Είδαμε αρκετά αυτές τις ημέρες στις εορταστικές εκδηλώσεις για την 25η Μαρτίου σε όλη την Ελλάδα αλλά τα προσπεράσαμε, με στόχο να τα επαναφέρουμε πάλι για λίγο στην επικαιρότητα την επόμενη επέτειο, γιατί, όπως έφτασε να παραδεχόμαστε όλοι σχεδόν, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει και να ανθίσουν πάλι οι μικρές πατρίδες μας...

Αναφέρομαι πάλι στην ερημιά της ελληνικής περιφέρειας που γιορτάζει την εθνική επέτειο χωρίς ή με ελάχιστα παιδιά στα περισσότερα χωριά και αλλοτινά μεγαλοχώρια, στα νησιά, στα βουνά και κυρίως στα σύνορα, εκεί μάλιστα που απαιτείται να υπάρχουν ισχυρές κοινότητες ανθρώπων, νέων κυρίως και να κρατάνε ζωντανό τον τόπο. Πράγμα που απαιτεί ιδιαίτερη φροντίδα και έγνοια από την Πολιτεία και γιατί όχι, και ειδικούς κοινωνικούς όρους ώστε να μπορεί να ζήσει και να προκόψει μια νέα οικογένεια σε απόμακρο τόπο.

Μια τέτοια περίπτωση είναι το Κεφαλοχώρι (Λυκόραχη ή Λούψικο παλαιότερα) στην περιοχή της Κόνιτσας στα σύνορα με την Αλβανία. Ένα ιστορικό χωριό κάτω από τον Γράμμο που γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη τις προηγούμενες δεκαετίες, χάρη κυρίως στην κτηνοτροφία που ευνοεί ο μεγαλοπρεπής Γράμμος και στην οποία ακόμη καθώς μια σειρά προκομένων ανθρώπων διατηρούν μεγάλα κοπάδια και οργανωμένους στάβλους.

Στο Κεφαλοχώρι ζουν σήμερα περί τα 80 άτομα και σε αυτό το σύνολο, υπάρχουν μόνο δυο παιδιά, ένα που πηγαίνει στο Δημοτικό Σχολείο στη Κόνιτσα κάνοντας κάθε μέρα 80+80 χιλιόμετρα με ταξί και ο Δημητράκης Θωμά Φασούλη που πηγαίνει στο νηπιαγωγείο που λειτουργεί στο Κεφαλοχώρι κι έτσι γλυτώνει το καθημερινό δρομολόγιο ως την Κόνιτσα.

Ο Δημητράκης λοιπόν εκπροσώπησε προχθές όλες τις γενιές μαθητών που πέρασαν τα προηγούμενα χρόνια από το  Κεφαλοχώρι, καταθέτοντας στεφάνι στο ηρώο του χωριού εκπροσωπώντας φυσικά και το μέλλον όλης της περιοχής. Το ότι δεν αναγκάζεται να πηγαίνει κι αυτός με ταξί κάθε πρωί στην Κόνιτσα όπου η έδρα του Δήμου και να επιστρέφει το μεσημέρι στο σπίτι του είναι αποτέλεσμα ενός αγώνα που έκαναν στο Κεφαλοχώρι και με μικρές υποχωρήσεις, τον κέρδισαν. Αν τον έχαναν, το σίγουρο είναι πως στο χωριό δεν θα ακούγονταν οι φωνές κανενός παιδιού, πράγμα που θα είχε πολλές συνέπειες για όλους.

Γι’ αυτό και προχθές, όλοι οι Κεφαλοχωρίτες πήγαν να χειροκροτήσουν τον Δημητράκη που κατέθεσε στεφάνι στο Ηρώο τους κι όλοι αναλογίστηκαν, ποιος αέρας σήκωσε και άδειασε το χωριό τους και ποιος θα είναι εκείνος που θα το γεμίσει πάλι, έτσι ώστε να υπάρχουν κι άλλοι Δημητράκηδες που θα κρατήσουν ανοιχτά τα σχολεία τους και φυσικά ζωντανό και προκομένο τον τόπου τους!