Εκεί που λες ότι ήταν να γραφτεί για τα Χριστούγεννα, γράφτηκε και ότι ξέραμε οι παλαιότεροι γι’ αυτά και τις γιορτές που τα ακολουθούσαν, τις Μεγαλογιορτές που γεφυρώνουν τον χρόνο που φεύγει με τον χρόνο που έρχεται, το αφήνουμε σαν παρακαταθήκη στους επιγενόμενους και τους χρεώνουμε τη συνέχεια, έρχεται ξαφνικά μια επιδημία και ανατρέπει εκ βάθρων και αναδρομικά ότι σημαίνει ο σύγχρονος κόσμος μας...
Το Πάσχα που μας πέρασε ήταν η πρώτη και πρωτοφανής δοκιμασία της πανδημίας με σιωπηλό μεγαλοβδόμαδο, ανάσταση με περιορισμούς και κλειστές εκκλησίες, τελετές με παρουσιολόγιο. Ήταν η πρώτη φορά και σαν τέτοια, το σοκ ήταν σύντομο, χώρια που πολλοί δεν το πήραν είδηση. Ήρθε μετά ο Δεκαπενταύγουστος, πάρθηκαν καινούργια μέτρα, ακούστηκε λίγη γκρίνια για τα πανηγύρια που δεν έγιναν αλλά ήταν καλοκαίρι και πολλοί πάλι δεν έδωσαν σημασία. Κάποιοι τότε άρχισαν να συζητάνε το γεγονός πως και τα Χριστούγεννα και όλο το Δωδεκαήμερο, με κλειστές εκκλησίες θα το περάσουμε…
Δεν νομίζω πως βγήκε να πει κανένας ότι δικαιώθηκε για τις προβλέψεις του, γιατί ο περισσότερος κόσμος έβλεπε από μόνος του που πήγαιναν τα πράγματα και έκανε για πρώτη φορά και αδιαμαρτύρητα ολόκληρη σαρακοστή σε καραντίνα η οποία μάλιστα πήρε και παράταση. Το θέμα βεβαίως και απασχόλησε την Εκκλησία, εκδηλώθηκαν διάφορες αψιμαχίες μεταξύ ιερωμένων και εκπροσώπων της εκκλησίες στα τηλεπαράθυρα που σύμπαγαν άλλοτε υπογείως και άλλοτε απροκάλυπτα οι αδίστακτοι παρουσιαστές, ο κόσμος διχάστηκε αλλά μπροστά στα νούμερα των θυμάτων του κορωνοϊού και στη διαμάχη για τον εμβολιασμό, τα λατρευτικά υποχώρησαν και όλοι άρχισαν να μιλάνε για την αγορά που πρέπει να ζει τις χειρότερες στιγμές της από τότε που έφτιαξε ο άνθρωπος.
Έτσι φτάσαμε σήμερα να πηγαίνουμε στις εκκλησίες με κωδικό εισόδου, τηρώντας μέτρα που σε άλλη περίπτωση θα ξεσήκωναν τον λαό. Δεν έγινε κάτι τέτοιο όμως γιατί αυτές οι γιορτές δεν είχαν την κίνηση στις εκκλησίες που έχει το Πάσχα εξαιτίας των ρεβεγιόν που τόσο απασχόλησαν την κοινή γνώμη εσχάτως και των τραπεζωμάτων, κανένας δεν ξυπνάει το πρωί των Χριστουγέννων και η λειτουργία γίνεται με το συνηθισμένο εκκλησίασμα. Ούτε την Πρωτοχρονιά ξυπνάνε για τους ίδιους πάλι λόγους αλλά και γιατί την παραμονή πολλοί παίζουν την τύχη τους με κάθε τρόπο. Τα Θεοφάνεια πια κάθε διάθεση έχει ξεθυμάνει και μόνο εκπρόσωποι της πολιτείας και δύτες πάνε να φανούν στα λιμάνια, τις γέφυρες, τα υδραγωγεία. Έπειτα μη ξεχνάμε πως το κρύο που κάνει αυτή την περίοδο, δεν βοηθάει και πολύ να αυξηθούν οι πιστοί που θα σηκωθούν να πάνε τα χαράματα στην εκκλησία.
Το ζήτημα του κόσμου μετά από δέκα μήνες εμπειρίας με την πανδημία και τις νέες προκλήσεις των μεταλλασσόμενων ιών, αφορά σαφώς και τον εκκλησιασμό αλλά οι εικόνες που βλέπει κάθε μέρα και οι αριθμοί που ακούει τον κάνουν επιφυλακτικό όχι μόνο να πάει στην εκκλησία αλλά και ούτε μέχρι τον φούρνο της γειτονιάς. Στην περίπτωση δε που όλος ο διάλογος για τον εκκλησιασμό που έχει υποβιβαστεί σε παζάρι μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας για το πόσοι θα πάνε στις λειτουργίες και σε τις αποστάσεις θα κάθεται ο ένας από τον άλλον, έχει πολλούς ενοχλήσει και έτσι δεν αναμένεται συνωστισμός, ούτε πάλι και μεγάλες εκπλήξεις σε μια έντονη διαμάχη που η Υγεία κέρδισε πανηγυρικά την Εκκλησία.
Στα ορεινά χωριά όπου παπά ένα στα δύο έχει, το θέμα του εκκλησιασμού είναι λυμένο από χρόνια. Ήταν λίγες οι εκκλησίες που λειτουργούσαν και σήμερα θα είναι λιγότερες. Δεν χρειάζονταν να έρθει η επιδημία να το υιοθετήσουν οι χωριανοί την τηλεκκλησιασμό. Τον έχουν συνηθίσει χρόνια τώρα και τον απολαμβάνουν στη ζεστασιά και κυρίως την ασφάλεια του σπιτιού τους πράγμα που δεν αλλάζουν πια με τίποτα. Η Υγεία μπορεί να μην ήρθε ακριβώς να κλονίσει την Πίστη, αλλά τα συμπτώματά της στην κοινωνία είναι ικανά να αφήσουν φέτος το καμπαναριό βουβό και παγωμένο και κανείς δεν είναι σίγουρος πότε, αν και πως θα επιστρέψει η κανονικότητα που διέκρινε τις γιορτές και τις Κυριακές μας.
Ο Ηλίας Γ. Προβόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μεγάλη Κάψη της Δυτικής Φθιώτιδας. Έγινε δημοσιογράφος και εργάστηκε επί πολλά χρόνια και αποκλειστικά στις εφημερίδες, κυρίως στην «Ελευθεροτυπία» από τις στήλες της οποίας οργάνωσε και προέβαλλε μια ειδική αρθρογραφία με τον τίτλο «Μικρές Πατρίδες» για την ελληνική περιφέρεια και τους ανθρώπους της καθώς και για την Αθήνα, τα τελευταία χρόνια. Συνεχίζει να γράφει και να δημοσιεύει φωτογραφίες με την ίδια θεματογραφία στο actimon.blogspot.com ενώ εκδίδει και βιβλία που έχουν σχέση με την τοπική ιστορία.
*Αραρίσκω = Συνάπτω, συνδέω, προσαρμόζω
