Η ετυμολογική ρίζα του γέλιου βγαίνει από το γαλήνη και γληνός, που σημαίνει λαμπρός και κατ’ επέκταση λάμπει από χαρά. Επομένως, όποιος γελάει σωστά γελάει από χαρά και όχι από κακεντρέχεια, σαρκαστικά ή αρρωστημένα, σαρδώνεια.
Υπάρχει μια παλιά παράδοση που λέει ότι στη Σαρδηνία βγαίνει ένα χόρτο, που όταν το τρως σου προκαλεί σύσπαση του ενός μάγουλου και φαίνεται σα να γελάς, χωρίς να το θέλεις. Αυτό είναι το σαρδώνειο γέλιο, δηλαδή το αρρωστημένο. Όπως άσχημο είναι και το ειρωνικό γέλιο, που θέλει να εξευτελίσει, να ταπεινώσει, να θίξει. Αυτό φαίνεται από τα μάτια του γελώντος. Τέτοια γέλια κάνουν συνήθως οι κομπλεξικοί. Οι ψυχολόγοι λένε ότι έχουμε περίπου 130 είδη γέλιου…

Το ωραιότερο γέλιο είναι του παιδιού, που είναι τέλεια καθαρό, απονήρευτο, ανιδιοτελές. Γι’ αυτό όποιος δε χαίρεται και δε γελάει με το γέλιο των παιδιών είναι άρρωστος ή διεστραμμένος.

Το γέλιο είναι το φυσικό άρωμα της ψυχής. Είναι η άνοιξη μέσα στο χειμώνα. Είναι η «μουσική της ζωής», όπως λέει ο Σαίξπηρ. Είναι υγεία.
Η πιο χαμένη μέρα μας είναι η αγέλαστη.

Αρκεί το γέλιο να μην είναι μόνο μια απλή σύσπαση των μυών του προσώπου. Ούτε ένας εξωτερικός «σαματάς». Ούτε κάποια υποκριτική «γελαστή» ευγένεια. Γιατί τότε είναι ΑΚΥΡΟ.

Το γέλιο, όπως το βλέπουν οι ψυχολόγοι, οι κοινωνιολόγοι και οι φιλόσοφοι, είναι η έκφραση της ψυχής, το ξεχείλισμα της καρδιάς, η εκδήλωση των αισθημάτων. Είναι τρόπος και στάση ζωής. Μικραίνει τις αποστάσεις… και φέρνει τους ανθρώπους τον ένα κοντύτερα στον άλλο.

Γι’ αυτό και η έρευνά του αποτελεί βασική μελέτη για την ανακάλυψη του χαρακτήρα ενός ατόμου ή ενός λαού.
Η ανάγκη του γέλιου, ως φυσικού-ψυχολογικού φαινομένου της ζωής, φαίνεται και από το ότι όλες οι αυλές των παλιών βασιλιάδων και των αυτοκρατόρων διατηρούσαν και επαγγελματίες γελωτοποιούς.

Τα «συμπόσια» του Ξενοφώντα και του Λουκιανού περιγράφουν γεγονότα, αναφερόμενα σε γελωτοποιούς.
Ο Μ. Αλέξανδρος, ο Διονύσιος των Συρακουσών και ο Μ. Πέτρος είχαν στην αυλή τους διάσημους γελωτοποιούς.
Στη Μ. Ασία βρέθηκαν αγάλματα με παραστάσεις γελώτων και γελωτοποιών.
Στο Βρετανικό Μουσείο υπάρχει πάνω σε ελληνικό πήλινο η επιγραφή: «Γέλως καλός».
Η Θεά Αφροδίτη, στην ελληνική αρχαιότητα, για ν’ ανακουφίσει τον ανθρώπινο πόνο σμίγει τον γέλωτα με τον πόθο και την ηδονή.
Στη Σπάρτη ο Λυκούργος θεσπίζει ως θεότητα το γέλιο με το «Θεό Γέλως».
Και η Υπάτη της Θεσσαλίας φτιάχνει ιερό του Γέλωτα. Ο δε Όμηρος στην Ιλιάδα (Α’ 599) λέει ότι η δημιουργία του κόσμου αποδίδεται στο θεϊκό γέλιο.

