Όλοι ξέρουμε την τεράστια χρησιμότητα του Α.Ι (Artificial intelligence), σε πολλούς τομείς, ωστόσο υπάρχει ένα σημείο στο οποίο το Α.Ι υστερεί σαφέστατα και υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρό για τον Ασφαλιστικό Διαμεσολαβητή.

Είναι η Ανάλυση Αναγκών. Μόνο ο άνθρωπος είναι ικανός για «Αξιόπιστη Ανάλυση Συναισθήματος» σύμφωνα με τους ειδικούς στο Α.Ι.

Το να καταλάβεις αν το νόημα σε μια πρόταση είναι χαρούμενο, λυπημένο ή σαρκαστικό είναι πραγματικά δύσκολο για την τεχνητή νοημοσύνη.

Με άλλα λόγια, η τεχνητή νοημοσύνη δεν διαθέτει την ανθρώπινη διαίσθηση να κατανοεί και να εκτελεί συγκεκριμένες εργασίες — όπως η ανάλυση συναισθημάτων και προθέσεων.

Ένα πρόγραμμα A.I μπορεί να κάνει κάτι λάθος χωρίς την καθοδήγηση της ανθρώπινης εμπειρίας και αντίληψης.

Τα εργαλεία τεχνητής νοημοσύνης μπορούν να χρησιμοποιηθούν στην κατηγοριοποίηση πελατών, στη διαχείριση αξιώσεων και σε άλλα μέρη της διαδικασίας ασφαλίσεων.

Ωστόσο ο ανθρώπινος παράγοντας είναι πολύ σημαντικός για να αναπτυχθούν δημιουργικές και καινοτόμες στρατηγικές τόσο στις διαδικασίες πωλήσεων, την εκπόνηση κατάλληλων μελετών όσο και στην Ανάλυση Αναγκών.

Πέρα από ένα χαρτί συλλογής στοιχείων, η Ανάλυση Αναγκών είναι ο μοναδικός τρόπος να αντιληφθεί ο Ασφαλιστικός Διαμεσολαβητής, τους φόβους, τις ελπίδες, τα σημαντικά για τον δυνητικό πελάτη πράγματα στη ζωή του, τους στόχους του και τις προσδοκίες.

Αν και με τη στενή έννοια η Ανάλυση Αναγκών είναι μια μέθοδος προσδιορισμού του σωστού ασφαλιστικού προϊόντος και του ποσού της ασφάλισης ζωής που χρειάζονται τα εξαρτώμενα μέλη σε περίπτωση θανάτου του ασφαλιζομένου, στη πράξη είναι πολύ περισσότερα .

Η αντιμετώπιση της ανάγκης για Ασφάλιση Ζωής, είναι ένα από τα πιο δύσκολα συναισθηματικώς, θέματα για συζήτηση.

Πέρα από το δυσάρεστο θέμα ενός ενδεχόμενου θανάτου, υπάρχουν ζητήματα στα οποία είναι δύσκολο να γίνει αναφορά, όπως τα χρέη. Χρέη όπως υπόλοιπα πιστωτικών καρτών, προσωπικά δάνεια, επαγγελματικά δάνεια, χρέη προς την εφορία και το δημόσιο, είναι από τα πιο δύσκολα θέματα συζήτησης.

Οι περισσότεροι άνθρωποι βρίσκονται σε φάση άρνησης για αυτό το θέμα και δεν θέλουν καν να το συζητούν. Πως όμως θα αντιμετωπιστούν αυτά τα χρέη αν το άτομο φύγει;

Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια συζήτηση με έναν πελάτη που μου είπε: «Πόσα χρέη έχω; Δεν ξέρω. Μόλις έρχονται οι ειδοποιήσεις, τις ανοίγω και χωρίς να τις δω, πάω και τις κολλάω στο ψυγείο με ένα μαγνητάκι. Με αυτόν τον τρόπο έχασα 15 κιλά! Ούτε που περνάω από το ψυγείο!»

Όπως καταλαβαίνετε, μια τέτοια απάντηση ένα Α.Ι θα είχε μεγάλη δυσκολία να την αξιολογήσει, να την κατατάξει και να βγάλει ένα συμπέρασμα για τις βασικές ασφαλιστικές ανάγκες που έχει ο άνθρωπος απέναντι του.

Φανταστείτε πως ακόμα και το «κλείσιμο» με μια σειρά επιχειρημάτων θα μπορούσε δυνητικά να το κάνει ένα Α.Ι πρόγραμμα στο οποίο έχουν φορτωθεί πολλές διαφορετικές αντιρρήσεις. Θα ήταν περίπου σαν μια παρτίδα σκάκι με έναν υπολογιστή.

Δεν υπάρχει πιο δύσκολο στάδιο στην πώληση από αυτό της αξιολόγησης των αναγκών, διότι ταυτόχρονα πρέπει να γίνεται και προσπάθεια να συνειδητοποιήσει ο πελάτης αυτές τις ανάγκες.

Για να υπάρχει σε αυτό το στάδιο επιτυχία, θα πρέπει ο Ασφαλιστικός Διαμεσολαβητής, να έχει διαίσθηση, εμπειρία, γνώσεις και κυρίως ενσυναίσθηση. Ειδικά αυτό το τελευταίο είναι, τουλάχιστον ακόμα, αδύνατον να το έχει ένα Α.Ι πρόγραμμα.

Μάλιστα όταν ο Ισαακ Ασίμωφ έγραφε στο «εγώ το ρομπότ» τους τρείς νόμους της ρομποτικής, ως πρώτο νόμο πρόβλεψε τον εξής: «Το ρομπότ δεν θα κάνει ποτέ κακό σε άνθρωπο, ούτε με την αδράνεια του θα επιτρέψει να βλαφτεί ανθρώπινο ον».

Έβαλε αυτόν το νόμο πρώτο, θεωρώντας ότι ένας «ποζιτρονικός εγκέφαλος» δεν έχει μια μεγάλη ανθρώπινη ιδιότητα, την ενσυναίσθηση.

Η ενσυναίσθηση λοιπόν είναι το δυνατό όπλο του Ασφαλιστικού Διαμεσολαβητή (Α.Δ) έναντι ενός προγράμματος Artificial Intelligence (Α.Ι) κατά τη λήψη μιας Ανάλυσης Αναγκών (Α.Α).