Το 2007, τον Ιούλιο, ημέρα Παρασκευή, ξεκίνησα μετά από πρόσκληση ενός αδελφικού μου φίλου για ένα από τα όμορφα νησιά μας, μιας και οι προβλέψεις έδειχναν ένα πολύ ζεστό Σαββατοκύριακο! «Ευτυχώς» η μοίρα είχε για μένα αλλά σχέδια. Ένα τροχαίο ατύχημα με τη μηχανή μου. Μόλις την είχα πάρει και μόλις την είχα «στρώσει»! Το ατύχημα δεν ήταν απλό, είχα 80% πιθανότητες να σας μιλάω από άλλους γαλαξίες αυτή τη στιγμή αλλά τελικά πολλοί καλοί παράγοντες συνέβαλαν στο να μείνω εδώ λίγο ακόμα. Κατά το διάστημα των 3 μηνών παραμονής μου στο νοσοκομείο ο αείμνηστος γιατρός μου τότε, ορθοπεδικός Κωνσταντίνος Στάμος, ο άνθρωπος με κεφάλαιο Α που στη κυριολεξία πήρε τα κόκαλα μου από «άμμο θαλάσσης» και τα έκανε ξανά σε θέση να με κρατούν όρθιο, (και τον ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για ακόμη μια φορά κι από δω), μου είχε πει κάτι που σίγουρα το έχετε ακούσει, όμως εμένα θα με συντροφεύει για το υπόλοιπο της ζωής μου:
«Κωστή, ότι δε μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς!».
Το σίγουρο λοιπόν είναι πως όσους δε μας σκοτώσει αυτός ο ιός ο νέος κορωνοϊός όπως τον αποκαλούμε, θα μας κάνει πιο δυνατούς. Γιατί όμως;
Όσοι κυκλοφορούν αυτές τις μέρες ή να το πω καλύτερα όσοι έχουν άδεια μετακίνησης, βλέπουν μια ηρεμία στους δρόμους που σε άλλους μεταφράζετε ως ερημιά, σε άλλους ως τρόμος για το αύριο, σίγουρα πάντως κάτι πρωτόγνωρο για όλους. Κάποιοι ακόμα πάνε στις δουλειές τους, κάποιοι έχουν τόση δουλειά που δε μπορούν να τη διαχειριστούν, κάποιοι δίνουν παραπάνω από όσα μπορούν στη δουλειά τους για το κοινό καλό χωρίς αντάλλαγμα και άλλοι, οι περισσότεροι, έχουν μείνει στο σπίτι. Τι γίνεται λοιπόν με όσους έχουν μείνει σπίτι; Με όσους έχουν κλείσει μαγαζιά, γραφεία, δουλειές και κάθονται σπίτι; Πράττουν σωστά; Θα αντέξουν οικονομικά, ψυχικά, ψυχολογικά να βγουν έξω αύριο; Θα έχουν να πάνε γάλα στα παιδιά τους; Τα ερωτήματα είναι πολλά και δε μπορεί να τα απαντήσει ένας και ίσως δε μπορούν να απαντηθούν και όλα.
