Οι ωκεανοί διαδραματίζουν κρίσιμο ρόλο στη διατήρηση του κλίματος σταθερού και του κόσμου μας βιώσιμου. Ρυθμίζουν τις παγκόσμιες θερμοκρασίες, απορροφούν την ηλιακή ενέργεια και διανέμουν τη θερμότητα σε όλο τον κόσμο μέσω των ωκεάνιων ρευμάτων. Επιπλέον, οι ωκεανοί παράγουν το μισό από το οξυγόνο που χρειαζόμαστε και απορροφούν το 25% όλων των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, ενώ δεσμεύουν το 90% της πλεονάζουσας θερμότητας που παράγεται από αυτές τις εκπομπές. Στην πραγματικότητα, οι θαλάσσιοι βιότοποι θα μπορούσαν να αποθηκεύσουν δέκα φορές περισσότερο άνθρακα από τα χερσαία οικοσυστήματα ανά εκτάριο.

Η κλιματική αλλαγή εγκυμονεί σημαντικούς κινδύνους για τον πλανήτη μας και ο ωκεανός δεν αποτελεί εξαίρεση. Οι αυξανόμενες εκπομπές ωθούν τις θερμοκρασίες των υδάτων προς τα πάνω, οδηγώντας σε πιο σοβαρές καταιγίδες και έντονες βροχοπτώσεις. Επιπλέον, οι υψηλότερες θερμοκρασίες των ωκεανών διευκολύνουν τη θερμική διαστολή του ωκεανού, η οποία μαζί με το λιώσιμο των παγετώνων ανεβάζει τη στάθμη της θάλασσας. Αυτό θα απειλήσει περισσότερους από 680 εκατ. ανθρώπους που ζουν σε παράκτιες ζώνες με χαμηλό υψόμετρο (σχεδόν το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού). Οι υψηλότερες θερμοκρασίες συμβάλλουν επίσης στην οξίνιση των ωκεανών, προκαλώντας μη αναστρέψιμες αλλαγές στους οικοτόπους και μείωση των ειδών που θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο τον εφοδιασμό με τρόφιμα και τα μέσα διαβίωσης όσων ζουν σε παράκτιες περιοχές.

Η τεράστια ποσότητα πλαστικών απορριμμάτων που εισέρχεται στους ωκεανούς πρόκειται να αυξηθεί περαιτέρω. Εκτός του ότι θέτουν σε κίνδυνο τη θαλάσσια άγρια ζωή, τα πλαστικά απόβλητα επηρεάζουν επίσης την αλιεία και την υδατοκαλλιέργεια, τον παράκτιο τουρισμό και τη ναυτιλιακή βιομηχανία. Με τους σημερινούς ρυθμούς παραγωγής, θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε εκτιμώμενες οικονομικές ζημιές ύψους 197 δισ. δολαρίων μέχρι το 2030 και 434 δισ. δολαρίων μέχρι το 2050. Εάν όμως η παραγωγή πλαστικών συνεχίσει να αυξάνεται χωρίς την εισαγωγή μέτρων μετριασμού, το κόστος αυτό θα μπορούσε να κλιμακωθεί σε 229 δισ. δολάρια ΗΠΑ έως το 2030 και σε 731 δισ. δολάρια ΗΠΑ έως το 2050.

Οι διαδικασίες παραγωγής των τομέων της ενέργειας, της βιομηχανίας και των βασικών καταναλωτικών αγαθών έχουν τις πιο επιζήμιες επιπτώσεις στις υπηρεσίες των ωκεάνιων οικοσυστημάτων, δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο που εγκυμονεί σημαντικούς κινδύνους για την ίδια τη βιομηχανική παραγωγή. Τα θαλάσσια οικοσυστήματα είναι θεμελιώδη για πολλές βιομηχανίες, παρέχοντας βασικά περιουσιακά στοιχεία φυσικού κεφαλαίου, όπως νερό, είδη, εδάφη, ιζήματα και ατμοσφαιρικά συστατικά. Αν οι ωκεανοί του κόσμου ήταν μια οικονομία, θα ήταν η έβδομη μεγαλύτερη στον κόσμο, με τη συνολική αξία των αγαθών και υπηρεσιών της να προβλέπεται σε 2,5 τρις δολάρια ετησίως. Ωστόσο, οι βιομηχανικές διαδικασίες, όπως οι κατασκευαστικές δραστηριότητες, οι γεωτρήσεις για πετρέλαιο στη θάλασσα και οι υδατοκαλλιέργειες, συμβάλλουν στην υποβάθμιση των φυσικών οικοτόπων, μειώνοντας τη βιοποικιλότητα και το φυσικό κεφάλαιο, ενώ υποπροϊόντα όπως τα υγρά γεωτρήσεων, τα κοπίδια μετάλλων και οι τυχαίες διαρροές εισάγουν τοξικές χημικές ουσίες στο περιβάλλον. Αυτό δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο, καταστρέφοντας τα διάφορα περιουσιακά στοιχεία του φυσικού κεφαλαίου που είναι τόσο κρίσιμα για τις βιομηχανίες.

