Πολιτικοί αναλυτές και δημοσιογράφοι έχουν ασκήσει έντονη κριτική στον Πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ για τη στάση που έχει κρατήσει απέναντι στη Ρωσία και το Ισραήλ.

Σε ένα βαθμό ίσως να έχουν και δίκιο, αλλά για να βγάλουν ασφαλή συμπεράσματα πρέπει να εξετάσουν συνολικά τη στρατηγική των ΗΠΑ σχετικά με τη διευθέτηση δύο βασικών γεωπολιτικών εκκρεμοτήτων, δηλαδή της Μέσης Ανατολής και της Ουκρανίας.

Ο κ. Τραμπ επενδύει περισσότερο σε τακτικές διπλωματικής φύσεως πριν προβεί σε οποιαδήποτε κίνηση, περισσότερο επιθετική.

Παράλληλα δείχνει να έχει εντρυφήσει σημαντικά στη θεωρία των ορίων, ασκώντας μια πολυσχιδή εξωτερική πολιτική με δύσκολους stakeholders.

Όταν ακόμα και ένας κολλητός του φίλος όπως είναι ο «Μπίμπι» (Μπέντζαμιν Νετανιάχου) περάσει την «κόκκινη γραμμή», τότε η αυτοσυντήρηση του Αμερικανού πλανητάρχη αυξάνεται αυτομάτως και τα όρια μπαίνουν χωρίς δεύτερη σκέψη.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Δυτικής Όχθης, μιας περιοχής που οι Ισραηλινοί έχουν «βάλει στο μάτι». Αν και το Τελ Αβίβ προωθεί σενάρια προσάρτησης της περιοχής στο Ισραήλ, εντούτοις η αμερικανική διπλωματία εκφράζει κάθετα τη διαφωνία της, αφού μία τόσο επιθετική κίνηση θα δημιουργούσε περισσότερα προβλήματα από εκείνα που ενδεχομένως να έλυνε.

Είναι ξεκάθαρο ότι η ισραηλινή Κυβέρνηση επιχειρεί να εκμεταλλευτεί τη χρονική συγκυρία, να ελέγξει την ευρύτερη περιοχή και να βάλει με στοχευμένες κινήσεις μια οριστική ταφόπλακα στα σενάρια για ίδρυση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, μια προσέγγιση που δεν φαίνεται να συμμερίζεται ούτε καν η αμερικανική πλευρά.

Η διασφάλιση της συνέχισης της εκεχειρίας και η όποια πιθανότητα για ειρηνική συνύπαρξη στο μέλλον προϋποθέτει μετριοπάθεια, αμοιβαίες υποχωρήσεις και περιθωριοποίηση των ακραίων φωνών εκατέρωθεν, όπως, εξάλλου, το αντιλαμβάνονται και υψηλά ιστάμενα πολιτικά πρόσωπα στην Ουάσιγκτον. Στο μέτωπο της Ουκρανίας η εικόνα είναι εξίσου πολύπλοκη. Θα μπορούσε ένα ισχυριστεί κανείς πως ο Βλαντιμίρ Πούτιν «παίζει» με την υπομονή του Προέδρου Τραμπ, επενδύοντας στη βούληση του τελευταίου να λύσει το θέμα κατά βάση μέσω του διαλόγου.

Όμως, η απόφαση των ΗΠΑ για επιβολή κυρώσεων στο ρωσικό πετρέλαιο δείχνουν ότι ο βασικός ένοικος Λευκού Οίκου δεν αστειεύεται. Η συζήτηση πηγαίνει πλέον σε ένα άλλο επίπεδο, όπου δια της ισχύος,  ο κ. Τραμπ στοχεύει στο να συνετίσει τη ρωσική πλευρά για να αλλάξει ρότα. Η σταθερότητα και η ειρήνη σε παγκόσμιο επίπεδο δεν είναι έννοιες δεδομένες. Χρειάζεται σύνεση, καθαρή σκέψη και προσήλωση στη λογική, ώστε να μην επιβεβαιωθούν τα χειρότερα σενάρια για το 2026 και τα επόμενα χρόνια. Τα συγκεκριμένα στοιχεία αφορούν όλα τα εμπλεκόμενα μέρη και κυρίως τους αναθεωρητές ανά τον κόσμο. Διότι αν τα αγνοήσουν, τότε θα επιβληθεί πράγματι ο νόμος του ισχυρού, δηλαδή των ΗΠΑ.