Στον ασφαλιστικό κλάδο πολύ συχνά οι μάνατζερ χρησιμοποιούν την αναλογία αθλητή-ασφαλιστή προκειμένου να τονώσουν το ηθικό των συνεργατών τους και να δώσουν αφορμές για κινητοποίηση. Προσπαθούν να κάνουν τους ασφαλιστές τους να ονειρευτούν την κορυφή, τη δόξα, το χειροκρότημα και την επιβράβευση με την πρωτιά, και κατά συνέπεια με το μετάλλιο. Αυτή η πρακτική πολλές φορές γίνεται δίκοπο μαχαίρι όταν ο αποδέκτης (ασφαλιστής) δεν πιστεύει τόσο πολύ στον εαυτό του για να μπει στο παιχνίδι και κατά μία έννοια να γίνει «άλογο κούρσας». Στο μεταξύ, υπάρχουν και ασφαλιστές που δεν ενδιαφέρονται και τόσο για τέτοιου είδους πρωταθλητισμό και είναι πολύ χαρούμενοι να παράγουν έργο εκτός στίβου. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι γεννημένοι για πρωταθλητές ή για γρήγορες κούρσες και επομένως δεν μπορούν όλοι να παρακινηθούν μέσα από αυτό το μοντέλο. 

Διαβάστε το ενδιαφέρον άρθρο της ψυχολόγου δρ Σμαρούλας Παντελή (πατήστε πάνω στις εικόνες για μεγέθυνση):