Με αφορμή το σαββατοκύριακο που πέρασε, όπου συναναστράφηκα με κάποιους φίλους, έκανα κάποιες σκέψεις τις οποίες θέλω να μοιραστώ. Αρχικά, θα σας γυρίσω αρκετά χρόνια πίσω, για να σας περιγράψω μία εμπειρία μου, όταν ήμουνα στην τρυφερή ηλικία των 9 ετών!
Ήταν Πέμπτη, 31 Οκτωβρίου του 1996, όπου για όσους δεν το γνωρίζουν, κάθε χρόνο τέτοια μέρα «γιορτάζουμε» την παγκόσμια ημέρα της αποταμίευσης…
Τότε λοιπόν, είχα την τύχη να είμαι γραμμένη στην Τετάρτη δημοτικού, ενός σχετικά μικρού σχολείου, όπου οι δάσκαλοι, είχαν την εξαιρετική ιδέα να πραγματοποιηθεί μία μεγάλη γιορτή για την αποταμίευση. Και όταν λέω μεγάλη το εννοώ! Είχαμε σταματήσει τα μαθήματα από νωρίς, είχαμε φωνάξει γονείς, θείους και παππούδες και είχαμε προετοιμάσει διάφορες δράσεις με σκοπό την ευαισθητοποίηση των παιδιών (ενδεχομένως και των ενηλίκων), ώστε να μάθουμε να μην σπαταλάμε όλα μας τα χρήματα, αλλά να φυλάμε μερικά στην άκρη…τόσο απλά.
Η πραγματικότητα είναι ότι δεν θυμάμαι πολλά από εκείνη την ημέρα, ΑΛΛΑ! Μπορώ να πω με απόλυτη βεβαιότητα, ότι από εκείνη την ημέρα και μετά, πραγματικά ξεκίνησα να αποταμιεύω και να μην χαλάω όλο μου τα χαρτζιλίκι. Σπάρθηκε επιτυχώς η έννοια και η ιδέα της αποταμίευσης βαθιά μέσα στο τότε παιδικό μυαλουδάκι μου, πριν ακόμα βγω στην πραγματική ζωή, όπου οι δυσκολίες της καθημερινότητας μας κυριεύουν, με αποτέλεσμα πολλές φορές, να μην μας επιτρέπεται να ονειρευτούμε πόσο ωφέλιμα μπορεί να επηρεάσει μια τέτοια συνήθεια, ολόκληρη την ζωή μας...
Φανταστείτε λοιπόν το εξής.
Επειδή τα περισσότερα παιδιά, εκ των πραγμάτων λόγω ηλικίας, δεν έχουν προλάβει να αποκτήσουν πολλές εμπειρίες στη ζωή τους, οι διάφορες δράσεις, βρίσκουν πολύ πιο πρόσφορο έδαφος ώστε να ευαισθητοποιούνται σχετικά με διάφορα ζητήματα (ανακύκλωση, βία κτλ), και γιατί όχι και σε σχέση με ασφαλιστικά ζητήματα.
Για παράδειγμα ο μέσος Έλληνας πολίτης, δεν ασφαλίζει το ιδιόκτητο σπίτι του. Μόνο το 17% των σπιτιών είναι ασφαλισμένο και αυτό, όπως δυστυχώς έχουμε δει το προηγούμενο διάστημα, είναι πρόβλημα. Και γιατί να ασφαλίσω το σπίτι μου, το οποίο είναι 30 ετών και 30 χρόνια τώρα δεν έχει συμβεί απολύτως τίποτα! Έχει αντέξει ήδη το μεγάλο σεισμό του ’99 (κλασσική ατάκα)! Τώρα θα τύχει; Σε μένα θα συμβεί; Ποια η πιθανότητα να συμβεί και γιατί να βάλω ακόμα ένα έξοδο στο κεφάλι μου, την στιγμή που όλα έχουν πάει καλά μέχρι τώρα.
Παράδειγμα 2ο! Από την μέχρι τώρα εμπειρία μου, έχω δει ότι πολλοί οδηγοί δεν αντιλαμβάνονται την αξία της ασφάλισης του οχήματός τους και το αποτέλεσμα είναι να «ξεχνάνε» να ασφαλιστούν ή να αγοράζουν no name ασφαλιστήρια ή να οδηγούν υπό την επήρεια αλκοόλ ή ακόμα να οδηγούν οχήματα μεγαλύτερης κατηγορίας από αυτήν που ορίζει η άδεια οδήγησής τους. Πρώτον, γιατί δεν γνωρίζουν ότι ασφαλίζονται πιο πολύ για την περίπτωση που θα προκαλέσουν ζημιά σε κάποιον τρίτο και δεύτερον, γιατί προφανώς κουβαλάμε όλοι έναν μικρό Σουμάχερ μέσα μας. Και αν οδηγώ ήδη 10 χρόνια και δεν έχει συμβεί ποτέ τίποτα, πέρα από καμία μικρή γρατζουνιά, έχω ένα ακόμα μεγαλύτερο επιχείρημα για το πόσο μικρός ή μεγαλύτερος είναι ο Σουμάχερ που κρύβω μέσα μου.
Ας φανταστούμε λοιπόν, πώς θα εξελισσόταν το μέλλον, αν υπήρχαν δράσεις στα σχολεία, ώστε μέσω διαφόρων εκδηλώσεων, να γινόταν μία συντονισμένη προσπάθεια ευαισθητοποίησης των παιδιών από μικρή ηλικία, πριν ακόμα αποκτήσουν εμπειρίες. Ενδεχομένως στην ενήλικη ζωή τους να θεωρείται αυτονόητη η ασφάλιση της κατοικίας, του αυτοκινήτου, της μηχανής και των λοιπών, για τους ουσιαστικούς λόγους που ασφαλιζόμαστε και όχι για να αποφύγουμε ένα πρόστιμο ή με αφορμή μία έκπτωση στον ΕΝΦΙΑ…
