Υποχρεώσεις της ζωής που δεν αναγνωρίζει η καραντίνα και με το άγχος των μέτρων πρόληψης και περιορισμού της διάδοσης του ιού, πέρασα προχτές τις ανοιχτές πύλες των Αθηνών, στην Αχαρνών όπου με άφησε το λεωφορείο του ΚΤΕΛ και βρέθηκα μετά από πολύ καιρό σε μια πόλη που η πρώτη διαφορά που έβλεπα από παλιότερα, ήταν οι μάσκες που φορούσαν όλοι και ο τρόπος που ο καθένας την είχε προσαρμόσει στο πρόσωπό του.
Είναι αλλιώς να βλέπεις τον κόσμο να κυκλοφορεί με μάσκες από την τηλεόραση κι αλλιώς να τον βλέπεις μπροστά σου, στο δρόμο, στο φανάρι ή στο τρόλει. Αλλιώς είναι πάλι να βλέπεις, πάλι στην τηλεόραση, τους περισσότερους να φορούν μάσκες, είτε πρόκειται για τηλεπαιχνίδι, είτε για δελτίο ειδήσεων κι αλλιώς όταν συναντάς κάποιον άνθρωπο στο δρόμο να αρχίζεις να κάνεις υποθέσεις αν είναι αυτός που ήξερες ή κάποιος άλλος και επιφυλάσσεσαι να τον χαιρετήσεις μη και είναι κάποιος άγνωστος που έχει νεύρα.
Στο χωριό, δεν φοράμε συνέχεια μάσκες, παρά μόνο όταν είναι να πάμε κάποια επίσκεψη ή για ψώνια στο κοντινό κεφαλοχώρι, τον Άγιο Γεώργιο και φοράμε όλοι αυτές τις μπλε - άσπρες που παίρνουμε από το φαρμακείο και τις κρατάμε στο πρόσωπό μας όση ώρα βρισκόμαστε εκεί. Σπάνια δε βλέπουμε κάποιον ή κάποια να φοράει άλλο σχέδιο μάσκας και τότε καταλαβαίνουμε πως πρόκειται για επισκέπτη απ’ αλλού. Φοράμε και γάντια, για να είμαστε πιο ασφαλείς στις συναλλαγές μας και άμα θέλουμε να πιούμε καφέ, ευτυχώς υπάρχει κατάστημα που τον φτιάχνει, πάλι με μάσκες τον απολαμβάνουμε όρθιοι.
Στις μικρές εξόδους στην πόλη που έκανα τις δυο μέρες που ήμουν στην Αθήνα, εντύπωση μου έκανε το πώς εννοούν την τήρηση των εκάστοτε μέτρων στην Αχαρνών και πως στο Μοναστηράκι και την Ερμού που ανέβηκα να φτάσω στο Σύνταγμα. Στη δεύτερη περίπτωση, είδα τον κόσμο πιο μαζεμένο, πιο επιφυλακτικό και όλους να βιάζονται να πάνε κάπου που θα μπορούσαν να βγάλουν την μάσκα από το πρόσωπό τους. Ποτέ δεν είχα δει τους Αθηναίους να τρέχουν έτσι και φορώντας τις μάσκες μου έμοιαζε σαν να παίρνουν όλοι μέρος σε μια ταινία με άρρωστο θέμα. Τα κλειστά καταστήματα πάλι, ήταν σαν σκηνικό στην ίδια ταινία που όσο ψύχραιμος κι αν είναι κάποιος, φεύγει από τη μέση γιατί δεν τον φοβίζει ότι βλέπει, αλλά εκείνο που υπονοεί ο σκηνοθέτης ότι θα ακολουθήσει.
Στην Αχαρνών τώρα, όπου είναι ο δρόμος μου τα τελευταία χρόνια, η κατάσταση ήταν διαφορετική. Ο κόσμος περισσότερος, πολύχρωμος, λιγότερο βιαστικός, τολμηρός στις μετακινήσεις του με το τρόλεϊ, έδινε ζωντάνια που σε καιρό πανδημίας ήταν κάπως προκλητική. Τα καταστήματα -όλη η Αχαρνών από τα Κάτω Πατήσια ως την Ηπείρου είναι μια αλυσίδα μίνι μάρκετ- λειτουργούσαν με περιοριστικούς όρους βέβαια και ο κόσμος εξυπηρετούνταν περιμένοντας στην είσοδο. Φυσικά κι εδώ φαίνεται μια οικονομική δυσπραγία, αλλά απέχει πολύ από αυτή που φαίνεται στο κέντρο και σε άλλες περιοχές. Η διαφορά πάλι είναι ότι η κίνηση στο λεγόμενο κέντρο της πόλης μπορεί να μην φαίνεται λόγω του ηλεκτρονικού εμπορίου, ενώ στην Αχαρνών τα πράγματα είναι πιο παραδοσιακά, το χρήμα, όσο χρήμα υπάρχει, κυκλοφορεί ακόμη από χέρι σε χέρι, για ευνόητους λόγους.
Η μάσκα στο πρόσωπο με δυσκόλεψε πολύ, δεν είχα μάθει να τη φοράω πολλές ώρες και ήταν η αφορμή να περιορίσω τις κινήσεις μου στην πόλη και να αφήσω τις περιπλανήσεις που μου αρέσουν για άλλη φορά που θα είναι τα πράγματα πιο εύκολα και ασφαλή. Γύρισα στο χωριό όπου, κράτησα για τρεις μέρες αποστάσεις από τους δικούς μου φορώντας πάντα τη μάσκα μη και μεταφέρω τίποτα κακό σε αυτούς και σαν πέρασε αυτό το διάστημα σκέφτηκα πόσο πιο ήρεμοι θα ήταν πολλοί άνθρωποι αντί να υφίστανται όλα αυτά με την πανδημία σε μια αφιλόξενη πόλη, να ήταν κάπου μακριά, στην εξοχή, στο χωριό, στο νησί.
Πιστεύω πως μετά απ’ αυτή τη δοκιμασία –ένα χρόνο κλείνουμε με την απειλή της πανδημίας- πολλοί θα το σκεφτούν και εύχομαι να το πάρουν απόφαση να φύγουν. Εκτός του ότι θα κάνουν καλό στον εαυτό τους, θα είναι η μεγαλύτερη προσφορά στην πόλη και φυσικά, στην επαρχία που οι συνθήκες ακόμη το επιτρέπουν να μην φοράμε όλες τις ώρες μάσκες και άμα είμαστε στα χωράφια ούτε καν να νοιαζόμαστε για την επιδημία...
Ο Ηλίας Γ. Προβόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μεγάλη Κάψη της Δυτικής Φθιώτιδας. Έγινε δημοσιογράφος και εργάστηκε επί πολλά χρόνια και αποκλειστικά στις εφημερίδες, κυρίως στην «Ελευθεροτυπία» από τις στήλες της οποίας οργάνωσε και προέβαλλε μια ειδική αρθρογραφία με τον τίτλο «Μικρές Πατρίδες» για την ελληνική περιφέρεια και τους ανθρώπους της καθώς και για την Αθήνα, τα τελευταία χρόνια. Συνεχίζει να γράφει και να δημοσιεύει φωτογραφίες με την ίδια θεματογραφία στο actimon.blogspot.com ενώ εκδίδει και βιβλία που έχουν σχέση με την τοπική ιστορία.
*Αραρίσκω = Συνάπτω, συνδέω, προσαρμόζω
