Στον δρόμο Κισσάμου-Κάμπου-Κεφάλι-Χρυσοσκαλίτισσα-Ελαφόνησος, στο χωριό Κεραμωτή, είναι η όμορφη εκκλησία Αγία Κυριακή. 

Για πολλά χρόνια λειτουργούσε ο παπά-Νικόλας Στρατάκης, που τόσα με δίδαξε για την Ελλάδα και την Χριστιανική Πίστη, όπως και πολλούς κατοίκους στα γύρω όμορφα χωριά... Ήταν καθοριστική η πρόσφορα του και εκεί μπροστά στο κοιμητήριο που αναπαύεται συνεχίζει να δέεται «... υπέρ πλεόντων, οδοιπορούντων, καμνόντων, νοσούντων, αιχμαλώτων» σαν και αυτούς που το 1824 έσφαξαν οι βρώμοι οι Τούρκοι, όπως έλεγε, στο Ξωτικόσπηλο, την μεγάλη σπηλιά κάτω από το εκκλησάκι του Αγίου Μύρωνα, περίπου 300 γυναικόπαιδα όπου κάθε χρόνο αυτός καθιέρωσε γιορτή και μνημόσυνο στη μνήμη τους, και ήταν αφορμή να πάμε στην Θεία Λειτουργία να προσκυνήσουμε... 

Νοιώθω μεγάλη συγκίνηση κάθε φορά που πάω εκεί και βλέπω να προστρέχουν ευλαβείς προσκυνητές, απλούς ανθρώπους και κατοίκους της περιοχής κάθε ηλικίας, να ανάβουν το κεράκι τους και να καταθέτουν ευλαβικά, μια ευχή, ένα «ευχαριστώ» Θεέ μου, ένα «Δόξα σοι ο Θεός», μια εσωτερική μυστική υπόσχεση, ένα τάμα..., ένα αίτημα για κάποιο πρόβλημα... 

Θυμάμαι ακόμα που σε κάποιο εσπερινό εκεί κάπου στα τέλη του 1980, την ώρα που ανέπεμπε με δυνατή φωνή δεήσεις υπέρ του «περιεστώτος λάου», την στιγμή που παρίστατο μόνο η κυρά-παπαδιά (Αλεξία), και δεν ήταν κανένας στην ερημιά, παρά μόνο τα πετεινά του ουρανού, κάποια μακρινά βελάσματα κατσικιών και προβάτων και γλάροι προς το καταμπλέ πέλαγος μακριά στα βράχια... «Μόνοι μας είμαστε» ψέλλισα προς την παπαδιά... «Θα’ ρθει μέρα και θα έρθουν» είπε ο παπά Νικόλας, και είναι σαν να ‘ναι παρόντες... 

Τα τελευταία χρόνια όντως έρχονται πολλοί και κρυφοχαίρομαι που ανάμεσά τους βλέπω τα παιδιά και εγγόνια του παπά-Νικόλα Στρατάκη, που συνεχίζουν να υπηρετούν με πολλούς τρόπους την επιθυμία και έργο του, στην Εκκλησία, τις γιορτές στα εξωκκλήσια και στην γιορτή του Αγίου Μύρωνα... κρατώντας μνήμες και ήθη-έθιμα... και συγγένειες... Ευχήθηκα και φέτος να συνεχίζεται η παράδοση και ίσως κάποιος να πάρει μια πρωτοβουλία προς τιμή του Άξιου ιερέα να στηθεί μια προτομή του σαν τιμή και ευγνωμοσύνη, άλλα και ως διαρκής υπόμνηση του χρέους μας προς το καθήκον διατήρησης του πατροπαράδοτου τρόπου ζωής των Ελλήνων κάτοικων αυτής της ηρωικής Γης... 

Ήταν λιόγερμα όταν επέστρεφα από αυτόν τον Άγιο τόπο προς τα Χάνια. στις 17-8-2021. Ο Ήλιος διάλεξε ένα κατακόκκινο χρώμα κάνοντας βουτιά στην θάλασσα... και ένα φως ιλαρόν γαλήνευε τα γύρω βουνά πάνω από τον Κάμπο, το Σφηνάρι και τα Φαλάσαρνα... Ίσως κάποιος αργοπορημένος ιερέας να έψελνε... «το φως ιλαρόν αγίας δόξης, αθάνατου πατρός... ελθόντες επί την Ηλίου δύσην… υμνούμε Πατερά, Υιόν και Άγιον Πνεύμα...» Οι ξενόφερτοι τουρίστες με κινητά και φωτογραφικές μηχανές αγωνιούσαν μαζί με μακρινούς Έλληνες να παγιδεύσουν σε κουτάκια, χρώματα και αισθήματα και βιώματα και ομορφιές σε παραλίες και λόφους και βράχια εκεί που η παρουσία του Αγίου Μύρωνα, της Αγίας Κυριακής και των ψυχών που έσφαξαν άδικα οι Τούρκοι, εκεί που κυριαρχούν ήρωες και Άγιοι και δημιουργοί πολιτισμού, και μάνες και πατέρες και παππούδες και προπάτορες Έλληνες το γένος! 

Και του χρόνου Γιώργο Στρατάκη, που μας κάλεσες στο σπίτι στην Κεραμωτή και με την Αλεξάνδρα σου ετοίμασες για όλους μας και ιδίως το νέο σοι και παιδιά, γεύμα ευλογημένο με καλό δικό σου κρασί και κρέας τσιγαριαστό, και μπουρέκι και μακαρονάδα, και τυριά και σαλάτες και γλυκά και σταφύλια που έκοψες από την αυλή και καλλιτσούνια κλπ κλπ και ψωμί από τον ξυλόφουρνό σου και όλα με αγάπη και καλή καρδιά, αριστούχος Ελληνικής φιλοξενίας… Η Αγία Κυριακή και ο Άγιος Μύρων ας είναι προστάτες όλων!... Ε.Σ.

^{Εκκλησιάκι Άγιος Μύρων στην Κεραμωτή Κισσάμου Χανίων}