Οι ευχετήριες κάρτες που στέλνουμε ή λαμβάνουμε αυτές τις ημέρες έχουν ως σκοπό την αναθέρμανση -λόγω εορτών- της επικοινωνίας μεταξύ ατόμων, ομάδων και ποικίλων συνόλων του πληθυσμού, περικλείουν ασφαλώς την υπενθύμιση της ύπαρξης και ανάλογα με την καλλιέργεια και την αισθητική των αποστολέων, στέλνουν και άλλα μηνύματα…
Αυτό βέβαια ήταν πιο έντονο την εποχή που το παραδοσιακό ταχυδρομείο ήταν ο κύριος τρόπος επικοινωνίας αλλά με παραλλαγές αυτό έχει μεταφερθεί στον δικτυακό χώρο και μάλιστα επιτελείται αστραπιαία. Ο ίδιος χώρος με τις δυνατότητες που έχει, υποστηρίζει την διασπορά τέτοιων μηνυμάτων σε περισσότερους αποδέκτες και κατά συνέπεια γίνεται ένα πολλαπλά χρήσιμο εργαλείο επικοινωνίας καθώς και διαλόγου πάνω σε πολλά θέματα.
Τα λέω αυτά με αφορμή μια φωτογραφία που είδα στην δικτυακή ομάδα «ΝΕΟΧΩΡΙ Καρδίτσας» ο καλός φίλος Δημήτρης Κουτρουμάνος με την οποία εύχονταν καλή χρονιά σε όλους τους Νεοχωρίτες και τους Καρδιτσιώτες. Η φωτογραφία είναι από παρέλαση του Β’ Δημοτικού Σχολείου Νεοχωρίου του Ευαγγελισμού το 1966, η οποία ξύπνησε πολλές μνήμες σε όσους την είδαν. Ακολούθησε δε πολύ ενδιαφέρων διάλογος και ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ αυτών που αναγνωρίζουν τον εαυτό τους σε αυτή την εικόνα και σε όσους ψάχνουν να βρουν ονόματα και την πορεία στη ζωή των παλιών συμμαθητών τους.
Λίγο πολύ αυτό συμβαίνει με όλους όταν βλέπουμε κάποιους να ανεβάζουν τέτοιες φωτογραφίες και από τα δικά μας μέρη και έτσι φουντώνει η νοσταλγία των παλαιών χρόνων και οι πληροφορίες που ανταλλάσσονται καλλιεργούν τη μνήμη για ανθρώπους, τόπους, γεγονότα. Στις περισσότερες φορές πάντως η αναμόχλευση του παρελθόντος καταλήγει σε μελαγχολία καθώς είναι πλέον διακριτό πως από εκείνη την εποχή, οι μνήμες όσο πάνε και ξεθωριάζουν και τίποτα δεν δείχνει πως θα υπάρξει κάποια αναβίωσή της.
Αυτό βλέπουμε και στην φωτογραφία του Β’ Δημοτικού Σχολείου Νεοχωρίου το 1966 όπου 60 μαθητές ντυμένοι με τα γιορτινά τους και τους δασκάλους είναι στοιχισμένοι πίσω από την σημαία, την οποία κρατάει ο Δημήτρης Κουτρουμάνος, μαθητής τότε της Έκτης. Το Νεοχώρι τότε είχε περί τους 2.000 κατοίκους και φυσικά και άλλο ένα Δημοτικό Σχολείο με 100 μαθητές και όσοι ήθελαν τότε να προχωρήσουν στο Γυμνάσιο πήγαιναν στο Μεσινικόλα ή την Καρδίτσα. Οι περισσότεροι κάτοικοι ασχολούνταν με την γεωργία και την κτηνοτροφία καθώς και το εμπόριο γιατί ήταν ακόμη γεμάτα κόσμο τα χωριά των Αγράφων ενώ αρκετοί ήταν εκείνοι οι οποίοι είχαν δουλέψει στα έργα για την δημιουργία της Λίμνης Πλαστήρα η οποία τους στέρησε τον πολύτιμο γόνιμο κάμπο που άρδευε ο Μέγδοβας.
Από το 1966 και μετά άρχισε να φεύγει ο κόσμος από το Νεοχώρι, όπως και απ’ όλα τα γύρω χωριά της λίμνης. Για την αποκατάστασή τους είχε σχεδιαστεί ένας οικισμός στα Ορφανά, ένα χωριό του κάμπου του θεσσαλικού κάμπου καθώς και σε άλλα σημεία αλλά ως βουνίσιοι, είδαν πως δεν θα συνήθιζαν τον τόπο κι έτσι οι περισσότεροι σκόρπισαν στην Καρδίτσα, στην Αθήνα και αλλού αναζητώντας καλύτερη τύχη και άλλες ευκαιρίες. Σιγά – σιγά το Νεοχώρι άδειασε και σήμερα μετράει καμιά διακοσιαριά κατοίκους που ασχολούνται με τον τουρισμό που στο μεταξύ αναπτύχθηκε χάρη στην λίμνη και φυσικά δεν έχει σχολείο. Τα λίγα παιδιά που έχει πηγαίνουν στο σχολείο του Κρυονερίου.
Η φωτογραφία όμως δεν αφορά μόνο το Νεοχώρι αλλά όλη την ελληνική ύπαιθρο που μέχρι την δεκαετία του ’60 ήταν γεμάτη κόσμο δοκιμασμένο στην Κατοχή και τον Εμφύλιο, με δύναμη και με θέληση να φτιάξει μια καινούργια Ελλάδα. Για διάφορους και ποικίλους λόγους δεν κατάφερε να προκόψει στον τόπο του, κατέληξε στις πόλεις και κυρίως την αδηφάγο Αθήνα η οποία απομύζησε παντελώς τις δυνάμεις της περιφέρειας και το μόνο που κάνει είναι να στέλνει τους κατοίκους της σε εορταστικά τριήμερα να απολαμβάνουν τη φύση. Μια τέτοια περίπτωση είναι και το Νεοχώρι που όντως αποτελεί έναν ιδιαίτερο προορισμό ορεινού τουρισμού καθώς και όλη η περιοχή της Λίμνης Πλαστήρα.
