Γράφει ο Αθανάσιος Θεοδωράκης*

Οι πρόσφατες ενδιαφέρουσες προτάσεις του γερμανού οικονομολόγου κ. Μάρτσελ Φράτσερ (http://bit.ly/2hGlBv8), μου δίνουν την ευκαιρία να υπενθυμίσω μια παλαιότερη πρότασή μου σχετικά με τους τόκους και το χρέος. Πρότεινε μεταξύ άλλων ο ΜΦ, «πριν ενάμιση χρόνο να συνδεθούν οι τόκοι με την ανάπτυξη. Εάν δεν υπάρχει δηλαδή ανάπτυξη η Ελλάδα δεν θα πληρώνει, εάν υπάρχει θα τους καταβάλει. Στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, στο υπουργείο Οικονομικών άκουσαν μεν την ιδέα, αλλά «είπαν ότι είναι πολιτικά δύσκολα εφαρμόσιμο. Από οικονομικής απόψεως όμως είναι δυνατός ένας συμβιβασμός, διότι αυτό το οποίο γίνεται τώρα με τους τόκους δεν έχει νόημα. Οι τόκοι αυτοί είναι συνδεδεμένοι με την ανάπτυξη στην Ευρώπη, με την αγορά και όχι με την ανάπτυξη της Ελλάδας. Αυτό είναι το λάθος κατά την γνώμη μου και η Ελλάδα πρέπει με τον τρόπο που προτείναμε να απαλλαγεί από το βάρος αυτό σε δύσκολους καιρούς. Θα καταβάλλεται δηλαδή ένα μέρος μόνον των τόκων και μόνον σε καλύτερους καιρούς, όταν αναπτύσσεται».

Η δική μου πρόταση είχε μια παραπλήσια λογική, επικεντρωμένη αποκλειστικά στην ανάπτυξη της Ελλάδας: Ετσι, αν π.χ. η Ελλάδα έχει να αποπληρώσει για τόκους 6 δις κάθε χρόνο σε δημόσιους πιστωτές και γνωρίζοντας ότι η πρόσβασή της στην αγορά είναι αδύνατη για τα επόμενα χρόνια, δεν μένει άλλη λύση πέρα από την μετατροπή του ποσού αυτού σε ευρωπαϊκό αναπτυξιακό πρόγραμμα. Η Ελλάδα και οι ευρωπαϊοι δανειστές της θα συμφωνούσαν σε υλοποίηση αναπτυξιακών προγραμμάτων για την τόνωση της ελληνικής οικονομίας, την ανάκαμψη και την έξοδο από την κρίση με οργανωμένο τρόπο. Ετσι η Ελλάδα όχι μόνο δεν θα κάνει στάση πληρωμών, αλλά θα είναι μέτοχος σε ένα οργανωμένο διεθνές πρόγραμμα, που θα χρησιμοποιεί ένα «Ευρωπαϊκό Ταμείο για την Ανάπτυξη της Ελλάδας » στο οποίο θα κατατίθενται τα ποσά που προορίζονταν για αποπληρωμή των τόκων. Αν συνδεθεί αυτό με τις ιδιωτικές συγχρηματοδοτήσεις (ΣΔΙΤ) τότε τα κεφάλαια πολλαπλασιάζονται.

Τα κράτη-μέλη της ΕΕ θα μπορούν να υποστηρίξουν ενώπιον των κοινοβουλίων τους ότι δεν πρόκειται για διαγραφή χρέους, αλλά για μετατροπή ενός μέρους του σε επενδυτικά σχέδια, στα οποία και οι εθνικές τους επιχειρήσεις, ιδιωτικές και δημόσιες, καλούνται να συμμετάσχουν υπό καθεστώς ελεύθερου ανταγωνισμού. Οι αναπτυξιακές τράπεζες, όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, η ΕΤΕ και άλλες δημόσιες αναπτυξιακές τράπεζες θα μπορούσαν να έχουν ένα πρωταγωνιστικό ρόλο διασφαλίζοντας, με την τεχνογνωσία τους, την βιωσιμότητα των δράσεων. Το σχέδιο αυτό είναι εφαρμόσιμο και είναι ρεαλιστικό. Προϋποθέτει απλά την εκπόνηση ενός ελληνικού εθνικού σχεδίου δράσης με τομείς προτεραιότητας (υποδομές, αγρο-διατροφικό πλέγμα, εκπαίδευση, τοπική ανάπτυξη, κοκ με δημιουργία θέσεων εργασίας), πρόβλεψη των μέσων παρέμβασης και ικανό μηχανισμό παρακολούθησης της πορείας υλοποίησης των έργων. Προϋποθέτει επίσης την ύπαρξη ισχυρής πολιτικής βούλησης για τις χώρες της ΕΕ. Ετσι, πέρα από «τραπεζική ένωση», ευρωομόλογα κοκ, μπορεί να δημιουργηθεί ένα πανίσχυρο εργαλείο κατά της κρίσης με ειδικό αναπτυξιακό χαρακτήρα. Είναι προτιμητέο, για ευνόητους λόγους, η επίλυση του προβλήματος εντός της ΕΕ, γι αυτό και αποκαλώ αυτό το ταμείο ευρωπαϊκό.

*Ο Αθανάσιος Θεοδωράκης είναι πολιτικός επιστήμονας

Πηγή: neopolitevma.gr