Λένε αν δεν μπορείς να αποφύγεις ένα βιασμό κάτσε κι απόλαυσε τον. Πως απολαμβάνεις όμως αυτό το «βιασμό» που ζούμε σήμερα; Αυτή τη στέρηση στην εργασία. Ίσως για όλους όσους σήμερα κάθονται αναγκαστικά για το καλό όλων, σύμφωνα με τους επιστήμονες και την πολιτεία, να είναι μια μοναδική ευκαιρία που να μην την είχαν και σίγουρα να ξανά έχουν. Ευκαιρία να κάνουν τόσα πράγματα που άφηναν για όταν θα είχαν χρόνο και που ίσως να μη τους φτάσει κι ο χρόνος που θα έχουν ενώ είναι κλεισμένοι στο σπίτι. Γιατί ο χρόνος δε σταματά και δε καταλαβαίνει ούτε από κορωνοϊούς ούτε από αλλά τέτοια εγκόσμια. Ίσως είναι τώρα μια ευκαιρία να κάνουν έναν απολογισμό της μέχρι τώρα πορείας τους σε επαγγελματικό αλλά και προσωπικό επίπεδο, ίσως είναι μια ευκαιρία να μάθουμε κάτι καινούργιο, να διαβάσουμε για το πως θα βελτιώσουμε τη δουλειά μας και τις σχέσεις μας, να πάρουμε ένα τηλέφωνο τους πελάτες μας, που έχουμε ξεχάσει να πάρουμε γιατί είχαμε αλλά πιο σοβαρά να κάνουμε. Και το τηλέφωνο δεν είναι κακό είναι σαν το ραδιόφωνο είναι λίγο πιο ρομαντικό μέσα σε όλα αυτά τα μηνύματα, τα email και τα chat που έχουμε σήμερα. Αλλά να πάρουμε και δικούς μας ανθρώπους, κι αυτοί έχουν ανάγκη να μας ακούσουν! Να εκπαιδευτούμε σε νέες τεχνολογίες που δεν είχαμε χρόνο να ασχοληθούμε γιατί η δουλειά μας γινότανε και με το παραδοσιακό τρόπο κι έτσι μείναμε πίσω σε σχέση με τον ανταγωνισμό! Ίσως είναι μια ευκαιρία να αξιολογήσουμε ανθρώπους γύρω μας. Που ήταν ο διευθυντής μου, ο συνάδελφος μου, ο συνεργάτης μου, ο γείτονας μου, ο πελάτης μου όταν έκανα ή δεν έκανα πράγματα για αυτόν; Τι έκανα εγώ για αυτούς; Ίσως είναι μια ευκαιρία να διαβάσουμε επιτέλους εκείνα τα βιβλία που όλο λέγαμε να διαβάσουμε. Ίσως καταφέρουμε να φτιάξουμε το σπίτι μας, υλικά και ψυχικά! Να μιλήσουμε με τα παιδιά μας, να γνωρίσουμε το γείτονα μας και να βοηθήσουμε και τη κατσίκα του για μια φορά αντί να ευχηθούμε να πεθάνει. Έχουμε χρόνο ακόμα και μια νέα γλώσσα να μάθουμε, υπάρχουν τόσες ωραίες και χρήσιμες!
Όταν με το καλό περάσει όλη αυτή κατάσταση δε θα έχουμε δικαιολογία, γι’αυτό να είστε σίγουροι! Ότι εκκρεμότητα είχαμε μπορούμε τώρα να την καλύψουμε, ο καθένας ξέρει πολύ καλά ποια είναι η δικιά του. Δε θα έχουμε δικαιολογία αύριο να μην ξέρουμε, να μην έχουμε διαβάσει, να μην έχουμε μιλήσει με ανθρώπους που έπρεπε να κάτσουμε να μιλήσουμε. Και δεν είναι μόνο οι δουλειές. Αν δεν τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας και με τους γύρω μας δε θα τα καταφέρουμε και στη δουλειά μας. Time Managment είναι κι αυτό και όταν θα περάσει δε θα έχουμε δικαιολογίες και σίγουρα δε θα μπορούμε να πούμε δεν είχα χρόνο! Ίσως να είναι για πολλούς μια νέα αρχή με ότι αυτό σημαίνει. Εγώ τρεις μήνες που έμεινα στο νοσοκομείο χωρίς να μπορώ να γυρίσω ούτε στο πλάι άντεξα όπως αντέχουν και πολλοί, πάρα πολλοί άλλοι για πολύ μεγαλύτερο διάστημα, σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου και όχι στο σπίτι.
Εγώ είμαι αισιόδοξος. Πιστεύω πως θα αντέξουμε αυτή τη δοκιμασία όλοι. Το μεγάλο στοίχημα όμως θα είναι μετά από αυτή την κατάσταση να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, να βγούμε πιο δυνατοί και θα βγούμε! Ας είναι αυτό, αυτό που θα λέμε ότι κάναμε στη πανδημία του 20.
ΚΣ
*Η φωτογραφία του άρθρου είναι τραβηγμένη στην άδεια Αθήνα το βράδυ της 27ης Μαρτίου 2020 απο τον Κωνσταντίνο Αμπαζή
