Έχω παραπάνω από ένα χρόνο να επισκεφτώ την Αθήνα και να έχω καιρό να περπατήσω στους γνωστούς μου δρόμους και γειτονιές και αυτό έγινε κατορθωτό μόλις προχθές, καθώς λόγοι υπεράνω και της καραντίνας με υποχρέωσαν να μείνω μερικές ημέρες και προσπάθησα να καταλάβω τις αλλαγές που έγιναν στο διάστημα που ήμουν μακριά της.
Με την Αθήνα έχω μια τρυφερή σχέση, ζω σε αυτή σαράντα χρόνια και την αγαπώ αληθινά σαν πατρίδα, όπως και την γενέτειρά μου στα βουνά και την νοιάζομαι. Την πονάω όταν υποφέρει από ένα σωρό πράγματα που προκύπτουν από τις ανθρώπινες αδυναμίες, την ακούω να γκρινιάζει για υποθέσεις που χρόνια καθυστερούν, την νιώθω να δακρύζει όταν κάποια από τα τοπόσημά της αφανίζονται, όταν αυτά που είναι η ιστορία της ξεχνιούνται και να απορεί, που άλλα, αβασάνιστα και επιπόλαια παίρνουν την θέση τους. Από την άλλη πάλι χαίρεται, όταν γίνονται ωραία πράγματα που ακούγονται στα πέρατα του κόσμου.
Εκείνο που δεν μπορεί να αμφισβητήσει κάποιος για την Αθήνα, είναι ο υπέροχος καιρός της, το κλίμα της, που όπως λένε και οι ειδικοί δεν έχει αλλάξει σχεδόν καθόλου από τους αρχαίους χρόνους. Συμβαίνει καμιά φορά να παρατηρούνται κάποια ιδιαίτερα φαινόμενα, όπως το χιόνι φέτος ή οι καύσωνες τα καλοκαίρια αλλά αυτά δεν επηρεάζουν ούτε στο ελάχιστο τον μέσο όρο αυτών των φαινομένων. Όπως και να ‘χει το πράγμα όλος ο κόσμος θεωρεί τυχερούς τους ανθρώπους που ζουν σε αυτή την πόλη κι ας είναι ένα ατέλειωτο οικοδομικό συγκρότημα που καταλαμβάνει την μισή Αττική, της οποίας μόνο τα βουνά έχουν γλιτώσει το χτίσιμο και ο Σαρωνικός που αλλάζει τον αέρα της το μπάζωμα.
Παρ’ αυτά οι Αθηναίοι ή αυτοί που την κατοικούν δεν φημίζονται ότι την προσέχουν, τόσο την πόλη αλλά και τους γύρω χώρους της, βουνά και θάλασσες. Εκείνο δεν που δεν νοιάζονται καθόλου είναι οι χώροι πρασίνου μέσα στην πόλη, τα πάρκα και οι λόφοι τους που καλά - καλά δεν διακρίνονται καθόλου καθώς είναι από παντού σφιγμένοι από τις πολυκατοικίες και τους δρόμους. Είναι ένα διαρκές ζήτημα το πράσινο και οι ελεύθεροι χώροι της πόλης και στο οποίο ούτε οι αρχές μπορούν να δώσουν λύση, πόσο μάλλον να εμπνεύσουν τους ανθρώπους να το σεβαστούν και να απολαμβάνουν με υπευθυνότητα.
Ήρθε η επιδημία και οι χώροι αυτοί, πάρκα, πλατείες, βουνά και θάλασσα έγιναν η καταφυγή των εγκλείστων επί ένα χρόνο στα σπίτια. Κάποιοι τους ήξεραν από πριν και τους απολάμβαναν τακτικά αλλά από την ημέρα που βγήκαν οι «κωδικοί μετακίνησης» τους θυμήθηκαν όλοι και με κάθε τρόπο και κάθε κόλπο τους επισκέπτονται και μιας και όπως έχουν έρθει τα πράγματα οι περισσότεροι δεν δουλεύουν και έχουν ατέλειωτο χρόνο στη διάθεσή τους, πασχίζουν να περάσουν τον περισσότερο στο πάρκο ή στην παραλία.
Δεν χωράνε όμως και εκεί που πάνε να ξεφύγουν από τον εγκλεισμό και να κρατήσουν αποστάσεις, βρίσκονται ο ένας πάνω στον άλλον και καθώς ανοίγει ο καιρός, τα πράγματα θα γίνονται όλο και πιο δύσκολα γιατί όλοι θα θέλουν να βγουν και να μείνουν περισσότερο στους ανοιχτούς χώρους που όμως είναι μετρημένοι στα δάχτυλα. ‘Η μάλλον δεν είναι μετρημένοι στα δάχτυλα αλλά όπως είναι διασπαρμένοι στον χάρτη της πόλης, σαν κενοί χώροι και ξακρίσματα στη ρυμοτομία δεν είναι λειτουργικοί όσο θα έπρεπε και κατά συνέπεια απαξιωμένοι από τους γείτονες και παντελώς άγνωστοι για τους υπόλοιπους ενώ δεν είναι σπάνιο φαινόμενο αυτοί να έχουν καταληφθεί από ύποπτες ομάδες.
Η ευθύνη για την κατάσταση των δημοσίων ανοιχτών χώρων που η επιδημία έδειξε πως δεν φτάνουν για όλο τον πληθυσμό ανήκει και στις αρχές (Περιφέρεια, Δήμοι, κοινότητες) που ποτέ δεν τους είχαν ως λειτουργικό κομμάτι της πόλης αλλά σαν έναν μπελά, ανήκει και στους Δημότες που στην πλειονότητά τους ποτέ δεν τους είδαν σαν αυλή τους που θα έπρεπε να είναι και να τους προσέχουν. Στη βιασύνη της καθημερινότητας μιας ζωής που πρέπει να ξεχάσουμε πως ήταν, κανείς δεν σκέφτηκε πως οι ανοιχτοί χώροι θα έπρεπε να είναι έτοιμοι να δεχτούν κόσμο (όπως έγινε και με τον σεισμό του 1980 και βγήκαμε όλοι μέσα στο καταχείμωνο στα πάρκα και τις πλατείες) και ήρθε η επιδημία να το ξαναθυμίσει.
Η φωτογραφία προχθεσινή από το Πάρκο Βενιζέλου, στη Λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας, το οποίο είναι το πιο δημοφιλές σημείο συγκέντρωσης των νέων κυρίως της πόλης, όπου οι συστάσεις για τήρηση των αποστάσεων δεν τηρούνται με την αυστηρότητα που θα έπρεπε.
Ο Ηλίας Γ. Προβόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μεγάλη Κάψη της Δυτικής Φθιώτιδας. Έγινε δημοσιογράφος και εργάστηκε επί πολλά χρόνια και αποκλειστικά στις εφημερίδες, κυρίως στην «Ελευθεροτυπία» από τις στήλες της οποίας οργάνωσε και προέβαλλε μια ειδική αρθρογραφία με τον τίτλο «Μικρές Πατρίδες» για την ελληνική περιφέρεια και τους ανθρώπους της καθώς και για την Αθήνα, τα τελευταία χρόνια. Συνεχίζει να γράφει και να δημοσιεύει φωτογραφίες με την ίδια θεματογραφία στο actimon.blogspot.com ενώ εκδίδει και βιβλία που έχουν σχέση με την τοπική ιστορία.
*Αραρίσκω = Συνάπτω, συνδέω, προσαρμόζω
