Μετά από τρεισήμισι περίπου χρόνια σφοδρών συγκρούσεων στο πεδίο της μάχης, η πρωτεύουσα της Ουκρανίας, το Κίεβο, δέχτηκε πριν από λίγα εικοσιτετράωρα τη σφοδρότερη μέχρι σήμερα πυραυλική επίθεση από τις ρωσικές δυνάμεις με τραγικό αποτέλεσμα το θάνατο και τον τραυματισμό δεκάδων αμάχων.
Ο πόλεμος βρίσκεται σε μία κρίσιμη καμπή. Η στροφή 180 μοιρών από την αμερικανική πλευρά, υπό τις νέες οδηγίες του Ντόναλντ Τραμπ, άλλαξε άρδην τα δεδομένα.
Η Ρωσία, με την ανοχή των ΗΠΑ, εμφανίζεται πλέον σε πλεονεκτικότερη θέση και όσο περνούν οι ημέρες, τόσο προωθεί τα δικά της συμφέροντα. Παρά το γεγονός ότι η Ευρώπη στέκεται αταλάντευτα στο πλευρό της αμυνόμενων, εντούτοις η ηγεσία του Κιέβου δέχεται ισχυρή πίεση σε διπλωματικό επίπεδο για να προχωρήσει σε «απαραίτητες» υποχωρήσεις, ώστε να επιτευχθεί κατάπαυση του πυρός.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η Ουκρανία καλείται πια να κάνει μια ιστορική παραχώρηση και να αναγνωρίσει τη ρωσική κατοχή τουλάχιστον στη χερσόνησο της Κριμαίας. Ανεξάρτητα αν αυτή θα είναι de facto ή de jure, άπαντες αντιλαμβάνονται πως θα παγιωθεί μια κατάσταση που δύσκολα θα αλλάξει στο μέλλον. Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να γίνει μέσω στρατιωτικών επιχειρήσεων, ένα σενάριο που φαντάζει ουτοπικό, ενώ θα οδηγούσε προφανώς σε ένα τρίτο παγκόσμιο πόλεμο.
Παρ’ όλα αυτά ένα τέτοιο σενάριο, της αναγνώρισης της Κριμαίας ως ρωσικό έδαφος, θα άφηνε πίσω του μια ανοιχτή πληγή που η ουκρανική πλευρά δεν θα μπορούσε να αποδεχθεί, μετά δε από τρεισήμισι δύσκολα χρόνια σκληρής αντίστασης κατά των Ρώσων κατακτητών με τεράστιες ανθρώπινες και όχι μόνο απώλειες.
Ένα στοιχείο που θα καθορίσει την επόμενη μέρα είναι αυτό, δηλαδή η επίτευξη ειρήνης χωρίς να ικανοποιείται το ένα από τα δύο εμπλεκόμενα μέρη. Ένα δεύτερο στοιχείο είναι η περαιτέρω στάση της ρωσικής ηγεσίας. Κι εδώ τίθεται ένα σαφές ρώτημα: ποια είναι άραγε τα όρια για τον ρωσικό αναθεωρητισμό; Θα σταματήσει στις ανατολικές επαρχίες της Ουκρανίας και την Κριμαία ή μόλις δοθεί η δυνατότητα στη Μόσχα θα προχωρήσει παραπέρα, βάζοντας στο στόχαστρο της και άλλες περιοχές στην ευρύτερη περιοχή π.χ την Οδησσό και την Υπερδνειστερία.
Τα σενάρια αυτά είναι υπαρκτά και προκαλούν εύλογα ανησυχία στην υπόλοιπη Ευρώπη. Εξάλλου, η επένδυση της Ε.Ε στη στρατηγική της αυτονομία κατά κύριο λόγο σε θέματα άμυνας και ασφάλειας, η αλλαγή στάσης της Γερμανίας και η ενίσχυση της αμυντικής της ικανότητας, ο γαλλοβρετανικός άξονας και η κατάσταση απόλυτης ετοιμότητας στην Πολωνία και σε άλλες γειτονικές χώρες καταδεικνύουν πως η ενωμένη Ευρώπη υποχρεώνεται σε μια νέα κατάσταση απόλυτου συναγερμού με το ενδεχόμενο μιας ευρύτερης πολεμικής ανάφλεξης στο μέλλον να είναι ορθάνοιχτο.
Η επόμενη πενταετία είναι κρίσιμη. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, ο κ. Ζελένσκι καλείται να λάβει την πιο δύσκολη απόφαση στη διάρκεια της θητείας του.
Εν κατακλείδι, ακόμα και στην περίπτωση οπισθοχώρησης της ουκρανικής πλευράς στην τρέχουσα φάση, είναι βέβαιο ότι έπονται πολλά επεισόδια ακόμα στο σίριαλ «η Ρωσία και οι στρατηγικές της επιδιώξεις στην ευρύτερη περιοχή».