Η χρηματοδότηση των προσπαθειών διατήρησης των ωκεανών είναι απαραίτητη. Αλλά η χρηματοδότηση παραμένει προς το παρόν σταγόνα στον ωκεανό: το ετήσιο χρηματοδοτικό κενό εκτιμάται σε 150 δισ. δολάρια ΗΠΑ. Αν και η διατήρηση των ωκεανών κατοχυρώνεται στους στόχους βιώσιμης ανάπτυξης, προσελκύει μόνο 25,5 δισ. δολάρια σε επενδύσεις ετησίως, πολύ κάτω από τα 174 δισ. δολάρια που απαιτούνται. Για να προσελκύσουν τόσο δημόσιους όσο και ιδιωτικούς επενδυτές, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής πρέπει να αναδείξουν τις αποδόσεις των επενδύσεων στη διατήρηση των ωκεανών, αξιοποιώντας επιλογές όπως τα καταπιστευματικά ταμεία διατήρησης, τα ασφαλιστικά κίνητρα, τα μπλε ομόλογα και οι ανταλλαγές χρέους με τη φύση. Ο τουρισμός θα μπορούσε επίσης να συμβάλει στη χρηματοδότηση της διατήρησης των θαλασσών. Η χρέωση ενός τέλους που στη συνέχεια επενδύεται σε κοινοτικά έργα διατήρησης θα μπορούσε να παρέχει στις παράκτιες κοινότητες τους πόρους που απαιτούνται για τη διευκόλυνση της διατήρησης, υποστηρίζοντας παράλληλα τα μέσα διαβίωσής τους.

Η αναδυόμενη αγορά για την απομάκρυνση του διοξειδίου του άνθρακα (CDR) είναι ένας άλλος τρόπος προσέλκυσης γαλάζιων επενδύσεων. Για την επίτευξη των παγκόσμιων κλιματικών στόχων, οι στρατηγικές CDR θα είναι απαραίτητες. Υπάρχουν διάφορες ωκεάνιες τεχνικές για την αξιοποίηση και ενίσχυση της φυσικής ικανότητας του ωκεανού να αφαιρεί άνθρακα από την ατμόσφαιρα. Ένα παράδειγμα είναι η αποκατάσταση παράκτιων οικοσυστημάτων μπλε άνθρακα, όπως τα μαγκρόβια, οι αλυκές ή τα λιβάδια θαλάσσιων λιβαδιών, τα οποία δεσμεύουν διοξείδιο του άνθρακα με πολύ υψηλότερους ρυθμούς από ό,τι τα χερσαία δάση. Προσφέρουν επίσης πρόσθετα συν-οφέλη, όπως προστασία από πλημμύρες και κυκλώνες για τις παράκτιες κοινότητες. Αυτές οι στρατηγικές απομάκρυνσης του διοξειδίου του άνθρακα με βάση τους ωκεανούς μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να συμπληρώσουν τα χερσαία μέτρα, όπως η αναδάσωση ή η άμεση δέσμευση και αποθήκευση άνθρακα στον αέρα (DACCS), ώστε να καταστεί δυνατή η οικονομία αρνητικού άνθρακα.

Για να περιοριστεί η ποσότητα των πλαστικών απορριμμάτων που καταλήγουν στον ωκεανό, το πιο σημαντικό είναι να μειωθεί η ποσότητα των απορριμμάτων που δημιουργούνται εξαρχής. Η ενίσχυση της κυκλικής οικονομίας όχι μόνο θα βελτιώσει την υγεία των ωκεανών, αλλά μπορεί επίσης να ξεκλειδώσει σημαντικά οικονομικά οφέλη, με εκτιμώμενο δυναμικό αύξησης της παραγωγής 4,5 τρισ. δολάρια ήδη από το 2030. Εκτός από την ανακύκλωση και την ανακύκλωση, αυτή περιλαμβάνει τη χρήση πρακτικών όπως η βιομηχανική συμβίωση - η επαναχρησιμοποίηση των αποβλήτων μιας βιομηχανίας ως εισροών για μια άλλη - ή η παραγωγή ανανεώσιμων και βιοδιασπώμενων προϊόντων. Ο κεντρικός στόχος είναι η βελτίωση της αποδοτικότητας των πόρων σε ολόκληρη την αλυσίδα εφοδιασμού, η οποία μειώνει το κόστος, προστατεύει το περιβάλλον και προωθεί τη βιώσιμη μακροπρόθεσμη ανάπτυξη. Για να περιοριστεί η ρύπανση από θρεπτικά συστατικά, θα πρέπει επίσης να ελεγχθούν και να περιοριστούν οι γεωργικές και βιομηχανικές απορροές. Αυτό περιλαμβάνει τη χρήση βελτιωμένων πρακτικών άρδευσης, την επεξεργασία λυμάτων και την πιο ελεγχόμενη χρήση φυτοφαρμάκων.