Ενοχλούσε εν ζωή τους «καθώς πρέπει» γενικώς, ο αείμνηστος Ηλίας Πετρόπουλος, ενοχλεί φαίνεται και μετά θάνατον αφού ουδείς εκ των σοβαρών δημοσιογράφων του Τύπου, σχολιαστών και παραγωγών του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης ανατρέχει στο μοναδικό έργο του, τον καθρέφτη της αληθινής μεταπολεμικής ελληνικής κοινωνίας.

Που τον θυμήθηκα τώρα; Περνώντας το μεσημέρι από τη γνωστή πλατεία Λαυρίου είδα πως το παζάρι της πορνείας με τα χιλιοταλαιπωρημένα κορίτσια από την Αφρική, την Καραϊβική και τα Βαλκάνια σήμερα ήταν στις δόξες του. Τούτο οφείλεται όπως κατάλαβα στη χαλάρωση της αστυνόμευσης και βεβαίως στην αργία που υποχρεωτικά κάνουν οι ξένοι λόγω της εξόδου των εργοδοτών τους στα χωριά και τα νησιά για τον εορτασμό του Πάσχα. Τούτο επίσης σημαίνει πως οι ξένοι είχαν εισπράξει και τα μεροκάματά τους και μπορούσαν να διασκεδάσουν και να πάνε, έστω επί πληρωμή, για λίγο με μια γυναίκα.

Τι σχέση έχει ο Πετρόπουλος με όλα αυτά; Έχει επειδή είναι ο μόνος εκ των μελετητών της νεοελληνικής κοινωνιας που ξεπέρασε τη σεμνοτυφία και ασχολήθηκε με τα μπουρδέλα, μικρά και μεγάλα, φτωχά και πλούσια και άφησε παρακαταθήκη ένα μεγαλειώδες έργο, το «Μπουρδέλο» που όντως όποιος δεν το έχει διαβάσει δεν ξέρει σε τι χώρα ζει!

Σε αυτό το βιβλίο ο Πετρόπουλος αναφέρει πως η μόνη ημέρα που δεν δούλευαν οι πουτάνες ήταν η Μεγάλη Παρασκευή και έσβηναν τα κόκκινα φωτάκια στο Μεταξουργείο, στη Βάθη, στη Λιοσίων και στη Μάρνη. Οι πουτάνες τη Μεγάλη Παρασκευή στολίζονταν και πήγαιναν στον Επιτάφιο με τέτοιο θάρρος που οι θρησκευόμενες γλωσοκοπάνες δεν μπορούσαν να ψελλίσουν λέξη για την παρουσία τους αφού τις τάπωναν με τη γενναία συνεισφορά τους στα έξοδα για τα λουλούδια του Επιταφίου και τα λαδοκάντηλα της εκκλησίας.

Και όταν λέμε εκκλησίες, δεν ήταν τότε σαν σήμερα που η Μεγάλη Παρασκευή και η περιφορά του Επιταφίου ειδικά σε κάποιες προσκυνήματα του κέντρου και της Πλάκας γίνεται κοσμικό event που παρελαύνουν τα πρόσωπα της πολιτικής και της show biz και γεμίζουν οι ώρες της τηλεόρασης και οι σελίδες των περιοδικών. Ήταν άλλες εποχές, πιο απλές, φτωχές και ανθρώπινες που το μέτρο ήταν αυτό που καθόριζε την επικοινωνία και όχι το «φαίνεσθαι».

Μας λείπει λοιπόν ένας Πετρόπουλος και ας μας ενοχλούν τα πράγματα που θα λέει και θα γράφει γιατί θα θίγουν τον μικροαστισμό μας ή την ψωρολεβεντιά μας που δεν θέλει να βλέπει τίποτα απ’ όσα γίνονται σε πραγματικό χρόνο δίπλα μας και κοντά στο σπίτι μας.

Αλλάζουν λοιπόν τα πράγματα της πόλης ραγδαία και εδώ χρειάζεται ένας Πετρόπουλος να τα μελετά και να τα διαβάζουμε γιατί σε λίγο δεν θα ξέρουμε ούτε σε ποια χώρα ζούμε. Μια χώρα που αν ήταν σωστό «μπουρδέλο» όπως λένε οι άσχετοι, όλα θα πήγαιναν καλά γιατί αυτά τα ιδρύματα έχουν αυστηρούς κανόνες και αρχές λειτουργίας…

ΥΓ. Εννοείται πως το κείμενο αυτό δεν συνοδεύεται με σχετική φωτογραφία η οποία ούτως η άλλως δεν τραβήχτηκε και γι’ αυτό το στόλισα με κάτι της ημέρας που δείχνει τη φροντίδα για ένα όμορφο κτίριο στην οδό Αθηνάς, πάνω από την Κρεαταγορά…