Απ’ ότι κατάλαβα από τις σελίδες ορισμένων φίλων που τα παιδιά τους πηγαίνουν ακόμα στο σχολείο και άλλων που εργάζονται στην εκπαίδευση, άνοιξαν χθες αυτά τα ιδρύματα των οποίων ο κύριος ρόλος είναι να προσφέρουν γνώση και να καλλιεργούν το πνεύμα, τον πολιτισμό και άλλα ευγενή νοήματα και ιδέες.
Πήρα λοιπόν είδηση ορισμένα νοσταλγικά κείμενα, για την πρώτη ημέρα ορισμένων φίλων στο σχολείο και ομολογώ πως συγκινήθηκα λίγο και γι’ αυτό έπιασα να φτιάξω κι εγώ ένα ανάλογο. Έτσι, μέσω μιας φωτογραφίας που ανακάλυψα σε ένα συρτάρι, επέστρεψα νοερά στο 1976, χρονιά που αποφοίτησα από το Γυμνάσιο Αγίου Γεωργίου Τυμφρηστού μαζί με 42 άλλα αγόρια και κορίτσια που τα περισσότερα διακρίνονται στην αναμνηστική φωτογραφία που τραβήξαμε μετά τη λήξη των Γυμναστικών Επιδείξεων της χρονιάς.
Το 1976 ήταν ο δεύτερος χρόνος της μεταπολίτευσης και ο αέρας της επερχόμενης αλλαγής φύσαγε λιγάκι και σε αυτό το επαρχιακό γυμνάσιο (470 μαθητές και μαθήτριες το σχολικό έτος 1976/77) αλλά δεν μας είχε πάρει ακόμα τα μυαλά. Αυτά τα χάσαμε αργότερα, σαν ήρθε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και ολοκληρώθηκε το άδειασμα της ελληνικής επαρχίας.
Φυσικά είχε και νωρίτερα παρατηρηθεί το φαινόμενο αυτό αλλά τότε ήταν που οι κομματικές σειρήνες σφύριξαν δυνατά στα αυτιά όλων των νέων της περιοχής και ένας – ένας πήραν το δρόμο της πόλης και βολεύτηκαν όλοι, πλην τριών – τεσσάρων και εμού βεβαίως στο Δημόσιο. Το 90% από τα αγόρια εκείνης της τάξης εργάστηκαν στο Δημόσιο (στην αστυνομία κυρίως, στις ΔΕΚΟ και στην εκπαίδευση) ενώ το ποσοστό για τα κορίτσια ήταν μικρότερο καθώς εκείνα τα χρόνια γι’ αυτά προτεραιότητα ήταν ακόμα ο γάμος και η οικογένεια και αρκετά από παντρεύτηκαν στην περιοχή αλλά λίγα χρόνια αργότερα έφυγαν μαζί με τις οικογένειες τους για την πόλη και την Αθήνα αναζητώντας καλύτερη τύχη.
Δεν έρχομαι καθυστερημένα να ψέξω κανέναν από τους συμμαθητές μου γιατί δούλεψαν στο Δημόσιο αλλά να πω ότι από τους αποφοίτους εκείνης της χρονιάς μόνο, έλειψαν από τον τόπο σαράντα άτομα τα οποία αν έμειναν στον τόπο μας θα ασχολούνταν με τη γεωργία, την κτηνοτροφία και τις πρακτικές τέχνες που είχαν σχέση με τον αγροτικό κόσμο.
Τούτα όμως ήταν πράγματα δεν ταίριαζαν με την «ανάπτυξη» που έστρωναν οι πολιτικοί που κυβέρνησαν την Ελλάδα και οι πάτρωνές τους τα τελευταία σαράντα χρόνια. Τα ολέθρια αποτελέσματα αυτής της πολιτικής τώρα φαίνονται και έχουν φέρει σε απελπισία όλη την Ελλάδα και πολλοί συμπολίτες μας μπροστά στο φάσμα της ανεργίας και της πείνας ενδεχομένως ετοιμάζονται να επιστρέψουν πίσω στα χωριά που παράτησαν και να αρχίσουν πάλι από την αρχή μια ζωή που αρνήθηκαν για να ζήσουν μια άλλη καλύτερη!!!
Είναι μακριά η κουβέντα για την εγκατάλειψη της υπαίθρου και ιδιαίτερα μέσω των διορισμών στο Δημόσιο οι οποίοι έγιναν για ψηφοθηρικούς λόγους και μόνο (μέγα παράδειγμα στην περίπτωση επίσης είναι και η διπλανή Ευρυτανία) αλλά έχουμε καιρό να την κάνουμε τις κρύες νύχτες που έρχονται μέσω των δικτύων γιατί δεν βλέπω να περισσεύει ούτε ένα ευρώ για εξόδους σε ταβερνεία και μπαρ όπως τα περασμένα χρόνια.
Σημασία έχει πως το δρόμο που πήρε προς το Δημόσιο και τις πόλεις ολόκληρη η τάξη μου στο Γυμνάσιο ακολούθησαν και οι επόμενες τάξεις και σιγά - σιγά άδειασε τόσο πολύ ο τόπος και το Γυμνάσιο θα κλείσει φέτος γιατί δεν έχει μαθητές. Έτσι του χρόνου δεν θα γίνει ούτε αγιασμός, ούτε θα χτυπήσει κανένα κουδούνι στο ιστορικό για τη Δυτική Φθιώτιδα Γυμνάσιο Αγίου Γεωργίου Τυμφρηστού και το συμπέρασμα θα είναι έσβησε ο τόπος και καμιά επιστροφή συνταξιούχων του Δημοσίου ή άλλων απελπισμένων δεν θα μπορέσει να τον αναστήσει.
Στη φωτογραφία, η τάξη σε εκδρομή στην Ολυμπία, το 1976.
