Έτυχε στην γειτονικές χώρες να γίνει το μεγάλο κακό. Ένας σεισμός που διέλυσε τόσες πόλεις και άλλαξε μέσα σε λίγα λεπτά τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων στην Τουρκία και στην Συρία. Χιλιάδες οι νεκροί, δεν μπορεί κανένας να υπολογίσει πόσοι θα είναι. Χιλιάδες και οι τραυματίες, θέλουν επειγόντως περίθαλψη και φροντίδα. Οι διασώστες στα ερείπια δίνουν άνιση μάχη με τον χρόνο και τον χειμώνα. Οι ξεσπιτωμένοι, εκατοντάδες χιλιάδες δεν ξέρουν τι περιμένουν. Απ’ όλη τη γη σπεύδουν να βοηθήσουν αλλά κάποιοι κάνουν και τις διακρίσεις τους καθώς με τον ένα άρχοντα οι σχέσεις των ισχυρών δεν είναι καλές…

Το δράμα της Τουρκίας και της Συρίας το παρακολουθεί όλος ο κόσμος και οι εικόνες από την τηλεόραση μπαίνουν μέσα σε κάθε σπίτι και σπέρνουν την αγωνία. Σήμερα εκεί; Αύριο που θα ξεθυμάνει ο εγκέλαδος; Δεν πάνε πολλά χρόνια που χτύπησε την Ελλάδα αλλά τέτοιο κακό δεν προξένησε. Τώρα αν ξανάρθει, είμαστε έτοιμοι να τον αντιμετωπίσουμε;

Βλέπουμε τα κτίρια στις πόλεις της Τουρκίας να έχουν πέσει σαν χάρτινα και να έχουν πλακώσει χιλιάδες ανθρώπους. Αναλογιζόμαστε αν τα δικά μας, αυτά που κατοικούμε εμείς και οι γείτονες αντέξουν αν έρθει η κακή ώρα. Με την εμπειρία των προηγούμενων σεισμών λένε εφαρμόστηκαν αυστηροί κανονισμοί για την αντισεισμική προστασία αλλά ποιος εγγυάται ότι έγινε το σωστό, είτε αυτά έγιναν στις λαϊκές συνοικίες, είτε στα ακριβά προάστια; Με την εντύπωση που έχουμε για το πως λειτουργεί το κράτος μας, κανένας!

Έτσι βλέποντας τις εικόνες από τις κατεστραμμένες πόλεις, η σκέψη πάει αμέσως εκεί. Πόσο ασφαλή είναι τα κτίρια που ζούμε και πόσο έτοιμη είναι μια πόλη να σωθεί από ένα τέτοιο χτύπημα του σεισμού; Πόσους χώρους ανοιχτούς έχει, πόσα εφόδια πρώτης ανάγκης, ποια εναλλακτικά δίκτυα ενέργειας και ύδρευσης, πόσα σημεία πρώτων βοηθειών, πόσα και ποια νοσοκομεία θα παραμείνουν ασφαλή μετά από μια τέτοια καταστροφή; Και πόσοι πάλι άνθρωπο θα είναι σε θέση να συνδράμουν τους άλλους;

Είναι τόσα τα ερωτήματα που για να απαντηθούν χρειάζεται μια ριζική αλλαγή στη σκέψη μας και στις προτεραιότητες που βάζουμε σαν άτομα και σαν κοινωνία. Το παράδειγμα των γειτόνων είναι νωπό και δεν χρειάζεται να περιμένουμε άλλο.