Σε κάθε επαγγελματικό χώρο ακούμε συχνά να προκρίνεται η εμπειρία κάποιου στο αντικείμενο, έναντι της γνώσης και της ποιότητας. Αυτό σημαίνει ότι, σύμφωνα με τη συγκεκριμένη -λανθασμένη, κατά την άποψή μας- θεώρηση, η διάρκεια που ασκεί κάποιος ένα επάγγελμα και η ποσότητα ως προς τις πωλήσεις (τα νούμερα), βαρύνουν περισσότερο σε σχέση με τις επικαιροποιημένες γνώσεις που μπορεί να κατέχει κάποιος, ως προς το συγκεκριμένο πεδίο.
Είναι όμως μόνο η εμπειρία και τα χρόνια που προσδίδουν κύρος και αξία σε ένα επαγγελματία; Είναι μόνο τα ποσοτικά μεγέθη που μετράνε ή και τα ποιοτικά; Ένας νεοεισερχόμενος στο χώρο είναι δύσκολο να έχει γνώσεις μέσα από τη συστηματική μελέτη και την εφαρμογή της θεωρίας στην πράξη;;;;;.
Έχοντας διανύσει αισίως πάνω από 2 δεκαετίες στον ασφαλιστικό χώρο. είχα την ευκαιρία να συναναστραφώ με πολλούς επαγγελματίες, συμμετέχοντας σε εκατοντάδες ημερίδες, εκδηλώσεις και βραβεύσεις, ανταλλάσσοντας σκέψεις απόψεις και προτάσεις. Στις εκδηλώσεις αυτές είναι εύκολο από τα πρώτα κιόλας λεπτά να αντιληφθεί κάνεις την απουσία νέων ανθρώπων ή νεοεισερχόμενων στο χώρο, καθώς στην πλειοψηφία τους οι ασφαλιστές είναι μεγαλύτερης ηλικίας. Είναι επίσης ξεκάθαρο ότι στις περισσότερες των περιπτώσεων που θα συναντήσουμε κάποιο νέο ηλικιακά στο χώρο, αποτελεί ασφαλιστή 2ης ή 3ης γενιάς, που αναλαμβάνει τα ηνία με έτοιμο χαρτοφυλάκιο από τους γονείς, χωρίς αυτό βέβαια να μειώνει την αξία τους. Η πλειοψηφία εξ αυτών συνεχίζει τη διατήρηση και την ανάπτυξη του χαρτοφυλακίου με τον ίδιο ζήλο, σε αντίθεση με το νεοεισερχόμενο που ξεκινά από μηδενική βάση και καλείται να διανύσει ακόμα περισσότερα χιλιόμετρα στον επαγγελματικό στίβο.
Σπάνια συναντάμε νέους που τολμούν να ξεκινήσουν από το μηδέν χωρίς προηγούμενη επαφή και ενασχόληση στο χώρο και αυτό όχι γιατί ο χώρος είναι δύσκολος ή δεν υπάρχει η δυνατότητα εξέλιξης αλλά διότι με την πάροδο των χρόνων έχουν δημιουργηθεί άτυπα κάποια στεγανά, κάποια στερεότυπα από μερίδα « φτασμένων -δεινόσαυρων» του χώρου..
Έχοντας ο ίδιος ενταχθεί στο χώρο ως νέος, χωρίς προηγούμενη επαφή, αλλά ξεκινώντας την προσπάθεια μου «από μηδενική βάση» και επιχειρώντας να ξεχωρίσω και να εδραιωθώ ανάμεσα σε ήδη καταξιωμένους επαγγελματίες, μελετούσα συστηματικά και προσπαθούσα από τη θεωρία να οδηγηθώ στην πράξη, εργαζόμενος διπλάσια από άλλους, για να καλύψω τη διαφορά. Ήμουν βέβαια τυχερός, καθώς είχα ένα μάνατζερ που ξεκίνησε και ο ίδιος χωρίς να έχει ως παρακαταθήκη κάποιο χαρτοφυλάκιο από συγγενικό πρόσωπο. Μυήθηκα αρχικά στις πωλήσεις μέσω επικοινωνιών από απρόσωπες λίστες. Έτσι ξεκίνησα να κάνω τις πρώτες μου επαφές, άγνωστός μεταξύ αγνώστων. Στην πορεία, όταν ανέλαβα θέσεις ευθύνης, από τις πρώτες επαφές συνάντησα τάσεις και απόψεις, όπως επίσης την προβολή «της αυθεντίας», από μέρους κάποιων που πιθανά είχαν γράψει αρκετά επαγγελματικά χιλιόμετρα στο χώρο, είχαν μεγαλύτερα χαρτοφυλάκια, ενώ συχνά άκουγα την ατάκα «ξέρεις πόσα χρόνια είμαι στο χώρο;»
Ήταν κάπου στα μέσα του 2021 όταν, αναλαμβάνοντας σε πρακτορείο τη θέση του Διευθυντή πωλήσεων, ήταν στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων μου η ανάπτυξη δικτύου, συνεργασιών και η προσέγγιση επαγγελματιών του χώρου. Έτσι λοιπόν, αντλώντας αρχικά λίστες από το διαδίκτυο, ξεκίνησα τις επικοινωνίες μου.
