Δεν μπορούμε όλοι να ανεβαίνουμε στις κορυφές των βουνών και ευτυχώς, τολμώ να πω, γιατί όπως φερόμαστε σαν πλήθος θα τις κάναμε όπως την υπόλοιπη ύπαιθρο, τις πόλεις, τη θάλασσα και τα νησιά. Από την άλλη όμως, δεν είναι όμως και λίγοι αυτοί που τακτικά, μόνοι τους ή σε ομάδες παίρνουν συχνά – πυκνά τα μονοπάτια που οδηγούν ψηλά, εκεί που φωλιάζουν τα σύννεφα, γεννιούνται οι κεραυνοί και το χιόνι και τις προσκυνάνε…
Χάρη σε αυτούς, εμείς που δεν μπορούμε, για διάφορους λόγους ο καθένας και φυσικά δεν αποτελούν μειονεκτήματα, ακούμε ωραίες ιστορίες και περιπέτειες για τα βουνά και τα τελευταία χρόνια βλέπουμε και εξαιρετικές φωτογραφίες που δημοσιεύουν γνωστοί και άγνωστοι, στο διαδίκτυο. Έτσι μαθαίνουμε πολλά πράγματα που αφορούν τα βουνά, τον κόσμο τους, τις ομορφιές τους αλλά και τους πολλούς κινδύνους που περικλείουν για όσους αψηφούν τη δύναμή τους. Για τους περισσότερους πάντως, οι δημοσιεύσεις αυτές λειτουργούν ως γλυκιά παρηγοριά για την αδυναμία τους να μπορούν να ακολουθούν τις ομάδες των ορειβατών στα βουνά.
Είναι άπειρες οι εικόνες που βλέπουμε από τα βουνά αυτές τις ημέρες που τα χιόνια τα κάνουν πιο θελκτικά για όσους μπορούν να τα ανεβαίνουν και μας μεταφέρουν νοερά στις κορυφές. Εικόνες μοναδικές που δείχνουν στο σύνολό τους την ομορφιά του τοπίου των χιονισμένων βουνών αλλά πολλές λεπτομέρειες που συνθέτουν τον μαγικό κόσμο τους.
Μια απ’ αυτές που είναι που είδαμε στο χρονολόγιο της Γιούλας Δρόλαπα από την Αγία Ευθυμία της Φωκίδας η οποία λόγω γειτονίας συμμετέχει συχνά σε ορειβατικές εξορμήσεις στα Βαρδούσια και στα άλλα βουνά του τόπου της. Από την προχθεσινή ανάβαση της ομάδας στα Βαρδούσια, εκτός από πολλές φωτογραφίες των υπέροχων βουνών εκείνη που έκανε αίσθηση ήταν μια που έδειχνε ένα μοναχικό δέντρο στο Πιτσιμάλικο, ένα μεγάλο λιβάδι σε υψόμετρο 1750, κάτω από τις μοναδικές αυτές κορυφές της Ρούμελης.
Το δέντρο είναι κράταιγος (τρικοκιά το λένε αλλού και απαντάται σε 200 είδη) γνωστό για την μακροζωία του και την αντοχή του να ζει σε μεγάλο υψόμετρο στην υποαλπική ζώνη, πιο πάνω από έλατα και τα άλλα είδη καθώς και για τις φαρμακευτικές ιδιότητές του στην εναλλακτική ιατρική για καρδιολογικά και άλλα ζητήματα υγείας. Οι κράταιγοι είναι συνήθως θάμνοι με αγκάθια αλλά αν καταφέρουν να πάρουν μπόι, τότε εξελίσσονται σε ψηλά δέντρα και αποτελούν τοπόσημα σε πολλά βουνά. Ένας τέτοιος είναι και αυτός στο Πιτσιμάλικο, που τον σκεπάζουν τα χιόνια, τον δέρνουν οι παγωμένοι αέρηδες όλο το χειμώνα και μοιάζει μυθικός μέσα στις ομίχλες που τυλίγουν το βουνό. Την άνοιξη όμως, αργά τον Μάιο και τον Ιούνιο που γεμίζει λουλούδια μοιάζει σαν λευκό σύννεφο στο λιβάδι και αργότερα, το φθινόπωρο που ωριμάζουν οι πολύτιμοι καρποί του γίνεται το αγαπημένο σημείο όλων των πουλιών του βουνού. Όταν τα τελειώσουν, τον αποχαιρετούν και φεύγουν για τα χαμηλά μέρη σίγουρα ότι θα τον βρουν πάλι εκεί όταν καλοκαιριάσει και θα περιμένουν να ωριμάσει ο καρπός του να τον τρυγήσουν όπως αυτά ξέρουν.
Οι ορειβάτες και οι φίλοι των βουνών τον βρίσκουν εκεί, κάθονται λίγο στη σκιά του σαν ανεβαίνουν και κάνουν το ίδιο όταν επιστρέφουν από τις κορυφές. Αρκετές φορές βρίσκουν εκεί να την απολαμβάνει, το κοπάδι που βόσκει στο λιβάδι στο οποίο δεν υπάρχουν άλλα μεγάλα δέντρα σαν αυτόν παρά μόνο θάμνοι. Αυτός είναι επίσης ένας λόγος που τον προσέχουν και οι τσοπάνηδες της περιοχής και ως φαίνεται, η κοπριά που αφήνουν τα πρόβατα τον βοηθάει να είναι δυνατός και να αντέχει παγωνιές και καταιγίδες.
Ο κράταιγος στο Πιτσιμάλικο είναι μοναδικός και χάρη στους ορειβάτες από τη Φωκίδα που αγαπούν ιδιαίτερα να ανεβαίνουν το χειμώνα στα βουνά, τον χαιρόμαστε όλοι και ευχόμαστε να μην πάθει κανένα κακό απ’ αυτά που βρίσκουν τα δέντρα που ξεχωρίζουν…
