Πότε άρχισε ο άνθρωπος να συγκεντρώνει στην εποχή της καρποφορίας περισσευούμενα αγαθά, να τα αποθηκεύει και να τα προφυλάσσει σε ένα ασφαλές μέρος ώστε να τα καταναλώσει όταν δεν τα βρίσκει, θεωρούμε πως έγινε στα πολύ – πολύ παλιά χρόνια. Σε κάποια φάση της μακράς ιστορίας του πάνω στον πλανήτη, κάποιος άνθρωπος έκανε το πρώτο βήμα και καθώς είδε πως αυτό ήταν καλό και ωφέλιμο για την ίδιο και την ομάδα του, το επανέλαβε την επόμενη χρονιά και στο τέλος έγινε συνήθεια την οποία ακολούθησαν περισσότεροι και στις μέρες την συνήθεια αυτή φτάσαμε αυτό να τη λέμε αποταμίευση. Σήμερα δε η ημέρα είναι αφιερωμένη σε αυτή και τις καλές συνέπειες της.

Η πρακτική αυτή βέβαια δεν είναι ανακάλυψη μόνο των ανθρώπων. Πολλά ζώα την εφάρμοζαν και δεν είναι απίθανο να το διδάχθηκε παρατηρώντας κάποια απ’ αυτά. Οι σκίουροι για παράδειγμα συγκεντρώνουν καρπούς και τους αποθηκεύουν σε κουφάλες δέντρων ή σε άλλα στεγανά σημεία της γης για να πορεύονται τον χειμώνα. Το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι μέλισσες που διανύουν απίστευτες αποστάσεις όλο το καλοκαίρι πετώντας από άνθος σε άνθος να φτιάξουν μέλι για να τρέφονται όταν παύει η ανθοφορία και στεγνώνει η πλάση από χυμούς. Αντιγράφοντας ή ακολουθώντας την πρακτική των ζώων ο άνθρωπος με την αποταμίευση κατάφερε να ξεπεράσει πολλές δύσκολες περιόδους ή χάρη σε αυτή πάλι να καταφέρει να αποκτήσει κι άλλα αγαθά, ορισμένοι δε να αποκτήσουν πλούτο και να εξασφαλίσουν μια διαρκή ευημερία.  

Το μυστικό στην αποταμίευση είναι το μάζεμα σπυρί το σπυρί που λένε των αγαθών και φυσικά η μη στέρησή τους από τις τρέχουσες ανάγκες. Είναι μια μέθοδος που ήξεραν καλά οι παλαιότεροι καθώς ζούσαν μέσα στην φύση η οποία καθημερινά τους δίδασκε πως να εξυπηρετούν τις ανάγκες τους. Ο δε τρόπος συλλογής των καρπών, μια – μια η ελιά και ένα – ένα το καρύδι είναι αυτά που γεμίζουν το σακούλι και όσοι το κάνουν ακόμη, μοιάζει να σκύβουν σαν να προσκυνάνε τη γη και τα δέντρα που τους τα χαρίζουν. Το μάζεμά τους με εργαλεία, σαφώς και μειώνει πολύ το χρόνο της συλλογής αλλά υπολείπεται της μαγείας που έχει το πιάσιμο κάθε καρπού με το χέρι και την αίσθηση που προκαλεί αυτός για την ωριμότητά του και την ποιότητά του. Στο αμπάρι τέλος ή την αποθήκη κρίνονταν αυτή η προσπάθεια κι εκείνο καθόριζε την ευκολία που είχε στην επιβίωσή του ένα νοικοκυριό. 

Έτσι, όσοι κινούμαστε ακόμη στην ύπαιθρο βλέπουμε κάποια άτομα, μεγάλης ηλικίας συνήθως να περπατούν σιωπηλά στα έρημα χωράφια για να μαζέψουν τους καρπούς που έχουν ξεχαστεί ανάμεσα στα φύλλα ή δεν τους πήραν είδηση τα τρωκτικά. Η ποδιά που γεμίζουν είναι η ικανοποίηση που τους προσφέρει η φύση όταν ακόμη αυτοί διατηρούν μια άδολη σχέση μαζί της. Οι σκηνές αυτές είναι οι τελευταίες που μας θυμίζουν έναν άλλο κόσμο, έναν κόσμο που για να συνεχίσει να υπάρχει, αρκούσε το αυτονόητο.