Μέχρι από λίγα χρόνια, όσοι περνούσαμε από το τμήμα της Εθνικής Οδού, Λαμία – Αθήνα, στο σημείο που αφήνει τον κάμπο της Λαμίας και στρίβει προς Θερμοπύλες βλέπαμε δεξιά μας το μνημείο του Θανάση Διάκου. Έτσι καταλαβαίναμε πως περνάμε από την Αλαμάνα, εκεί που δόθηκε η φοβερή μάχη με τους Τούρκους στις 23 Απριλίου το 1821 και είχε τη γνωστή κατάληξη με τον τραγικό θάνατο του ήρωα.

Με τη διαπλάτυνση τώρα της Εθνικής Οδού και την κατασκευή των φαραωνικών έργων, τραγικά δυσανάλογων και καταστρεπτικών για τον κάμπο του Σπερχειού και για τη φυσιογνωμία της περιοχής, οι εργολάβοι εξαφάνισαν και το μνημείο. Η δικαιολογία είναι φαντάζομαι πως δεν χωρούσε αλλά σίγουρα δεν είχαν κάνει καμιά πρόβλεψη γι’ αυτό πού ήταν πλέον αναπόσπαστο κομμάτι του τόπου και μάρτυρας μιας μέγιστης ιστορικής στιγμής για τη Ρούμελη και τον αγώνα του 1821.

Που το πήγαν, τι το έκαναν και τι σκέφτονται να κάνουν για να αποκαταστήσουν αυτή την αθλιότητα, δεν γνωρίζω. Ούτε πάλι είμαι βέβαιος αν υπήρξε κάποια διαμαρτυρία γι’ αυτή την πράξη από κάποιους στη Φθιώτιδα ή την υπόλοιπη Ελλάδα.

Έτσι, τα μόνα που έμεινα πια να θυμίζουν τον Θανάση Διάκο, είναι βέβαια ο μεγαλοπρεπής ανδριάντας του στην πλατεία Διάκου στη Λαμία αλλά πολύ περισσότερο, ο λιτός τάφος του σε ένα μικρό δρόμο της Λαμίας που οδηγεί στην πλατεία Λαού, στριμωγμένος ανάμεσα σε πολυκατοικίες και κλειδωμένη την αυλόθυρα για να μην μπορεί κανένας να πλησιάσει και να ακουμπήσει το σταυρό του…