Όλ’ αυτά, που είναι ελάχιστα μπρος στα αναρίθμητα σχετικά με το γέλιο στοιχεία της αρχαιότητας και του μετέπειτα κόσμου, δείχνουν πόσο μεγάλη ανάγκη υπήρξε και υπάρχει για τον άνθρωπο το γέλιο.
Μερικοί, που διαστρέφουν το χριστιανισμό, μερικές φορές καταφέρονται εναντίον του γέλιου και ότι δήθεν ο Χριστός δε γέλασε. Μα πώς είναι δυνατόν, Χριστιανοί μου, ο τέλειος Χριστός, που ήταν και τέλειος άνθρωπος, να μη γέλασε, τη στιγμή που και τη χαρά συνιστά έντονα, «χαίρετε και πάλιν ερώ υμίν χαίρετε», και στο γάμο της Κανά, για να δώσει μεγαλύτερη ευθυμία, ενώ είχε καταναλωθεί τόσο κρασί, έδωσε κι άλλο με τη θαυματουργική του δύναμη, κάνοντας το νερό κρασί και μάλιστα κρασί μεθυστικό, πρώτης ποιότητας;
Είναι δυνατό όλα αυτά να τα έκανε με σκυθρωπότητα;

Όλοι λοιπόν οι φυσιολογικοί άνθρωποι γελούν.
Και γελούν φυσικά, αβίαστα, ανυπόκριτα, αληθινά. Έτσι νομίζω ότι γελούν οι Έλληνες.
Με το γέλιο κερδίζεις ευκολότερα τη ζωή. Ένα γελαστό άνθρωπο τον θέλουν όλοι για συντροφιά, γιατί μαραίνει τον πόνο, ξανοίγει τη ζωή, δίνει φτερά στην ψυχή και στην καρδιά. Ο γελαστός άνθρωπος μπορεί ν’ αντιμετωπίσει τη ζωή ευκολότερα από τον κατσούφη.
Με το γέλιο κερδίζεις πιο πολλά, παρά με την κατσουφιά.
«Με το λάδι τρως πιο πολύ ψωμί, παρά με το ξύδι», λέει σοφά ο λαός μας.
Μ’ ένα χαμόγελό σου μπορεί να σπάσεις πάγους, να μαλακώσεις καρδιές, να τις ενώσεις και να τις τονώσεις.

Και το σπουδαίο είναι ότι το γέλιο είναι αδέσμευτο.
Δε δεσμεύεται από γλώσσες, φυλές, σύνορα. Με το γέλιο σου μπορεί να κατακτήσεις αστραπιαία γνωστούς και αγνώστους, ξενόγλωσσους και αλλόφυλους, τον κόσμο όλο, γιατί είναι γλώσσα παγκόσμια.
Με το γέλιο έχουν γίνει οι μεγαλύτερες κατακτήσεις στον κόσμο. Χωρίς γέλιο δεν προκόβει καμιά δουλειά. «Μην ανοίγεις μαγαζί αν δε γελάς πολύ», λένε στην Άπω Ανατολή.

Γελάτε λοιπόν καθαρά κι αληθινά, μες απ’ την καρδιά σας, για να σκορπίζετε τα βάσανά σας και στη ζωή να δίνετε το ωραίο άρωμά σας.
Όποιος γελάει είναι μεγάλος ευεργέτης.
Αρκεί να μην γελάμε για να κρύβουμε τα κενά μας, την κουφότητά μας και την υποκρισία μας. Τότε, σε κάποια στιγμή, φανερωνόμαστε πόσοι γελοίοι είμαστε με τα γέλια μας.
Και φανερωνόμαστε και από τα μάτια. Τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής μας.