Ήταν Τετάρτη απόγευμα, περίπου 7μμ, ήμουν όλη μέρα στο δρόμο από πελάτη σε πελάτη (με τη μάσκα μου πάντα), και ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα καταφέρει να νικήσω το στοίχημα που είχα βάλει το ίδιο πρωί με τον εαυτό μου (να καταφέρω να βοηθήσω έστω έναν άνθρωπο να πάρει μία σωστή απόφαση για τη ζωή του, να ασφαλίσει την υγεία του), πήγαινα στο γραφείο για να κάνω το τελευταίο μου ραντεβού, από αυτά τα καινούργια τηλεραντεβου της Covid-19 εποχής...
Όπως λοιπόν ξεκίνησα να κατεβαίνω τη Λεωφόρο Συγγρού, και ήταν ή ώρα που τα φώτα της πόλης μόλις είχαν ανάψει και ο ήλιος επέμενε να δίνει λίγο από το φως του μέχρι να κρυφτεί τελείως, κοίταξα στο βάθος μέχρι το τέλος του πελώριου αυτού δρόμου και τα φώτα μου έδιναν την εντύπωση ότι εκεί στο τέλος υπάρχει ένα λούνα πάρκ.
Σκέφτηκα εκείνη την ώρα ότι η ζωή ολόκληρη είναι σαν ένα λούνα παρκ! Με ωραίες στιγμές χαράς, με στιγμές άγχους, με φόβο, με ανυπομονησία, με ανακούφιση, με απόλαυση και πολλά άλλα.. και ότι η Λ. Συγγρού είναι σαν να τα έχει όλα επάνω, πολλές από τις διάφορες διαδρομές και σταθμούς της ζωής. Έχει μαγαζιά, καφέ, έχει το πανεπιστήμιο όπου κανείς ξεκινάει μία σταδιοδρομία, έχει εταιρείες... πολλές εταιρείες όπου πολλές καριέρες ξεκινάνε, μεγαλώνουν και εξελίσσονται, έχει σινεμά, θέατρα και μουσικές σκηνές, έχει ακατάλληλα για ανηλίκους μέρη, παρακμιακά και φυσικά δεν λείπει το μαιευτήριο Ρέα όπου εκεί γεννιούνται πολλές ζωές καθημερινά..
Συνέχισα να κατεβαίνω μέχρι που κοντοστάθηκα λίγο πριν από το επιβλητικό Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, που εκεί πάντα περιμένει υπομονετικά το Ωνάσειο Νοσοκομείο... περιμένει το επόμενο περιστατικό. Οι περισσότεροι από εμάς, μπορούμε ελεύθεροι να απολαμβάνουμε αυτά τα φώτα της πόλης και το ηλιοβασίλεμα και τους διάφορους σταθμούς της Λεωφόρου, με όποιο τρόπο θέλουμε, όμως κάποιοι άνθρωποι εκεί μέσα αγωνιούν για τη ζωή, είτε τη δική τους είτε ενός αγαπημένου τους προσώπου. Αγωνιούν για το κατά πόσο ο γιατρός θα μπορέσει να κάνει πάλι το θαύμα του. Και φυσικά, κάποιοι από τους φιλοξενούμενους εκεί, δεν αγωνιούν μόνο για το κατά πόσο θα μπορέσει ο άνθρωπός τους να γίνει καλά, αλλά και για το πόσο θα κοστίσει η προσπάθεια αυτή...
Μου φαίνεται σαν ένα κακό αστείο! Τη στιγμή που κάποιος μπορεί να έχει μεταθέσει το άγχος του κόστους μιας τέτοιας ιστορίας κάπου αλλού, υπογράφοντας ένα ασφαλιστήριο συμβόλαιο για την υγεία του, να το ζει ολόκληρο και να ζυγίζει (και ενδεχομένως κάποιες φορές να παζαρεύει) το κατά πόσο θα αντέξει και το οικονομικό βάρος...
Τι συναίσθημα μπορεί να κουβαλάει κανείς, αν την κρίσιμη στιγμή σκέφτεται τα χρήματα...
Το ασφαλίζειν εστί φιλοσοφείν...
Ποια είναι η Δανάη Δήμητρα Δούκα
Η Δανάη Δούκα γεννήθηκε στην Πάτρα στις 24 Οκτωβρίου του 1987.
Φοίτησε στο Μουσικό Σχολείο Παλλήνης και στη συνέχεια σπούδασε Μηχανικός Επιστήμης Υλικών στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, όπου πήρε το δίπλωμά της με ειδίκευση στα αεροπορικά υλικά, συνδυάζοντας έτσι τις σπουδές και την αγάπη της για τα αεροπλάνα.
Από το 2015 έως σήμερα είναι Ασφαλιστική Σύμβουλος, όπου το 2019 προήχθη σε Senior Insurance Agent και το 2020 σε Executive Insurance Agent.
- Σαν επαγγελματίας, προσπαθεί να γίνεται κάθε μέρα καλύτερη και να είναι κοντά στους πελάτες της
- Σαν φίλη προσπαθεί να είναι δίκαιη και παρούσα
- Σαν άνθρωπος προσπαθεί να μην απογοητεύει την εαυτό της, να αγκαλιάζει και να μαθαίνει από τα λάθη της αλλά και από τα λάθη των άλλων.
Είναι φύση αισιόδοξη και προσπαθεί να ψάχνει την θετική πλευρά σε κάθε τι που συμβαίνει
