Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ο 47ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Είναι πλέον ένα γεγονός είτε μας αρέσει, είτε όχι. Είναι μια καθαρή νίκη του ηγέτη των Ρεπουμπλικάνων που του ανοίγει το δρόμο για την επιστροφή στο οβάλ γραφείο, μετά από τέσσερα χρόνια.
Είναι ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα που φέρνει στα χέρια του κόμματος και την Γερουσία. Κοντολογίς, ξεκινά η δεύτερη φάση της εποχής Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ, έχοντας ο ίδιος τον απόλυτο έλεγχο. Οι δημοκρατικοί πλήρωσαν ακριβά τα λάθη τους.
Πρώτον, εκείνα που έκαναν στη διάρκεια της θητείας τους σε διαφορετικά επίπεδα και οδήγησαν σε: αρρυθμίες στο σύστημα υγείας στη διάρκεια της πανδημίας, έλλειμμα στη διαχείριση του μεταναστευτικού, επιδείνωση της καθημερινότητας κυρίως στις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, αλλά και αναταράξεις στην οικονομία. Ο Τζο Μπάιντεν αφήνει πίσω του ένα μάλλον αρνητικό ισοζύγιο για το μέσο Αμερικανό πολίτη. Κι αυτό στοίχησε στο κόμμα του.
Το δεύτερο μεγάλο λάθος σχετίζεται με την αργοπορία του κ. Μπάιντεν να εγκαταλείψει την κούρσα της διεκδίκησης της επανεκλογής του, από τη στιγμή που δεν είχε τις φυσικές δυνάμεις να το πράξει. Στην κρίσιμη εκείνη φάση, ο Ντόναλντ Τραμπ πέτυχε σε πρώτη φάση να ενώσει το ακροατήριο του, να συσπειρώσει και να βάλει σε δεύτερες σκέψεις πολλούς από εκείνους που θα έβλεπαν θετικά μια δεύτερη θητεία Μπάιντεν. Ήρθε και η απόπειρα δολοφονίας εναντίον του για να τον καταστήσει συμπαθή σε ακόμα περισσότερους ψηφοφόρους.
Το τρίτο λάθος των Δημοκρατικών συντελέστηκε στη διάρκεια της προεκλογικής καμπάνιας. Η Καμάλα Χάρις επέλεξε ανεπιτυχώς να παίξει σε ένα πεδίο που ο αντίπαλος της γνώριζε πολύ καλύτερα. Της πόλωσης και του διχασμού. Πόνταρε στη συγκρότηση ενός αντιΤραμπ μετώπου και όχι στην παρουσίαση ενός ελκυστικού, ρεαλιστικού προγράμματος που θα άγγιζε το μαλακό υπογάστριο των Αμερικανών που τα φέρνουν δύσκολα πέρα. Έλειψε από εκείνη ένα θετικό αφήγημα που θα έδινε στους πολίτες ελπίδα και αισιοδοξία για την επόμενη μέρα και φάνηκε εκ του αποτελέσματος ότι το πλήρωσε ακριβά.
Σε αντίθεση με τον κ. Τραμπ, ο οποίος υποσχέθηκε στους ψηφοφόρους του να τα διορθώσει όλα (Tramp will fix it all) και εκείνοι με τη σειρά τους, του έδωσαν απλόχερα μια δεύτερη ευκαιρία. Η κατάσταση που διαμορφώθηκε την περασμένη τετραετία άλλαξε σε μεγάλο βαθμό και την εκλογική στάση ενός μεγάλου τμήματος του εκλογικού σώματος στις ΗΠΑ. Τον Τραμπ δεν τον στήριξε η ελίτ, αλλά σε μεγάλο βαθμό οι πολίτες που είχαν μεγαλύτερη ανάγκη, τα λαϊκά στρώματα που πιέζονται καθημερινά από τις τιμές στα σούπερ μάρκετ, αλλά και ψηφοφόροι που είχαν πιο παραδοσιακά χαρακτηριστικά (οικογένεια, θρησκεία κλπ).
Η Καμάλα Χάρις δεν έπεισε, φόρεσε ένα κοστούμι που δεν της ταίριαζε, απέτυχε στο να πείσει τους συμπολίτες της ότι θα αλλάξει τα κακώς κείμενα, σε κάποιες στιγμές αντιμετώπισε τον αντίπαλο της αφ’ υψηλού και οδηγήθηκε στην ήττα. Απλά και ξεκάθαρα. Η αντισυμβατική ψήφος έγινε ελκυστική όχι μόνο για τους Ευρωπαίους στις τελευταίες ευρωεκλογές, αλλά και για εκατομμύρια πολίτες στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Είναι μια καλή ευκαιρία για τους αναλυτές να εκτιμήσουν την κατάσταση σε νέα βάση, αλλά και για τους campaigners να προσαρμόσουν τη δουλειά τους στα νέα δεδομένα. Ο θρίαμβος Τραμπ ήρθε να μας «ξυπνήσει» και να επιβεβαιώσει πως πολλά έχουν αλλάξει στο πεδίο της εκλογικής συμπεριφοράς.
