Σαράντα χρόνια λειτουργίας συμπληρώνει, φέτος, ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Ασφαλιστικών Συμβούλων (ΠΣΑΣ). Σαράντα χρόνια λειτουργίας, με στόχο πάντα να υπηρετεί τα συμφέροντα του ασφαλιστικού συμβούλου. Προφανώς ο Σύλλογος δεν τα έκανε όλα τέλεια όλα αυτά τα χρόνια. Όπως επίσης και όλοι οι διοικούντες δεν ήταν το ίδιο ικανοί και αποτελεσματικοί.
Είναι αυτοί λόγοι προκειμένου οι χιλιάδες ασφαλιστικοί σύμβουλοι να μην πλαισιώνουν τον Σύλλογο; Είναι αυτοί λόγοι που δικαιολογούν την χαμηλή συμμετοχή όχι μόνο στον ΠΣΑΣ αλλά και σε άλλους συλλόγους-φορείς όχι μόνο των ασφαλιστών αλλά και άλλων επαγγελματικών ομάδων και εργαζομένων;
Η συζήτηση για τον ρόλο των συλλογικών φορέων δεν είναι καινούρια. Πολλά χρόνια τώρα ο προβληματισμός είναι έντονος με την κυρίαρχη γενικά αντίληψη να επικροτεί την αποχή από τα συλλογικά δρώμενα καθώς οι φορείς «δεν κάνουν τίποτα» για να μην αναφερθούμε σε πιο… ακατάλληλες εκφράσεις…
Όμως ας δούμε και την άλλη πλευρά. Εάν ο ΠΣΑΣ δεν υπήρχε; Εάν η ΓΣΕΕ δεν υπήρχε, εάν το Επαγγελματικό Επιμελητήριο Αθηνών, δεν υπήρχε. Ποιος θα κέρδιζε από την μη ύπαρξη ενός συλλογικού φορέα των ασφαλιστών; Ποιο θα ήταν το όφελος για τον ασφαλιστικό σύμβουλο; Ποιο θα ήταν το όφελος για τον επαγγελματία;
Μήπως αντί να εγκαλούμε γενικά και αόριστα σωματεία, φορείς και συνδικαλιστές για τη δράση τους, θα ήταν πιο αποτελεσματικό να συμμετέχουμε πιο ενεργά ο κάθε ένας στον επαγγελματικό του φορέα; Ας μην λησμονούμε άλλωστε ότι «Όλοι θα θέλαμε να ψηφίσουμε τον καλύτερο, αλλά δεν είναι ποτέ υποψήφιος» (Kin Hubbard, 1868-1930, Αμερικανός χιουμορίστας).
