισμό υπήρχαν πολλά δρομολόγια κάθε μέρα. Περνώντας όμως τα χρόνια και αποκτώντας όλο και περισσότερος κόσμος αυτοκίνητο, η κίνηση περιορίστηκε και μειώθηκαν τα δρομολόγια. Ειδικά τις καθημερινές, τα λεωφορεία έφευγαν και γύριζαν με ελάχιστους επιβάτες, ηλικιωμένους κυρίως που πηγαινοέρχονται στα χωριά τους και γυναίκες και φοιτητές, σπανίως δε και στρατευμένους.
Τον τελευταίο χρόνο όμως με την επιδημία και αυτή η κίνηση σταμάτησε και όποιος περάσει από τον σταθμό, θα τον βρει σχεδόν έρημο καθώς τα δρομολόγια για όλους τους προορισμούς μειώθηκαν ενώ λόγω των μέτρων δεν λειτουργούν ούτε τα καταστήματα. Στις ράμπες ελάχιστα λεωφορεία περιμένουν τους λίγους επιβάτες που διαθέτουν τα δικαιολογητικά για να ταξιδέψουν και κάποιους τολμηρούς που ρισκάρουν το πρόστιμό.
Είναι μια εικόνα που δημιουργεί στεναχώρια, να βλέπεις έναν από τους μεγάλους σταθμούς της Αθήνας άδειο και να υπολειτουργεί, πράγμα που σημαίνει πως λόγω της πανδημίας, κόπηκαν και οι επαφές ορισμένων, αυτών που δεν διαθέτουν ή δεν ξέρουν να οδηγούν αυτοκίνητο με την επαρχία και αν πάει έτσι η κατάσταση, θα την ξεγράψουν.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Οι φωτογραφίες του άδειου σταθμού των υπεραστικών λεωφορείων στη Λιοσίων είναι από το πρωινό της Παρασκευής, 19 Φεβρουαρίου που βρέθηκα εκεί για να επιστρέψω στο χωριό σε ένα λεωφορείο μαζί με άλλους τρείς επιβάτες.
Ο Ηλίας Γ. Προβόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μεγάλη Κάψη της Δυτικής Φθιώτιδας. Έγινε δημοσιογράφος και εργάστηκε επί πολλά χρόνια και αποκλειστικά στις εφημερίδες, κυρίως στην «Ελευθεροτυπία» από τις στήλες της οποίας οργάνωσε και προέβαλλε μια ειδική αρθρογραφία με τον τίτλο «Μικρές Πατρίδες» για την ελληνική περιφέρεια και τους ανθρώπους της καθώς και για την Αθήνα, τα τελευταία χρόνια. Συνεχίζει να γράφει και να δημοσιεύει φωτογραφίες με την ίδια θεματογραφία στο actimon.blogspot.com ενώ εκδίδει και βιβλία που έχουν σχέση με την τοπική ιστορία.
*Αραρίσκω = Συνάπτω, συνδέω, προσαρμόζω