Στις περισσότερες επαφές που πραγματοποίησα, βρήκα πρόσφορο έδαφος, αξιόλογους συνομιλητές αλλά με πολλές άμυνες για το «ποιος είμαι και για το τι θα μπορούσα να τους προσφέρω μέσα από μια ενδεχόμενη συνεργασία». Έφτασε η στιγμή που, σε μια επικοινωνία από τις απρόσωπες λίστες στο τηλέφωνο, απάντησε μια μεστή, στιβαρή και αυστηρή φωνή. Από τον τόνο, το ύφος και τον τρόπο ομιλίας, ήταν εμφανές ότι επρόκειτο για μεσήλικα ασφαλιστή, με κάποια μορφή έπαρσης. Αφού έκανα αναφορά στο όνομα, στην ιδιότητα, στη θέση μου και το λόγο της επικοινωνίας, δέχθηκα ειρωνικά το παρακάτω ερώτημα: «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» Φυσικά και γνώριζα, καθώς πριν από κάθε επικοινωνία φρόντιζα να προηγηθεί μια μελέτη, αντλώντας τα κατάλληλα στοιχεία για το πρόσωπο που θα επικοινωνούσα. Απάντησα λοιπόν και εγώ με σαφήνεια καταφατικά στο ερώτημα του και επανήλθα στο δικό μου, για το ενδεχόμενο συνεργασίας. Η ίδια στιχομυθία επαναλήφθηκε μόνο που ο συνομιλητής μου επεκτάθηκε ακόμα περισσότερο θέλοντας να μου επισημάνει το πόσο «μικρός» (!) ήμουν απέναντι σε εκείνον που ήταν 35 χρόνια στο χώρο, με μεγάλη εμπειρία και υψηλό χαρτοφυλάκιο και ότι δε θα μπορούσα κάτι να του προσφέρω. Επεκτείνοντας τη σκέψη και το λογύδριό του, μού είπε ότι για τους παραπάνω λόγους ήταν πολύ καλύτερος από εμένα (χωρίς καν να έχει γίνει καμία αναφορά για σύγκριση από μέρους μου) και κακώς τον είχα ενοχλήσει.
Με αυτοπεποίθηση ως προς τον τρόπο που θα έπρεπε να χειριστώ την κατάσταση, προχώρησα απαντώντας με όπλο το χιούμορ, με τα λόγια του αρχαίου Αθηναίου πολιτικού Θεμιστοκλή: «Πάταξον μεν, άκουσον δε!» Ακούγοντας το συνομιλητή μου να γελά, ζήτησα να του θέσω, εάν μού επέτρεπε φυσικά, ένα ακόμα ερώτημα. Αφού εξασφάλισα την καταφατική του απάντηση προχώρησα ρωτώντας με σιγουριά. «Αλήθεια, αξιότιμε κύριε, ποιος είναι καλύτερος χειρουργός: ένας που έχει πραγματοποιήσει 15000 επεμβάσεις με νυστέρι και είναι σαράντα χρόνια στο χώρο, με ξεπερασμένη πλέον ιατρικά μέθοδο ή ένας χειρουργός που είναι 10 χρόνια στο χώρο και έχει πραγματοποιήσει 500 επεμβάσεις αποκλειστικά, με τη χρήση ενός εξελιγμένου ρομποτικού συστήματος, το οποίο αναπαραγάγει με απόλυτη ακρίβεια τις ανθρώπινες χειρουργικές κινήσεις;» Επικράτησε παύση και εκκωφαντική σιωπή από μέρους του και συνέχισα: «Το ερώτημα είναι φυσικά ρητορικό και δε θα περίμενα σχετική απάντηση.»
Αντιλαμβανόμενος ο συνομιλητής τον τρόπο σκέψης μου και έχοντας σαφώς πολύ καλά αντανακλαστικά, λόγω εμπειρίας, μού απάντησε χαμογελαστός: «Μολονότι είσαι νέος, με κέρδισες! Μου κέντρισες το ενδιαφέρον! Μου αρέσει το θάρρος και το θράσος σου.» Δέχθηκε να πραγματοποιήσουμε συνάντηση, όπου προέκυψε και συνεργασία.
Συνοψίζοντας: Η επιστήμη έχει προχωρήσει. Τα πάντα γύρω μας εξελίσσονται και την τελευταία δεκαετία ο κλάδος μας είναι όλο και πιο απαιτητικός εντάσσοντας νέες και σύγχρονες μορφές ασφαλίσεων. Ενδεικτικά σημειώνεται η κυβερνοασφάλιση (Cyber Insurance, που λένε και στο χωριό μου) που, εάν έχει κάποιος παρωπίδες, παραμένει με εμμονή στα παλαιά και στην αυθεντία του «δεινόσαυρου» -καθώς λέγεται- επαγγελματία, θα μείνει πίσω επαγγελματικά, οχυρωμένος πίσω από τον όγκο του χαρτοφυλακίου του.
Την ώρα αυτή έρχεται στη σκέψη μου η φράση από τον Ευαγγελιστή Λουκά: «Ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω και νουν, νοείτω», που σημαίνει εκείνος που έχει αυτιά να ακούσει, ας ακούσει!; Αυτός που είναι σε θέση να καταλάβει, ας καταλάβει.
Συνεπώς, καλό θα είναι στο χώρο μας να μάθουμε να ακούμε ακόμα και από τους νεότερους, πριν πούμε οτιδήποτε, βιαστικά και με έπαρση. Ας δώσουμε «τόπο στα νιάτα»! Μόνο έτσι θα μπορέσει να αναπτυχθεί ο χώρος μας και να προσελκύσει φερέλπιδες νέους, επαγγελματίες. Ας έχουμε καλά κατά νου -παραφράζοντας τον λόγο του μαθητή Άντλερ προς τον δάσκαλό του Φρόιντ- ότι, «όταν ένας νάνος» (νέος ασφαλιστής) «αναρριχηθεί στου ώμους ενός γίγαντα, βλέπει πάντοτε μακρύτερα»!
Η ισχύς εν τη ενώσει!
