Οι τοποθετήσεις του νέου Προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ για την Ουκρανία και κατά κύριο λόγο για τη Μέση Ανατολή ήρθαν να "ταράξουν τα νερά", δημιουργώντας την εντύπωση σε πολλούς αναλυτές πως ο δρόμος για τη σταθερότητα και την ειρήνη είναι ακόμα μακρύς.
Η πρόθεση της νέας ηγεσίας του Λευκού οίκου να μετατρέψει την Λωρίδα της Γάζας σε μια νέα Ριβιέρα της ανατολικής Μεσογείου, χωρίς όμως την παρουσία των δύο περίπου εκατομμυρίων Παλαιστινίων, προκαλεί νέο πονοκέφαλο στη διεθνή κοινότητα.
Από τη μία πλευρά, οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι δεν επιθυμούν να μεταφερθούν από την πατρώα γη σε μία άλλη γειτονική αραβική χώρα, ενώ τόσο η Αίγυπτος, όσο και η Ιορδανία παραμένουν αρνητικές σε ένα ενδεχόμενο να δεχτούν στο έδαφος τους τους κατοίκους μιας μέχρι πρότινος φλεγόμενης περιοχής.
Η αμερικανική αυτή διπλωματική προσέγγιση είναι εκ διαμέτρου αντίθετη από τις πάγιες αμερικανικές θέσεις, όπως αυτές διατυπώθηκαν από το τέλος του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου και έπειτα.
Οι μόνοι που αντιμετώπισαν θετικά ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι ο κ. Νετανιάχου και οι εταίροι του στην άκρα δεξιά, που πρώτο μέλημα έχουν να τελειώνουν μια και καλή με την Χαμάς.
Ανεξάρτητα αν αυτό το σχέδιο υλοποιηθεί ή όχι, η παρουσία και η κυριαρχία της συγκεκριμένης οργάνωσης την επόμενη μέρα στη Λωρίδα της Γάζας συνιστά κορυφαίο ζήτημα, αφού σε καμία περίπτωση η ισραηλινή πλευρά δεν πρόκειται να το δεχτεί μετά από πολεμικές επιχειρήσεις διάρκειας περίπου ενάμιση χρόνου, που είχαν ως βασικό στόχο την εξόντωση της.
Η εικόνα στην ευρύτερη περιοχή είναι πολύ σύνθετη, γι’ αυτό και η αμερικανική διπλωματία οφείλει να αναλύσει πιο βαθιά τα δεδομένα, αποφεύγοντας με τις επιλογές της να οδηγήσει ένα κομμάτι του πληθυσμού της Γάζας προς την ριζοσπαστικοποίηση.
Στην Ουκρανία η κατάσταση είναι εξίσου περίπλοκη. Ο ίδιος ο Αμερικανός Πρόεδρος αντιλαμβάνεται πλέον ότι η διαμάχη αυτή δεν μπορεί να τερματιστεί ούτε σε ένα εικοσιτετράωρο, ούτε όμως και σε μήνες, αν πραγματικά τα εμπλεκόμενα μέρη και η Δύση επιθυμούν να διασφαλίσουν μια μακροχρόνια ειρήνη στα ανατολικά σύνορα της Ε.Ε. Η Αμερική θέλει να παίξει το δικό της γεωπολιτικό παιχνίδι, βάζοντας στο στόχαστρο της τις σπάνιες ουκρανικές γαίες.
Μπορεί όμως ο Αμερικανός Πρόεδρος να εξασφαλίσει για τη χώρα του την εκμετάλλευση των πολύτιμων λίθων ή απλά κλάνει ένα επικοινωνιακό παιχνίδι εσωτερικής κατανάλωσης για να πείσει τους ψηφοφόρους του ότι «εμείς δεν είμαστε κορόιδα να προσφέρουμε μόνο βοήθεια και να μην παίρνουμε τίποτα ως αντάλλαγμα».
Εξάλλου, περίπου το 20% της ουκρανικής επικράτειας βρίσκεται σε ρωσικά πλέον χέρια, συνεπώς για όλα αυτά θα χρειαστεί πολύ πιθανόν να ερωτηθεί και ο Ρώσος "ξενοδόχος".
Η διασφάλιση μιας μακροχρόνιας ειρηνικής περιόδου στην Ουκρανία, προϋποθέτει αμοιβαίες υποχωρήσεις και από τις δύο πλευρές και συνετή αντιμετώπιση των εκκρεμοτήτων από τα τρίτα μέρη.
Είναι μία τέτοια εξέλιξη δυνατή με τα σημερινά δεδομένα; Η απάντηση είναι αρνητική, γι’ αυτό η πιθανή συνέχεια στο ρωσοουκρανικό μέτωπο δεν αφήνει, τουλάχιστον στην τρέχουσα χρονική συγκυρία, πολλά περιθώρια αισιοδοξίας.
