Δεν λέει να κάνει πίσω φέτος ο χειμώνας. Κάνει δυναμική την εμφάνισή του ακόμα και στις πόλεις και σε μέρη που σπάνια επισκέπτονταν, αναστατώνει τον κόσμο, φεύγει αφήνοντας πίσω πικρές εμπειρίες και απορίες, επιστρέφει και ξεκινάνε πάλι τα ίδια πράγματα. Ο φόβος των κλειστών δρόμων, της διακοπής της ηλεκτροδότησης, της έλλειψης και η ακρίβεια αγαθών και η ισχνή δυνατότητα θέρμανσης κυριαρχεί παντού και οι προβλέψεις της μετεωρολογικής υπηρεσίας έγιναν απαραίτητες αναγνώσεις πριν ξεκινήσει η μέρα. 
Επόμενο είναι αφού ο πολύς κόσμος έχει ξεχάσει τι είναι πραγματικά και πως αντιμετωπίζεται ο χειμώνας (όπως όλες οι εποχές)και η εντύπωση που έχει επικρατήσει γι’ αυτόν είναι ότι εκδηλώνεται μόνο στα ψηλά βουνά και σε χώρες του βορά και στα χειμερινά αθλήματα και διασκέδαση. Χιονίζει και στην Αττική καμιά φορά αλλά αυτό ξεχνιόνταν σύντομα γιατί η ζωή εκεί τρέχει με άλλους ρυθμούς και σπάνια στέκεται σε τέτοια γεγονότα, όποιες και αν είναι οι συνέπειες σε ανθρώπινα θύματα και υποδομές. 
Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο στα βουνά και στα ορεινά μέρη όπου ακόμα και τις πιο στεγνές χρονιές ο χειμώνας δεν ξεχνά να σκεπάσει, έστω και λίγες ημέρες την πλάση με χιόνι. Ανάλογα δε με τις χιονοπτώσεις, προεξοφλείται και η απόδοση των καλλιεργειών και της φύσης ολόκληρης αφού το χιόνι είναι εκείνο το στοιχείο που ενισχύει την ροή των νερών, εμπλουτίζει τον υδροφόρο ορίζοντα της γης και δημιουργεί αποθέματα ικανά για να τροφοδοτούν τις πηγές μέχρι αργά το καλοκαίρι. Οι έμπειροι αγρότες το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό και προεξοφλούν την ικανοποίηση για τους κόπους τους με μια καλή παραγωγή. 
Δεν είναι όμως μόνο ο εμπλουτισμός των υδάτινων αποθεμάτων που προσφέρει το χιόνι. Αυτό λειτουργεί κυρίως ως ένα πέπλο πάνω στη γη (σεντόνι το θέλουν οι πιο ρομαντικοί) το οποίο δεν επιτρέπει να παγώσει πολύ βαθιά στο χώμα. Σαν μονωτικό το κρατά σε μια θερμοκρασία που δεν είναι καταστρέφει τον μικρόκοσμο που το κρατάει ζωντανό και συνεχίζει να δρα καταλυτικά ως προς την αποσύνθεση των οργανικών υλών μετατρέποντάς τες σε ωφέλιμες συνθέσεις για την ανάπτυξη των φυτών. Κάτω από το χιόνι σαπίζουν τα ξερά χόρτα, διαλύονται τα φύλλα και λιώνουν τα κλαδιά που έριξε ο αέρας. Στην περίπτωση, μέγιστη είναι η συμβολή του πάγου που θρυμματίζει όλη αυτή την ύλη και λειτουργεί ως ένα αόρατο αλέτρι καθώς με την διαστολή εισχωρεί στο χώμα κι έτσι μπορούν να βρουν την θέση να φωλιάσουν οι σπόροι να βλαστήσουν την άνοιξη.  
Η διαφορά στο πως βλέπει η πόλη και την ύπαιθρο τον χειμώνα και το χιόνι είναι στο τι θα απογίνει αυτό αφού πέσει στη γη. Στο ύπαιθρο, όσο όγκο και ύψος έχει ακολουθεί αυτό που υπαγορεύει η φύση αλλά στη πόλη και στα σημεία που οι παρεμβάσεις του ανθρώπου είναι κυρίαρχες, αυτό χάνει το δρόμο του. Έτσι γίνεται εμπόδιο στους δρόμους που πρέπει να απομακρυνθεί αλλά δεν υπάρχει χώρος που να μπει μέχρι να λιώσει. Έτσι καταντάει σωρός που βρωμίζει και έτσι γίνεται πιο απωθητικό στην όψη. Λερώνει και χάνει την αγνότητα που έχει σαν σκεπάζει την ύπαιθρο. Αν τύχει και βρέξει τότε τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα, γίνεται ένας σκούρος πολτός που τρέχει στους δρόμους και αν τύχει και παγώσει και δυσκολεύονται άνθρωποι και οχήματα βεβαίως να κινηθούν άνετα. 
Αυτή είναι η εμφανής διαφορά στο χιόνι ανάμεσα στην πόλη και την ύπαιθρο, η βαθύτερη έχει χαθεί λόγω της απόστασης που έχει πάρει ο πολύς κόσμος από την φύση και τις εκφράσεις της. Απόσταση που κάνουν μεγαλύτερη οι λογής – λογής εκτιμήσεις των συνεπειών οποιασδήποτε έντονης εκδήλωσης των φαινομένων της φύσης. Ο φόβος που παράγεται από την αδεξιότητα του Κράτους στην αντιμετώπιση τέτοιων γεγονότων αλλά και από τον λόγο των μέσων ενημέρωσης, απαξιώνει την σωστή αντιμετώπιση των πραγμάτων, ενισχύει την εντύπωση αδυναμίας των ατόμων και αθροιζόμενος  τελικά στην κοινωνία δημιουργεί τετελεσμένα που θέλουν τη φύση επικίνδυνη και κατά συνέπεια, την περαιτέρω απομάκρυνση απ’ αυτή. Στην περίπτωση, μόνο η Φύση δεν φταίει…